Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Άνθρωποι στην Αστόρια,


                  Άνθρωποι, στην Αστόρια  
Μοντέρνα σύγχρονη η  ζωή μας, τεχνολογία που τρέχει πιο γρήγορα από αυτήν που μπορεί να συλλάβει ο εγκέφαλός μας, η καινούργια γενιά αισθάνεται σαν το σπίτι της, εμείς οι κάπως παλαιότεροι, ακόμα και για να στείλουμε γραπτό μήνυμα κοινός τεξτ στο τηλέφωνο δεν καλοβλέπουμε,  είναι μικροί οι αριθμοί, τα γράμματα, θα πρέπει να σταματήσουμε να τρέχουμε, ούτε να  περπατάμε, να φορέσουμε τα ματογυάλια μας, κι όμως όλα γύρω σου τρέχουν δεν προλαβαίνεις να πατήσεις τα κουμπιά ή πλήκτρα, τα δάχτυλά σου έχουν χοντρύνει πατάς άθελά σου δυο μαζί, φτου κι από την αρχή και αν κάποτε το κατορθώσεις  σου ζητά τον κωδικό σου, τον ξέχασες νάνε γάτα, ή καναρίνι, λες νάνε το κίτρινο, ή το γαρδέλι, ιδρώνεις, ρίχνεις μια ματιά στον ουρανό και βλαστημάς, κουδουνάκι ακούγεται, α μπα δεν είναι κανένα πρόβατο, αυτό το άτιμο  λέει ότι σου άφησαν μήνυμα αμ και το πώς να το διαβάσεις άμα δεν ξέρεις τον κωδικό, τον ξέχασες,  μα αυτό δεν είναι τεχνολογία αλλά βασανισμός, κατακρεούργηση της προσωπικότητάς σου. 
Α! ρε σε τι εποχή φτάσαμε,
Νοστάλγησα τα ραβασάκια διπλωμένο το χαρτί σε σχήμα καρδιάς, τα ραντεβουδάκια πίσω απ τον κορμό των δένδρων, νοστάλγησα την απλή ανθρώπινη ζωή τότε  που μοιραζόμαστε μια γκαζόζα, τότε που διαβάζαμε μαζί εικονογραφημένες νουβέλες, τότε που δεν υπήρχε τηλεόραση που ο κινηματογράφος ήταν το βδομαδιάτικο καταφύγιό μας.
Νοστάλγησα τον άνθρωπο, την φιλία, την αγάπη, την συνδιάλεξη, την κατανόηση,  το άγγιγμα των χεριών την ανατριχίλα, το αληθινό χαμόγελο…
Κοίταξα εκεί πιο κάτω στον δρόμο άνθρωποι περπατούσαν κουνούσαν τα χέρια τους και φώναζαν, άλλοι γέλαγαν, άλλοι ήταν μουτρωμένοι, άλλοι λικνιζόταν λες και ήταν σε θάλασσα κου κουνούσε το βαπόρι, άλλοι έκαναν βήματα παράξενα τρελά χόρευαν,  κοίταξα να δω με ποιον συνομιλούσαν, με κανέναν, φίλοι μου με κανέναν, είχαν αυτό το άτιμο το μηχανάκι στο τσεπάκι τους κι ένα καλώδιο στ’ αυτί τους. Άλλοι πάλι είχαν μηχανάκι με φράουλες, με βατόμουρα, μέχρι που για φωτογράφο βρήκαμε έναν που έτρεμε το χέρι του δέστε την Φώτο, μη χειρότερα Θεέ μου.   
Έκανα τον σταυρό μου, και σκέφτηκα μα άνθρωποι είναι αυτοί ή Ρομπότ; Και τι ρομπότ σαν κουρδισμένα παλιά ρολόγια, χωρίς αισθήματα, χωρίς ν’ ανατριχιάζουν από το ανθρώπινο άγγιγμα, χωρίς  ψυχή, χωρίς καρδιά.
Να είστε  όλοι καλά, χαρούμενη Εβδομάδα.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης 



         

10 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε Γαβρίλη.
Με τη φωτογραφία της περασμένης βδομάδας υπήρχε περίπτωση να μας δει καμμιά γκαβή και να μας κλέψει. Με τούτη σήμερα όποια μας δει θα μας φτύσει. Να δώσεις το παράσημο του φωτογάφου στον Βανδώρο.

pylaros είπε...

Τι άλλο να πω φίλε μου γελώ κι εγώ,

αλλά έτσι είναι η ζωή, διαφορετική κια κάθε έναν από εμάς,
Θυμάσε αυτές τις φωτογραφικές μηχανές με τον τρίποδα και με την μαύρη κουκούλα;
Έ! για τέτοιον έπρεπε να ψάξουμε αλλά στην επόμενη φορά!
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Τόσα και τόσα, φίλε μου, που μας έχουν πλασάρει, έτσι ώστε να χάνεται το οποιοδήποτε αν δεν κάνεις το κλικ που περιμένει…
Ακόμα και η εστίαση θέλει προσοχή. Βλέπεις τη σημερινή σας φωτογραφία... Απαράδεκτη!...

Αλλά αλήθεια, τι ψάχνουμε;

Καθόμαστε με τις ώρες μπροστά στα μηχανήματα...
Πληκτρολογούμε απεγνωσμένες κραυγές ύπαρξης, αμέτρητα καλέσματα αναζητώντας άγνωστες παρουσίες. Ψάχνουμε ν’ ανακαλύψουμε τη φιλία μέσα από το internet...
Ψάχνουμε να βρούμε φίλους μέσα στο internet.
Και δεν ξέρεις ποιος μένει δίπλα σου.
Κι ούτε του χαμογέλασες ποτέ.
Αλλά χάνεσαι… ψάχνεις… ξεχνάς κι όμως εκεί γυρίζουμε όλοι…

Να 'σαι καλά!

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο, όμως η Φωτογραφία είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ της σήμερον ημέρας.

ε! τι να κάνουμε ότι είναι για έναν ένα απλό πραγματάκι ένα κουμπί μια σταγόνα για άλλον είναι βουνό,
έτσι και ο φωτογράφος μας μας ζύγισε μας κοίταζε και μετά πάτησε το κλικ, περιμένοντας να βγει το πουλάκι...

ΑΧ!

Ευχαριστώ φίλε,

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Καλέ μου Γαβρίλη
δε ξέρω με τι να πρωτογελάσω: με την φωτογραφία,που λες και είχε 10 Ρίχτερ την ώρα που τραβιόταν ή με το πολύπαθο μήνυμα μέχρι να φύγει, ή με τους μουρλούς που μιλάνε θαρρείς μόνοι τους και χειρονομούν;
Πόσο δίκιο έχεις! Η Εποχή μας Τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι εμείς ασθμαίνουμε να την προλάβουμε,αλλά ας είμαστε καλά,τα κουτσοκαταφέρνουμε, όπως ο κύριος που τράβηξε τη φωτό σας!Το κουμπί πάντως ήξερε να το πατήσει,κάτι είναι κι αυτό
Καλό ξημέρωμα απο την Ελλάδα,με εκτίμηση κι αγάπη
Χαρά

Μαριάνθη είπε...

χαχαχα!!!! γκαβή!!!! τι ήταν αυτό κ. Ντένη μου; Σκάω στα γέλια. Νόμιζα πως μόνο εμείς ή τουλάχιστον μόνο εγώ λέω αυτή τη λέξη. Ωραίος!!! Να είσαι καλά λοιπόν!!
Μη στενοχωριέσαι αγαπητέ μου Γαβριήλ!!! Δεν κρύβεται το νόημα της ζωής σε μια κουνημένη φωτογραφία.Στον κόσμο τούτο υπάρχουν κουνημένα μυαλά, σε μια φωτογραφία θα κολλήσουμε; :))Συμβαίνουν αυτά, αλλά ακόμη κι έτσι όσοι σας αγαπούν μπορούν να νιώσουν τη χαρά που σας βλέπουν έστω και πίσω από το τρέμουλο.
Να έχεις μια καλή Κυριακή με την οικογένειά σου.
Σου μεταφέρω και τους ιδιαίτερους χαιρετισμούς του Νίκου που στάθηκε πολύ στην εξομολόγηση της προηγούμενης ανάρτησής σου.
Την αγάπη μας λοιπόν σου στέλνουμε και τη χαρά της επικοινωνίας.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά.
Πίστεψέ με διαβάζω αυτό που έγραψα, μετά κυττώ την φωτογραφία και με πίάνουν κάτι γέλια γελάω μόνος μου.
Πραγματικά ο φωτογράφος βρέθηκε στην περίπτωση όταν όλα γύρω σου τρέχανε κουνιώταν κι αυτός είχε ίσαμε 8 ρίχτερ τρεμούλα.

Πάντως είναι μοναδική αυθεντική, είναι κι αυτό ένα στιγμιότυπο της σημερινής μας ζωής, όχι δεν ανατρέχω στα παλια ούτε σε αναμνήσεις, αλλά αποτυπώνο το σήμερα και γελάω μόος μου,
καλέ πως άλλαξε ο κόσμος η κοινωνία μας.

Εμείς είμαστε όλι της παλιάς γενιάς, έτσι ήταν και ο φωτογράφος, κατόρθωσε όμως και πάτησε το κουμπί, ε! κάτι είναι κι αυτό.

Ευχαριστώ
με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
η φωτογραφίες πάνε κι έρχοντε όμως είναι αυθεντική αυτής της στιγμής που όλα κουνιώταν γύρω μας.

Τώρα το πως ο άνθρωπος κατόρθωσε και πάτησε το κουμπί πάλι καλά.

Η προηγούμενή μου ανάρτηση (εξομολόγηση) άρεσε σε πολλούς, βλέπω ότι την αναδημοσίευσαν και σε Κεφαλονίτικη ιστοσελίδα.

Ξέρεις καμιά φορά με πιάνει μια νοσταλγία ας πούμε και μια πίκρα γιατί να συμβούν έτσι τα πράγματα ένα σωρό γιατί όπου δεν βρίσκω εξήγηση και τότε γράφω σα να διαμαρτύρωμαι, αλλά με αυτό ξεδίνω, ξεκουράζω το είναι μου...

Ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι μια καλή εβδομάδα

Με αγάπη

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...κι εγώ νόμιζα ότι την έβγαλε ο ...Μάκης μας!
Ο Ντένης, όμως, αγνός και αληθινός,
μας έβγαλε από την περιέργεια!

Όμως, αυτό το...χάλι
με τα κινητά κ.λ.π.
σε όλους τους χώρους και τόπους,
σε όλες τις απίστευτες γκριμάτσες, τις περίεργες ...φωνές,στα ξαφνιάσματα...
και πόσα άλλα... σκουντουφλήματα στους δρόμους, στις κολόνες των πεζοδρομίων... σε επικίνδυνες στροφές...
κι άλλα,

-σημάδια κυρίως οδυνηρά των εποχών μας!!!-

ΔΕΝ πρόκειται να επιστρέψουμε στα παλιά,
Γαβρίλη μου.

Χαιρετισμούς,
σε φιλώ,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Ναι δεν νοείται να επιστέψουμε στα παλιά, απλούστατα παρατηρώ και γράφω, ξέρεις τι είναι να περπατάς αμέριμνος και να έρχεται κάποιος δίπλα σου να νομίζεις ότι απευθύνεται σε εσένα κι αυτός να μιλάει να χειρονομεί με το μηχανάκι που έχει στο τσεπάκι του;
Μου έχει συμβεί πολλές φορές.

Ευχαριστώ
χαιρετισμού
Γαβριήλ