Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Φτωχοί και Πλούσιοι


Κάποτε στα μονοπάτια της ζωής μου συνάντησα και συναντώ κάθε μέρα συνανθρώπους μου, οι οποίοι έχουν την απαίτηση για να μου πουν μια καλημέρα να σκέπτομαι και να πράττω το ίδιο με αυτούς! Είναι η διαφορά που κάνει (που έκανε) το χρήμα (αν και τώρα τελευταία αυτό «το χρήμα» δεν παίζει ρόλο)  ανάμεσα στους  έχοντες, κατέχοντες και στους μη έχοντες.
Προπαντός τότε που γύριζα, στα θαλασσινά πεζοδρόμια  ελεύθερος σαν τα πουλιά,  πίστευα και ακόμη πιστεύω στα δικά μου ιδανικά τα οποία  συγκρούονται  με τα κατεστημένα όχι τα κρατικά αλλά αυτά που κλείνουν μέσα τους οικογενειακές φατρίες, οι οποίες για να φτάσουν εκεί που είναι σήμερα έστυβαν και ξεζούμιζαν  την πλατιά μάζα του λαού.
Κάποτε μου έδωσαν κι εμέ την ευκαιρία, να με συμπεριλάβουν στο κατεστημένο τους, μα δεν κατάφεραν να βγάλουν  από μέσα μου τον ανθρωπισμό, έτσι δεν κατάφερα να γίνω όμοιός τους, να συνδιαλέγομαι σε σαλόνια με κυρίες της υψηλής κοινωνίας, ούτε να προσποιούμε αυτό που δεν ήμουν ποτέ, αλλά πάντοτε ήμουν ελεύθερος σαν τα πουλιά που  με  συνοδεύουν στο διάβα του χρόνου.  Παραδέχουμαι ότι έχασα, αλλά ο άνθρωπος  δεν φτιάχνεται από πηλό, αλλά γεννιέται…
Μετά από 50 χρόνια περίπου συνάντησα μέσω ιντερνέτ μια κόρη γνωστής μου οικογένειας Ελλήνων μεταναστών στην Γουατεμάλα, μετά από την γνωριμία μας και το χαρήκαμε αμφότεροι, είδα  σε φωτογραφία και την μητέρα της η οποία ζει και υπάρχει, λες και τα χρόνια δεν πέρασαν από πάνω της. Απότομα  άλλαξαν συμπεριφορά. Θυμήθηκα τότε τα χρόνια εκείνα τα παλιά, όπου αρνήθηκα να συμμορφωθώ προς τις διαταγές, αυτών και άλλων προς καταπίεση των εργατών τους.
 Ήμουν  για όλους  ένας αλήτης,  ο οποίος πίστευε σε ένα πιστεύω μη συμβατό με την «καλή  κοινωνία»  της πόλης του τότε, δεν συμμορφωνόμουν  με τίποτα, ίσως κι επικίνδυνος, όμως εγώ σαν τα πουλιά έβοσκα ελεύθερος χωρίς φραγμούς κι απολάμβανα ότι μου άρεσε. Αν και βρίσκομαι εδώ στο Μπρονξ, ακόμη και  σήμερα  καταλαβαίνω ότι η ελεύθερη συμπεριφορά του τότε, φτάνει και με αγγίζει μέχρι σήμερα. Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Ευτυχώς μου έμειναν τα πουλιά αυτά που μου κρατούσαν συντροφιά είτε ήταν γλάροι, είτε κοτσύφια που μαζί γυρνάμε του 
                   χρόνου το σφοντύλι.  

Χαίρομαι τόσο!!!!!            
Γαβριήλ Παναγιωσούλης


8 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Εσένα, φίλε μου, η ζωή σού έμαθε να είσαι λέφτερος, να πετάς κι όχι να σέρνεσαι, αυτό είναι προς τιμήν σου. Κράτα γερά, όσο μπορείς και φύλαξε μέσα σου αυτή την ανθρωπιά που σε διακρίνει… Είσαι το παράδειγμα για εμάς τους φίλους σου που νιώθουμε περήφανοι για σένα!

Να είσαι καλά, γερός και δυνατός με τα φτερά σου ανοιχτά για ν’ αντέχουν τις θύελλες!

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Μια απ' τα ίδια και για μένα κύριε Γαβριήλ. Στη ζωλη μου, μου έγιναν πολλές προτάσεις για να πλουτίσω. Μου υποσχόταν ότι θα κυκλοφορώ με ρολς ρόις. Αλλά εγώ τους απαντούσα ότι σκοπός της ζωής μου είναι να πολεμάω την εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Με κοίταζαν περίεργα, χωρίς να καταλαάίνουν. Σας χαιρετώ.

Αστοριανή είπε...

...σφοντύλι...= αδράχτι!
..."θα σου ρίξω ένα σφοντύλι..."=καρπαζιά, σκουντησιά...

Γαβρίλη μου,
χρόνια είχα να θυμηθώ αυτή τη λέξη!

Όσο για τα πλούτη;;;!!!!
ΥΓΕΙΑ!
και καλή οικογένεια.
Τα έχεις και τα δύο=πλούσιος!

Χαιρετισμούς,
Υιώτα

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Σήμερα στην εποχή που ζούμε απλούστατ γυρνώ προς τα πίσω και και σκέπτωμαι τι θα ήμουν αν έκανα αυτή η την άλλη κίνηση.
Όμως υπάρχρι αυτό το εκ γενετής φρένο συνήδεισης που μέχρι εκεί σου επιτρέπει να ξεντώσεις το χέρι σου...
ευχαριστώ

χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπτή μου κ. Δώρα,
Η ζωή μας έχει πολλά πάνω κάτω, όμως ο άνθρωπος με την γεννιέται δεν φτιάχνεται.




ευχαριστώ πολύ


χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
έχεις δίκιο τα πλούτη μας είναι η καλή Υγεία,

όσο για το σφοντύλι είναι ένα στρογγυλό κάττι σαν

άδεια κουβαρίστρα που το βάζουν στο τέλος στο αδράχτι για να παίρνει γρήγορες στροφές, μάλιστα έμοιαζε σαν σβούρα.

ευχαριστώ

χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Γαβρίλη μου.
Εμείς, παιδιά κείνης της εποχής, με κείνους τους γονείς που είχαμε, με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, με τα εφόδια που χτίσαμε τη ζωή μας δεν ήταν δυνατόν να γίνουμε υπηρέτες συμφερόντων. Γι΄αυτό και έχουμε μείνει με το κεφάλι ψηλά.
Νάσαι καλά φίλε μου.

pylaros είπε...

Έχεις δίκιο σε αυτά που λες φίλε Ντένη.

Όμως ακόμα και σήμερα με αποκαλούν ξεροκέφαλο γιατί πιστεύω στα δικά μου Ιδανικά που η βάση τους ήταν το χωριό μου και λέω ¨ΗΤΑΝ γιατί δεν είναι πιά
Ευχαριστώ
χαιρετώω

Γαβριήλ