Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Ποιος θα ήσουν Σήμερα!





 Σκέφθηκες ποτέ ποιος θα ήσουν σήμερα, αν δεν  βασιζόσουν στα δεκανίκια των ιστοριών του παρελθόντος σου;
 Χθες βράδυ ξύπνησα κατά τις 3 τα ξημερώματα, δεν μου έπαιρνε ο ύπνος.
Άνοιξα την τηλεόραση, είχε  ένα έργο: Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι.
«The man with the golden arm»  Με Frank Sinatra, Kim Novak etc.
Το είχα ξαναδεί τότε που ήμουν ξέμπαρκος στη Νέα Υόρκη 1955-56, αμέσως γέμισα από αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας,  τότε που η Νέα Υόρκη ήταν πόρτο μαρίνα, τότε που η ζωή μου δεν ήταν ποτέ στάσιμη, είχα ένα μπογαλάκι και άλλαζα δωμάτια, ξενοδοχεία σαν πουκάμισα ψάχνοντας για το πιο φτηνό. Τότε που θεωρούμουνα μη καλοδεχούμενος  από τις αρχές,  μα και ούτε από τους ντόπιους ελληνο-αμερικάνους. Ναυτικός που ξέρει από πού να  κρατά η σκούφια του, ένας αλήτης, γύριζα λοιπόν από στέκι, σε στέκι, έκανα παρέα με ανθρώπους σαν κι εμένα, συχνάζαμε στα μπουζουξίδικα, τρώγαμε στα όρθια, ψάχναμε για δουλειά στους ουρανοξύστες της κάτω πόλης εκεί όπου ήταν τα ναυτιλιακά γραφεία, αυτό το  I am looking for employment μου είχε κολλήσει σαν σήμα  κατατεθέν. Καμιά φορά ξέκοβα και πήγαινα σε κινηματογράφο, εκεί άρχιζαν τα όνειρα, μαζί και τα δάκρυα, μέσα μου γέμιζα με μια κατακραυγή  ενάντια  μιας ρατσιστικής κοινωνίας, ενός κόσμου αλλοτινού, ενός κόσμου που δεν ήθελε να σε ξέρει! Πίσω στην Ελλάδα κακήν κακώς, περίμεναν τον οβολό μου. 

Καλοκαίρι 1955 σε ένα καφενείο Θιακό του Μαρούδα  στους 59 δρόμους πήγαμε  με φίλο ναυτικό τον Δ. Πετράτο ξέμπαρκος κι αυτός  για καφέ ελληνικό, μέναμε στο ξενοδοχείο Alpine στους 58 δρόμους και 8η λεωφόρο.
Εκεί έμαθα ότι ένα βαπόρι τάνκερ με Ιθακήσιο καπετάνιο τον καπετάν Διομήδη Κ.  θα πέρναγε τον Hudson  ποταμό φορτωμένο πετρέλαιο για το Peekskill  ένα βορεινό   προάστιο της Νέας Υόρκης. Θα φουντάριζε για πράτιγο και αλλαγή μελλών  πληρώματος, απέναντι από το άγαλμα της ελευθερίας. Η κα. Σ. Βρυώνη της Windsor Navigation ήταν η υπεύθυνη του ναυτιλιακού γραφείου για την εξεύρεση πληρώματος.         
Δήλωσα παρόν, ήταν πάλι η αρχή μιας νέας περιπέτειας… η συνέχεια της το καλοκαίρι του 2012 ξανασυναντηθήκαμε στο Περαχώρι Ιθάκης.     
Έτσι και να θέλω να αποστραγγισθώ από τα περασμένα, μου είναι αδύνατον, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μου το θυμίζει,  ότι το σήμερα μου,  είναι απόσταγμα του χθες.  
Είχε πια ξημερώσει κοίταξα απ’ το παράθυρο, έξω χιόνιζε, μου φάνηκε ότι βρισκόμουν στην χώρα των θαυμάτων αποστήθισα την αγνότητα του λευκού, μαζί και τις σταγόνες στο τζάμι, έμοιαζαν σα να είχαν κολλήσει τα δάκρυά μου, αυτά του 1955.   

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
     






6 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Κα τα πλη κτικόοο!!!!! Υπέροχο σε όλα τα επίπεδα. Καλό Σαββατοκύριακο. Εδώ έχουμε Απόκριες, το ξέρεις!
(Άσε που όλο το χρόνο καταντήσαμε Καρναβάλια...:)))

Αστοριανή είπε...

Γεια σου, Γαβρίλη μας.
Και η Μαριάνθη μας το βρήκε Καταπληκτικόοοοο,
κι εγώ... καλύτερο!!!!
(γιατί εγώ, σε ξέρω από κοντά, και τα λέμε,συχνά-πυκνά... σήμερα, έλειπες και μετά θυμήθηκα ότι ήταν Σάββατο)
..κι οι Αθηναίοι εχουν απόψε Καρναβαλιού χορό στην Λατέρνα, μα με το χιόνι...
και την απόσταση μέσα στην νύχτα, μείναμε μέσα)
Είναι αυτό που γράφει πιο πάνω η Μαριάνθη, και συμπληρώνω: Μάσκες ποικιλίας
φοράμε όλο τον χρόνο...
Θα τα πούμε,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Έκπληξη Δεν το ήξερα 'οτι σήμερα Σάββατο είναι αποκριες, για εμάς εδώ της ρουτίνας και ο τρεις κόρες μου εργάζοντε στο σχολείο, όταν δεν είσε δασκάλα αλλά ανώτέρα κλπ, Τα Σάββατα εργάζοντε,
Επίσης και όλοι στο σπίτι τα εγγόνια έχουν αθλητικές επιδείξεις κλπ...
που ούτε κι εγώ τα ξέρω
Πήγα λοιπόν στην Αστόρια, πράγμα παράξενο ΔΕΝ ήταν κανένας στην πιάτσα μόνο ο Τζιλιάνος.

Έτσι απογοητευμένος γύρισα σπίτι και αποφάσησα να δημοσιεύσω αυτό το κείμενο στο ΠΥΛΑΡΟΣ.

Ευχαριστώ πολύ για τα ωραία σου λόγια

Με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Ναι σήμερα Σάββατο πήγα στην Αστόρια, ήταν μόνο ο Μάκης, κανένας άλος, γύρισα σπίτι και χτένισα αυτό το κείμενο και το δημοσίευσα,

Όμως η Αστόρια δεν είχε τόσα πολλά χιόνια όπως εμείς εδώ στο Μπρονξ.

Αφού διάβασες το κείμενό μου θα κατάλαβες πως ήταν η κατάσταση εδώ εκείνα τα χρόνια.

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Μιά υπέροχη ζωγραφιά της Νέας Υόρκης και της αναζήτησης μεροκάματου εκείνα τα χρόνια φίλε μου. Σε καταλαβαίνω γιατί τα έχω ακούσει και από άλλους ομογενείς ναυτικούς που έχω γνωρίσει, τι τράβηξαν κείνα τα χρόνια σαν βρέθηκαν εδώ ξέμπαρκοι.
Χαίρομαι που έχεις τη δύναμη να ανασταίνεις τις αναμνήσεις σου.
Νάσαι καλά φίλε.

pylaros είπε...

καλημέρα φίλε Ντένη,

κανονικά εδώ σε τούτο το κράτος οι περισσότεροι μετανάστες ξέρουν μόνο την μία όψη του νομίσματος,

Όμω υπάρχει και η δεύτερη αυτή του παράνομου του λαθραίου του ύποπτου, απένατι στα μάτια της "καλής" κοινωνίας.

Οι ιστορίες μου πολλές από αυτές αναλύουν την άλλη όψη...

Φίλε Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ