Μια Ηλιαχτίδα!

                                                     Μια ηλιαχτίδα:

               Στο βάθος κάτω αριστερά:  η Αγία Ευφημία, απέναντη η Ιθάκη 

Πώς να τρέξω να πιάσω την ηλιαχτίδα αφού μου την έκλεψε  ο χρόνος;

Αυτός  μου πήρε και τα όνειρα, μοιάζει με δολοφόνος.

Μια  φορά κι έναν καιρό μου τάχε δώσει όλα σ’ ένα τροπικό παράδεισο, με άφησε να τα δοκιμάσω όλα, χόρτασε η ψυχή μου απ’ τη βροχή, χόρτασε να χορεύουμε μαζί κάτω από τσίγκινα κεραμίδια τον χορό της αγάπης

Χόρτασε  η ψυχή μου  να στροβιλιζόμαστε  αγκαλιασμένοι σαν τον καπνό που  τρέχει να ανεβεί στον ουρανό από μια στενή καπνοδόχο, αυτή που όταν έβρεχε έπεφταν στάλες βροχής και χόρευαν πάνω στην χόβολη,  αυτή που είχαν αφήσει τα κούτσουρα.

Οι  στάλες   έκαναν τρύπες και ζουζούνιζαν στην κρυμμένη θράκα σα να ήταν σφαίρες αυτές που αφαιρούν τη ζωή, αυτές που βγαίνανε απ’ τα όπλα, αυτά που κρατούσαν οι στρατιώτες του χρόνου, αυτού που σου μέτραγε μια, μια, τις μέρες λες και ήταν δικές του, που τελικά  ήταν.

Χόρτασε η ψυχή μου όλες τις ιδέες, όλες τις φαντασίες που λαχταρούσα,  έφτασα να απολαύω αυτά που ζήλευα. Ήταν φορές που  υπέφερα γνωρίζοντας για πρώτη φορά τα άγνωστα γυναικεία καπρίτσια.  Χόρτασα τα όνειρα αυτά που γεννιόταν στη μέση του πελάγου με  βάση τη γυναίκα.

Όλα  τα δοκίμασα, όλα, έμεινε όμως ένα αυτό το της παιδικής ηλικίας, αυτό του  μέρους που γεννήθηκα, ακόμα δεν κατάφερα να το χορτάσω.

                                              Γαβριήλ Παναγιωσούλης