Γνωριμία σε Καφενέ

                                           Γνωριμία σε Καφενέ

 

 

                             Avenida del Prado Havana Cuba 1952

 

Κάποτε στην ζωή μου  ήμουν νεαρός,  περπατώντας στις νύχτες της Αβάνας Κούβα, τα βήματα μου με έφεραν στο κέντρο της πόλης ακριβώς στην πλατεία όπου στο βάθος φάνταζε επιβλητικό το κτήριο του Καπιτωλίου. Τα  πεζοδρόμια στην απέναντι πλευρά ήταν κατειλημμένα από δυο κέντρα όπου στην φάτσα τους είχαν εγκαταστήσει ορχήστρα με παραδοσιακές κουβανέζικες φορεσιές κι έπαιζαν ρυθμικούς τροπικούς σκοπούς,  ως επί το πλείστον ρούμπα και  cha,cha,cha, que rico   vacilón  μπροστά τα τραπεζάκια   ήταν γεμάτα αμερικανούς τουρίστες.  τους παρατήρησα όλους με κοντά παντελονάκια και κάτι πλαδαρές σάρκες να κρέμονται απ’ τα γυμνά μπράτσα των κυριών. Δεν  μου καλάρεσε η σκηνή, έψαχνα να βρω κάτι ντόπιο, όχι της μαζικής εκμετάλλευσης ή της νοοτροπίας του μπουλουκιού. Περπατούσα  εκεί  πιο κάτω  από δεξιά υπήρχε η πλατεία με το άγαλμα του απελευθερωτή της Κούβας José Martí   Χοσέ    Μαρτί απένατι ήταν το ξενοδοχείο της Αγγλίας από εκεί άρχιζε κα η πλατιά λεωφόρος Del Prado   Δελ Πραδο, όπου κατέληγε στην παραλία.

Ψάχνοντας για κάτι το  αυθεντικό στην δεξιά μεριά του δρόμου μια επιγραφή τράβηξε την προσοχή μου Cafeteria  Crystal τα γράμματα σε ένα μπλε-γαλάζιο χρώμα.  Γα να μπεις έπρεπε να κατεβείς τρία  σκαλοπάτια ήταν ένα ημιυπόγειο κατάστημα.

Κατέβηκα, τραπεζάκια μερικά άδεια άλλα με ζευγαράκια μουσική του jukebox και στο βάθος από δεξιά μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν μια απέραντη αίθουσα βαπτισμένη σε ένα άπλετο φως φθοριούχας λάμπας.    

Μου άρεσε τόσο ώστε βγήκα αμέσως έξω πήγα να βρω φίλους συνάδελφους ναυτικούς να πάμε εκεί να θυμηθούμε την πατρίδα, βρήκα τον Μανιάτη,
Έλα του λέω βρήκα ένα όμορφο μέρος κατεβαίνω πρώτος τα τρία σκαλάκια προχωρώ δεξιά στο βάθος και τρακάρω πάνω σε έναν τοίχο από καθρέφτες.
Τάχασα κοκκίνισα τι να πω ότι δεν το είχα προσέξει.

       Κεφαλλονίτες Ναυτικοί, Κούβα 1952, η αφεντιά μου πρώτος από αριστερά

 

Οι λιγοστοί θαμώνες άρχισαν να γελούν, σε ένα τραπεζάκι καθόταν δυο νεαρές υπάρξεις, μας χαμογέλασαν, πιάσαμε συζήτηση, μας ρώτησαν  από που ήμασταν κάτσαμε στο τραπεζάκι τους,  παραγγείλαμε ποτά  μας συστήθηκαν   θεια και μια ανιψιά,  ήταν η αρχή, της γνωριμίας μας, πρέπει να παραδεχθώ ότι ο Μανιάτης ανέλαβε την πρωτοβουλία της πειθώ, σαν πιο μικρός εγώ μου έλαχε να κάνω  παρέα με την ανιψιά, Κάρμεν το όνομά της μια κούκλα κι  ο Μανιάτης με την θεια, ήμασταν και οι δυο μας πρωτάρηδες  ζητούσαμε  κάτι ποιοτικώς καλύτερο από τις γυναίκες του μπαρ και την βρώμα του λιμανιού.   

Δώσαμε ραντεβού για την άλλη μέρα  με εντυπωσίασε, η άνεση των κινήσεών τους και η πλούσια επιφανειακή ζωή που ζούσαν, μαζί τους  γνωρίσαμε τα μυστικά της Κουβανέζικης κρυφής (τουλάχιστον για εμάς ζωής,) με τις λιμουζίνες τους,  αρχίζοντας από τα ποτά, το ρούμι  Bacardi ή Matusalem  παραγγείλαμε κουμπαλίβρα  με κόκα κόλα και πράσινο λεμόνι, όσο για  τον χορό  παραδέχομαι ότι ο χορός είναι ένα έμφυτο ταλέντο,  όταν δεν τόχεις άδικα χαλάνε  τον καιρό τους να σου μάθουν.  Μας  πήγαν σε μέρη  πολυτελή, εν  τέλει καταλάβαμε και οι δυο μας  ότι,  οι γνωριμίες όσο εύκολα αποκτώνται τόσο εύκολα διαλύονται, ξεχνιόνται τις παίρνει το ρέμα του ποταμού, τις πάει σε άλλες ακτές κι εμάς μας έμεινε το ότι κάναμε παρέα με εξωτικές καλλονές, αυτές που βλέπεις στις  βιτρίνες και κάθεσαι και σκέφτεσαι,  αν πράγματι ήταν ουρί του παραδείσου, ή γήινες μορφές.

 Γαβριήλ Παναγιωσούλης