Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Σκαρφαλώνω από τον κορμό «ρίζες» για να φτάσω στα κλαριά

Σκαρφαλώνω  από τον κορμό «ρίζες» για να φτάσω στα κλαριά

Κάτω από τα βλέμματα του τεράστιου αγάλματος του Χριστού Σωτήρα, στο Ρίο της Βραζιλίας βρέθηκα έτσι απότομα για 40 μέρες,
μικρός άβγαλτος όπως είχα φύγει εκεί βαπτίστηκα στα καλντερίμια του Ρίου. Όχι καμία θεία φώτιση από ψηλά, όλα εδώ κάτω στην γη ωμά σκληρά χωρίς ψυχή, όλα  πωλούνται και αγοράζονται.  
Μια καινούργια ζωή.
Μια Νέα Υόρκη χωρίς θεό, χωρίς θαλπωρή, χωρίς ανθρώπινη ζεστασιά, χωρίς γλώσσα, χωρίς φίλους, χωρίς, χωρίς, χωρίς...
Και ήρθαν τα εγκαίνια της εκκλησίας του Αγίου Γερασίμου 1951,
Κάποιος με πήρε μαζί του πήγαμε στους 105 δρόμους στο Μανχάταν,
Άνθρωποι πολλοί  μαζεμένοι, φορέματα μακριά με ουρές, γραβάτες, ρολόγια και καδένες σε επίδειξη, κανένας δεν μου έδωσε σημασία, τι να πω! άσε που δεν μίλαγα και την γλώσσα,   ούτε για θρησκεία ούτε για θεό, μόνο οι δωρητές γράφανε τα ονόματά τους για να τα εντοιχίσουν σε μαρμάρινη πλάκα σε αυτό τον  οίκο του θεού.
Ήταν  η εποχή όπου οι νεοφερμένοι θεωρούντο πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αν τύχαινε μάλιστα και ήσουν παράνομος τότε ήσουν ύποπτος. Μωρέ δεν σου έλεγαν ούτε καλημέρα ελληνιστή.
Όμως έπρεπε να ζήσεις, η μοναξιά μέσα στην μεγαλούπολη το βαρύ κατεστημένο, ακόμα και ο κρυφός ρατσισμός από όλους έκαναν την διαβίωση μαρτύριο. Ένας παρείσακτος μέσα στην αφρόκρεμα της προσποίησης. 
Διάφορες σέχτες προτεσταντών μα πιο πολύ η εκκλησία της Χριστιανικής επιστήμης, μας μάζευαν γύρω τους μα έδιναν από μια βίβλο και να μας λένε να διαβάσουμε, ή διάβαζαν αυτοί και μετά μας εξηγούσαν, μια εντατική κατήχηση, μας μίλαγαν για την ιδρύτριά τους την Mary Baker Eddy από την Βοστώνη, μας μοίραζαν διάφορα βιβλία  και την εφημερίδα Christian Science Monitor με άρθρα στην Ελληνική γλώσσα. Άλλος θεός και τούτος σκέφτηκα. Τελικά χάρηκα  που θα έφευγα… τελείωσαν  τα μαρτύριά μου.  Μια  οξύμωρη ευχή

Μετά από εκεί βρέθηκα στην αγκαλιά της θάλασσας, ε! εδώ δεν υπήρχε τίποτα, ούτε γιορτές, ούτε εκκλησιές, ούτε θρησκείες.
Ουρανός, θάλασσα ακτογραμμές, αρμύρα, λάσπη και λιμάνια που όλοι περίμεναν να γδάρουν τον ναυτικό.
Wilmington, North Carolina, γνωρίσαμε Έλληνες εκεί μας προσκάλεσαν να πάμε την Κυριακή στην εκκλησία. Για πρώτη φορά μετά από πολλά, πολλά χρόνια μπήκαμε στον οίκο του Θεού.
Καθίσαμε στη μεσαία γραμμή στο στενόμακρο παγκάκι… Μια βοή κάτι σαν ψίθυρος έφτασε στα αυτιά μας. Βαπορίσιοι θα είναι, δεν βλέπεις τα μούτρα τους; Κοιταχτήκαμε, τους κοίταζαν ύποπτα. Εμείς κοιτάζαμε αχόρταγα τις γυναικείες σιλουέτες που μπαινόβγαιναν. Ρε τι καμπύλες είναι τούτες ψιθύρισε ο καπετάν Ιωακείμ κάπως δυνατά επειδή ήταν κουφός. Σιωπή ακούστηκε μια φωνή από πίσω. Αα! ο Σωκράτης έβγαλε μια φωνή, βλέπεις εκεί στην δεξιά μεριά έχουν σε εικόνα ένα ανθρώπινο κεφάλι σε ένα δίσκο; Μα είναι του Αϊ Γιάννη, είπα.
Πω, πω τι φρίκη πάμε να φύγουμε. Φώναξε ο Ιωακείμ, πάμε να βρούμε καμιά μπάρα να πιούμε λιγάκι.
Σούσουρο δημιουργήθηκε. Ησυχία, μα δεν σέβεστε την εκκλησία; Είπε μια γυναικεία φωνή.
Ο παπάς ξερόβηξε και κοίταξε προς το μέρος τους.
Ο Σωκράτης μας τράβηξε απ’ το μανίκι.
Πάμε έξω δεν βλέπεται ότι ο Θεός αυτός, δεν είναι για ναυτικούς;
-Πάμε σε μπαρ, ίσως βρούμε και καμιά γυναίκα, είπε ο καπετάν Ιωακείμ. Καθίσαμε στον πάγκο, παραγγείλαμε μπύρες, κοιτάζαμε αχόρταγα την κοπέλα που σερβίριζε…

Έπεται…

 Γαβριήλ Παναγιωσούλης

8 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Συνήθως, στη μεγάλη μας ανάγκη, αυτοί που μας δίνουν το χέρι είναι εκείνοι που δεν περιμέναμε και υπολογίζαμε. Όλοι αυτοί που υπολογίζαμε, χάνονται… κι εσύ εκεί «ένας παρείσακτος μέσα στην αφρόκρεμα της προσποίησης».

Αστοριανή είπε...

-Πάμε σε μπαρ, ίσως βρούμε και καμιά γυναίκα, είπε ο καπετάν Ιωακείμ. Καθίσαμε στον πάγκο, παραγγείλαμε μπύρες, κοιτάζαμε αχόρταγα την κοπέλα που σερβίριζε… ΓΠ

...μην αφήσεις έξω τις λεπτομέρειες...!!!

κι ήσουν και τσαχπίνης, τότε, έτσι;;;

Χαιρετισμούς,

Υιώτα

Dennis Kontarinis είπε...

Παλι καλά που δεν σα αφόρησε ο παπάς. Του χαλούσατε τις μπίζνες του ανθρώπου. Δεν το καταλάβατε. Εσείς όμως το δρόμο της δικής σας εκκλησιάς τον βρήκατε.
Α!!!Ρε φίλε Γαβρίλη.

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Η ζωή έχει απ' όλα, μάλλον είναι σαν ρόδα που γυρίζει,πότε επάνω, πότε κάτω, όμως όταν είσαι μικρός χωρίς πείρα βλέπεις τη ζωή μόνο απ την μιά της όψη, έτσι ήμουν κάποτε κι αυτά τα αποστηθίζεις.
Ευχαριστώ

Γαβριηλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, όπως γράφεις: (...μην αφήσεις έξω τις λεπτομέρειες...!!!)
Ε! αυτές οι λεπτομέριες δεν λέγοντε.

χαιρετισμούς Δημήτρη
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

καλησπέρα φίλε Ντένη,

Ευτυχώς τον δρόμο της δικιάς μας εκλησιάς τον βρήκαμε, αυτή η Ιστορία είχε κι ένα άσχημο τέλος ο Καπετάνιος μας ο καπετάν Ιωακήμ άλλαξε βαπόρι και πνίγηκε στον ατλαντικό ωκεανό το βαπόρι πήγε Αύτανδρο.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Είσαι τόσο απολαυστικός φίλε μου Γαβρίλη!!!
Περιμένω μ αγωνία τη συνέχεια...
Καλό ξημέρωμα απο την Πατρίδα με την αγαπη μου και την εκτίμησή μου

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου Χαρά,

Η συνέχεια , αχα! μα ναι υπάρχει και συνέχεια εφόσν ακόμα υπάρχω,
Αλλά σε άλλη γη, άλλα μέρη, μια και το θέμα είναι τι θεό πιστεύει η κάθε κοινωνία κλπ...

ευχαριστώ
με αγάπη
Γαβριήλ