Αλληλένδετα

Πως αλλάζουν οι καιροί.

Βρέχει, βρέχει συνέχεια, η βροχή πέφτει πάνω στο χιόνι, το χιόνι αντιστέκεται  στο λιώσιμο μεταμορφώνεται  σε πάγο και κολλάει  στην επιφάνεια της ασφάλτου, σα να ήταν σίδερο, από την βροχή σηκώνεται μια ομίχλη όπου σκεπάζει  τα πάντα. Οι πέτρινοι σταυροί πάνω από τους τάφους στο κοιμητήριο φαντάζουν  σαν να τους κρατά το χέρι του κόντε δράκουλα. Μόλις και μετά βίας μπορούσες να διακρίνει τον δρόμο. Τούτη τη φορά οδηγούσα στην ομίχλη περνώντας από το δρομάκι του καθολικού νεκροταφείου του Αγίου Ραϋμούνδου  προσπαθώντας να μην πέσω σε τίποτα κρυμμένο πάγο, οπότε θα έχανα τον έλεγχο του αυτοκινήτου.

Η σκηνή εδώ στο Μπρονξ, ΝΥ. 

 Στην φωτογραφία, πλήρωμα του πλοίου πριν σαλπάρουμε από τη Νέα Υόρκη, Ιούνιος 1956.

Από αριστερά όρθιος τρώγοντας παγωτό. Κώστας Μαζαράκης,  Τζάκης, Χριστόφορος Βαγγελάτος, ο Λοστρόμος από την Σύμη, όρθιος με την γραβάτα Γαβριήλ Παναγιωσούλης, στην καρέκλα Χαράλμπος Πυλαρινός, όλοι Κεφαλονίτες εκτός του Λοστρόμου. 

Μου θύμισε μια φορά  που χαμένοι στην ομίχλη ταξιδεύαμε για Νέα Υόρκη, με ένα μικρό πλοίο φορτηγάκι 5.000 τόνων.

Ήταν  καινούργια αγορά με μηχανές παλινδρομικές 1800 ίππων, σε συνδυασμό με τουρμπίνα η οποία είχε βγει άχρηστη από βλάβη, οπότε τα ταξιδεύαμε μόνο με την μισή ιπποδύναμη, κάνοντας 5 μίλια την ώρα. Ήταν ένα βαπόρι κατασκευασμένο στη Δανία 1944 από γερμανούς κατακτητές, το είχαν συλλάβει σαν λάφυρο οι Αμερικάνοι, ύψωσαν την Αμερικανική σημαία και κουβαλούσε θειάφι από το Coatzacoalcos του Μεξικού, όταν πέθανε ο Εφοπλιστής ονόματι Φερεντίνος από την Ιθάκη, οι εναπομείναντες  το έβγαλαν σε αχρηστία και το έδεσαν στο Hoboken N J.

Από εκεί το αγόρασαν δυο Κεφαλονίτες ύψωσαν τη σημαία της Λιβερίας κι έτοιμο για ταξίδια τι σημασία είχε η ταχύτητά του ήταν μόνο 5 μίλια την ώρα; Την τουρμπίνα θα την διόρθωναν αργότερα όταν θα κέρδιζαν χρήματα από τα ναύλα.   Εφόσον κάθε ταξίδι που θα κάναμε θα έφερνε κέρδος στον εφοπλιστή.  Χαμένοι  στην ομίχλη  πλέαμε σιγαλά, απαλά, ακόμα ακουγόταν και ο παφλασμός του νερού καθώς το έκοβε η πλώρη, κάθε 5 λεπτά από την γέφυρα τραβούσαν τον λεβιέ της ατμο-σφυρίχτρας  και ακουγόταν η βοή σαν ένας ρόγχος ετοιμοθάνατου. Ο σκάπουλος της βάρδιας  ήταν πάνω στο καπούνι της πλώρης και αφουγκραζόταν μήπως ακούσει άλλου βαποριού την σφυρίχτρα, ή μήπως ακούσει τον αντίλαλο της δικής μας σφυρίχτρας σημείο ότι βρήκε στερεή επιφάνεια και γυρίσει πίσω προς εμάς. (έτσι λειτουργούν τα ραντάρ)

Μπροστά μας έπλεαν δυο επιβατηγά το Ιταλικό Ανδρέα Ντόρα και  το Σουηδικό Στοκχόλμη. Ο Μαρκόνης μας έφερε τα νέα που είχε συλλάβει με τα σήματα μορς  ότι συγκρούστηκαν ένεκα της ομίχλης, το Ανδρέα Ντόρια βούλιαξε. Ήταν η 26 Ιουλίου 1956, όταν το μάθαμε μια ανατριχίλα σκέπασε τα κορμιά μας, φοβούμεθα όλοι τον υγρό θάνατο πόσο μάλλον όταν ερχόταν με τη μορφή  του πούσι, ένα πούσι που σε τύφλωνε με μια σιγή λες και ταξίδευες στον άδη, μόνο το αργό τούκου, τούκου της μηχανής σου έδινε κάποια ελπίδα, με μια ταχύτητα τόσο αργή ώστε νόμιζες ότι παλεύαμε ν’ ανεβούμε το ποτάμι του Αχέροντα κωπηλατώντας να ξεφύγουμε  απ το σφιχταγκάλιασμα του θανάτου που ήταν για εμάς το πούσι.  

Πλέαμε  προς βορρά σφυρίζοντας κάθε 5-10 λεπτά, προχωρώντας αργά, αργά φορτωμένοι ζάχαρη προερχόμενοι από Κούβα. Η ομίχλη σαν ένα νεκρικό σεντόνι σιωπής μας είχε παγώσει όλους μας, κανένας δεν μιλούσε μόνο προσευχόμαστε να φυσήξει αέρας   να  διώξει την ομίχλη. Η υγρασία, οι σταγόνες που κρέμονταν απ τα ξάρτια,  ο φόβος του απρόσμενου έκανε τα νεύρα μας τεντωμένα έτοιμα να σπάσουν. Τότε ήμουν νέος, άπειρος,  γεμάτος  όνειρα, ζούσα βρεγμένος με την αρμύρα της θάλασσας, αποβλέποντας κάποτε να γίνω στεριανός.   

Και τότε όπως και σήμερα χάνομαι στην ομίχλη, τότε ήμουν παιδάκι το άγνωστο γεμάτο όνειρα με έλκυε, σήμερα το άγνωστο με πνίγει…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

# 5