Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Το Δαχτυλίδι!


                                                   Η τύχη!
 Μια στιγμή, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ένα τυχαίο γεγονός αρκεί για ν’ αλλάξει το ρουν της ζωής σου.
Μετά από αυτό το συμβάν όλα παίρνουν μια ροδοκόκκινη χροιά, μια στιγμιαία ευτυχία, η λογική προσπαθεί να απαγκιστρωθεί, αλλά χάνει τον δρόμο στις δαιδαλώδεις διακλαδώσεις της καρδιάς, εκεί όπου ρέει το αίμα της ζωής σου.
Κανείς δεν πιστεύει στην τύχη, ούτε τα λιοντάρια. Και όμως ήταν μια νύχτα όπου καλεσμένοι με τον φίλο Μ. Μ. από την Θεσσαλονίκη στο Club de Leones (Λέσχη των Λεόντων)  της ντόπιας υψηλής κοινωνίας βρεθήκαμε σε ένα περιβάλλον τόσο διαφορετικό όπου δεν αισθανόμαστε άνετα, έτσι μετά τα μεσάνυχτα χαιρετίσαμε με όλους του τύπους και ροβολήσαμε για τις λαϊκές γειτονιές. (Ήταν πρωτοχρονιά)

Εκεί ανακατευτήκαμε με τους απλούς ανθρώπους, ήμασταν κι εμείς απλοί ναυτικοί.        
Αυτή η στιγμή, αυτή η κίνηση, αυτό το δευτερόλεπτο,   ήταν η αιτία ν’ αλλάξει αργότερα η ζωή μου κι όχι μόνο αλλά ο φίλος μου, δοκίμασε να με μεταπείσει, όταν είδε ότι δεν γινόταν τίποτα  κλαίγοντας έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο χέρι του και μου το δώρισε και συνέχισε να ταξιδεύει ενώ εγώ έριξα άγκυρα που λένε. Δεν ξέρω μήπως αισθανόταν υπεύθυνος;
Από τότε δεν τον ξαναείδα, πάνε πολλά χρόνια, όμως το δαχτυλίδι το έχω και κάθε που του κοιτάζω διαβάζω πάνω στην γαλάζια πέτρα του τη ιστορία μου γραμμένη, με ανεξίτηλο κόκκινο μελάνι.

Που να υπάρχει σήμερα δεν ξέρω!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

8 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Απίστευτη η ιστορία σου, Γαβριήλ, απίστευτη και η κίνηση του φίλου σου...
Τι να σημαίνει αυτό, δεν καταλαβαίνω...

Τώρα σου μένει να τον θυμάσαι.
Καλό κι αυτό.

Μαριάνθη είπε...

Το΄λεγε η καρδιά του φίλου σου αγαπητέ μου Γαβριήλ. Πίστευε σε σένα φαίνεται και ήθελε να το δείξει με κάθε τρόπο.
Είδες, έμεινε η ανάμνηση έμεινε και το δαχτυλίδι.
Δεν πρόλαβα να σου γράψω στην προηγούμενη ανάρτηση, θα μου επιτρέψεις λοιπόν από δω να σου πω ότι μου αρέσει ο κόσμος που περιγράφεις από τα βιώματά σου.
Καλά να είσαι πάντα.
Δώσε χαιρετισμούς και στην οικογένειά σου.
Με την εκτίμησή μου πάντα για τη σοβαρότητα , την ευπρέπεια και την αξιοπρέπειά σου.

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε Γαβρίλη καλησπέρα.
Άλλη μιά όομορφη ιστορία από αυτές που ξέρεις να γράφεις.
Η ζωή που έζησες σε έχει γεμίσει με απίθανες εμπειρίες.
Χαίρομαι που δεν μετάνοιωσες γι΄αυτή την κίνηση που έκαμες, γι΄αυτό το δευτερόλεφτο που άλλαξε τη ζωή σου.
Νάσαι καλά.

pylaros είπε...

Καλησπέρα φίλε μου Στράτο,


Παραδέχουμαι ότι το κείμενό μου το δαχτυλίδι μοιάζει με γρίφο,
όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Αν ο φίλος μου αυτός ποτέ το διαβάσει θα καταλάβει αμέσως, όμως δεν μου επιτρέπεται να μπω σε λεπτομέρειες.

Ξέρεις κάθε πρωί προπαντός όταν η μέρα είναι παγωμένη ή βροχερή, υποχρεωτικώς μένω μέσα στο σπίτι.
Για να ξεσκάσω, μάλλον για αναπνέυσω πιο ελεύθερα πιάνω την πένα και γράφω, αυτό με ξεκουράζει, με κάνει και βλέπω, ότι ακόμα ανήκω στον κόσμο, που κάποτε συναναστρεφόμουν έστω κι ας έχουμε απομακρυνθεί, ένεκα αποστάσεων κρατών κλπ...
ευχαριστώ σε φίλε

χαιρετώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Συγκινητικό,
Γαβρίλη μας!

και, νομίζω ότι δεν είναι και πολύ δύσκολο να συνατηθήτε πάλι...
Η Νικολούλη,
της Αθήνας,
εχει πολλά... μέσα.
Για κάνε μια κίνηση... ποτέ δεν ξέρεις...
Σ΄ευχαριστούμε για μια σου ακόμη ανάμνηση!

Χαιρετισμούς,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
χάρηκα πολυ που όπως γράφεις (θα μου επιτρέψεις λοιπόν από δω να σου πω ότι μου αρέσει ο κόσμος που περιγράφεις από τα βιώματά σου.)
Ναι πάντοτε οι ιστοριούλες μου έχουν να κάνουν με μια παγκοσμιότητα γιατί σε αυτήν μεγάλωσα, όμως αν το καλοεξετάσεις σήμερα συτή η συνεχής μετακίνησή μου σου στερεί την ευκαιρία να μαθεις κάτι τι διαφορετικό δηλαδή ένα επάγγελμα, μια μόρφωση ώστε να κερδίζεις τα προς το ζειν κλπ...

Ναι ο φίλος μου αυτός από τη Θεσσαλονίκη ήταν για εμένα ειλικρινής φίλος όμως τα χρόνια, ο αγώνας της ζωής, μας απομάκρυναν, πήραμε δυο διαφορετικούς δρόμους.


Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Ντένη,
ξέρεις ότι στη ζωή του ναυτικού, ή ας πούμε η ζωή αυτού που τριγυρίζει στην παγκοσμιότητα υπάρχει μόνο το σήμερα, το αύριο είναι τόσο άγνωστο!!!
Δεν ξέρεις που θα ξημερωθείς σε πιο κράτος θα σε ρίξει η τύχη, τι φουρτούνες θα συναντήσεις, που θα κοιμηθείς;

Όλα αυτά τα έζησα για πολλα πολλά χρόνια, σκέψου δεν είχα ποτέ μου παραπάνω από δυο αλλαξιες ρούχα, ούτε παπουτσια, ούτε βιβλία γιατί ευρισκόμουν πάντα εν κινήσει, ώστε να μην κουβαλώ βαλίτζες ή σάκους.

Ευχαριστώ

Χαιρερτιμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα, ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, ναι οι αναμνήσεις είναι αυτές που με ξεκουράζουν.

Έτσι βρήκα μάλλον με βρήκε ο Λιβάνης από τη Νέα Υόρκη και συναντηθηκαμε πέρυσι το καλοκαίρι σπίτι του στην Ιθάκη με δυο φίλους ναυτικούς που ήμασταν μαζί 1955-56...
Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς

Γαβριήλ