Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Αγοράζοντας Ελπίδα!


Αγοράζοντας  Ελπίδα!


Με το βαπόρι κάναμε επισκευή στο Todd Shipyard Brooklyn οι επισκευές κρατούσαν 30-40 μέρες. Μάγειρας ήταν ο Σαράντος Χριστακέας από τη Μάνη.
Με τον πόλεμο είχε φύγει στην Αίγυπτο, για τα πολιτικά τον είχαν κλείσει οι Άγγλοι στα σύρματα, μετά γύρισε στην Ελλάδα κι από εκεί βρέθηκε ναυτικός στη Νέα Υόρκη. Στο βαπόρι δούλευε μάγειρας, έλα όμως που είχε το μικρόβιο του τζόγου, και ιππόδρομο. Ξαφνικά χάθηκε έτσι απότομα, την κουζίνα την ανάλαβε ο καμαρότος Λουκάς Μανολέσος από την Σαντορίνη.
Ένα πρωί παρουσιάζεται έξαλλος γεμάτος λεφτά, έπιασα το άλογο φώναζε κέρδισα 11 χιλιάδες δολάρια.  Για την εποχή αυτή δεκαετία του 50 ήταν πολλά λεφτά. Τον συμβούλεψαν όλοι βάλε τα λεφτά σου σε μια τράπεζα γύρνα στην δουλειά  σου, τίποτα αυτός δεν άκουγε κανέναν ξανάφυγε. Πριν αναχωρήσει το βαπόρι ξαναήρθε άφραγκος για την δουλειά του. Κάναμε ταξίδια Κούβα. Είχαμε γίνει φίλοι, πηγαίναμε σε ραντεβού με κοριτσόπουλα στην Κούβα, σε διάφορες χοροεσπερίδες της Νέας Υόρκης, ψάχναμε για κάτι καλύτερο, δεν βαριέσαι χαμένος κόπος.  Κάναμε  τριάμισι χρόνια μαζί, μια βραδιά στο πέλαγος παίζοντας πόκα  μάλωσαν έτρεξε να φέρει μια αυτόματη καραμπίνα των 22 να σκοτώσει τον υποπλοίαρχο. Ο καπετάνιος  Ι.  Ξυλάς από τα Καρδάμυλα Χίου τον έπιασε, του πήρε ην καραμπίνα, στο λιμάνι τον ξεμπάρκαραν κι εγώ κληρονόμησα την καραμπίνα.

Πέρασαν τα χρόνια, έμαθα ότι είχε χάσει το βαπόρι του στην Κούβα για μια γκόμενα, για να ζήσει πήγαινε στα βαπόρια κι άλλαζε δολάρια. Τον έπιασε ο Κάστρο και τον έβαλε φυλακή.
Εγώ είχα πλέον εγκατασταθεί στην Γουατεμάλα, μια μέρα ήρθε στο λιμάνι ένα καράβι δεξαμενόπλοιο, έμαθε ότι ήμουν εκεί ήρθε σπίτι μου να με βρει. Όμως σύμπτωση δεν ήμουν είχα πάει στην πρωτεύουσα, μου άφησε ένα σημείωμα, Τι κρίμα σκέφθηκα είχαμε να ιδωθούμε 15 χρόνια. Από εκεί και μετά χαθήκαμε, ποιος ξέρει αν υπάρχει σήμερα; Όμως κατά βάθος  ήταν καλός άνθρωπος.       

Νέα Υόρκη ερχόταν κάθε βράδυ στις 9 για δουλειά, που έκλεινε το εστιατόριο αναλάμβανε την καθαριότητα, ώστε το πρωί να ήταν όλα στην εντέλεια.
Κάθε πρωί άνοιγα στις 5,  με περίμενε να πληρωθεί με χρήματα που μου άφηναν για να πληρωθούν όλοι οι τροφοδότες, γαλατάδες κλπ… Ξέραμε ότι  αν δεν πληρωνόταν καθημερινώς το βράδυ δεν ερχόταν για δουλειά. Από εκεί περίμενε μέχρι τις 8 που άνοιγαν το ΟΤΒ τα στοιχήματα στον ιππόδρομο κι ακουμπούσε τα χρήματά του σε κάποιο άλογο, ή φοράδα.  
Το βράδυ ερχόταν πάλι άφραγκος, έκανε λογαριασμούς κι άρχιζε τις ιστορίες αν είχα παίξει αυτό ή εκείνο  ήταν ο Μπάμπης μας για χρόνια και χρόνια επαναλαμβανόταν το ίδιο και το ίδιο. Η σκηνή στην Νέα Υόρκη εποχή 1990-2003+
Σήμερα η ελπίδα του να γίνεις πλούσιος αγοράζοντας λόττο έχεις την ίδια  πιθανότητα σα την  πιθανότητα να πέσει πάνω σου κεραυνός.
Κι όμως οι εφευρέτες των νούμερων, των ξυστών έχουν κατορθώσει και πουλούν ελπίδα προπαντός στην φτωχολογιά, σε χιλιάδες και χιλιάδες συνανθρώπους μας, που όταν τους λέγω ανοίχτε έναν κουμπαρά και βάνετε τα καθημερινά χρήματα που ξοδεύεται σε νούμερα. Στο τέλος του χρόνου θα έχετε τόσα, είναι σα να κερδίσατε το Λόττο.
Δεν βαριέσαι χάνω τα λόγια μου, και όχι μόνο αλλά μένω να μονολογώ το πιστεύω μου που δεν συμμερίζεται κανένας.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης           



       

6 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

... να στείλεις την καραμπίνα
στον ... ομπάμα!!!!!!!
Θα χαρεί πολύ!!!!!!!!!

Αχ! Γαβρίλη μου,
αυτός ο μονόλογος μας έμεινε!

Πάλι καλα! Άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό!

Χαιρετισμούς,
Υιώτα

Dennis Kontarinis είπε...

Δεν θα σταματήσουν, φίλε Γαβρίλη, να υπάρχουν στον κόσμο αυτοί οι άνθρωποι που πιστεύουν πως ένα λαχείο ή ένα άλογο κάποια στιγμή θα τους λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα. Άλλωστε υπάρχουν οι επιτήδιοι, που τα προσφέρουν όλα αυτά τόσο δελεαστικά.
Νάσαι καλά φίλε.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Την καραμπίνα την πούλησα στην Κολομβία από την μεριά του Ειρηνικού ωκεανού σε ένα λιμάνι το ΤΟΥΜΑΚΟ όπου σήμερα κατασκευάζουν illegal μέχρι υποβρύχια για την μεταφορά των ναρκωτικών.
Το είδα στην τηλεόραση.

Όσο το ότι μονολογώ είναι κι αυτό κάτι με βγάζει από την ανία, ψάχνοντας για κάτι που δεν υπάρχει.

χαιρετισμούς Δημήτρη

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Κι όμως φίλε μου Ντένη,
υπάρχουν πάρα πολλοι άνθρωποι την σήμερον ημέρα που πιστεύουν στα γαϊδουράκια, στα νούμερα.

Πράγμα παράξενο υπάρχουν τόσοι πολλοι ώστε με κάνουν να αισθάνομαι ότι είμαι ένας που δεν τους καταλαβαίνει...

Γιαυτό πολλές φορές ο μονόλογος είναι ακίνδυνος και ξεσκάς.

ευχαριστώ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Λάθος κάνεις!!!!!!!!!! καθόλου δε χάνεις τα λόγια σου. Παρόλο που πολλά κομμάτια που εδώ δημοσιεύεις τα έχω διαβάσει και στα βιβλία σου, τα απολαμβάνω ξανά αναγνωστικά. Καλά να είσαι και να σου πω κιόλας πως διάβασα την ανάρτησή σου από την πρώτη στιγμή αλλά τώρα ξάδιασα να σου γράψω. (αναλυτικά στο μέιλ)
Καλό Σαββατοκύριακο!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Πρώτον σου εύχομαι καλή εβδομάδα, εννοώ ότι εδώ που βρίσκομαι όσο και να λέω κανένας (απο τους γύρω μου) δεν συμμερίζεται τις απόψεις μου.

Ευχαριστώ πολύ ξέρω και καταλαβαίνω ότι είσαι πολυάσχολη προπαντός τώρα που θα πρέπει να προετοιμάζεστε τους μαθητές για εξετάσεις.

χαιρετισμούς
πάντα με αγάπη

Γαβριήλ