Από την σκοπιά ενός Θεατή

 Αναδημοσίευση από την Ελληνική Παρέλαση του έτους 2009 στην Νέα Υόρκη για την επέτειο της Ελληνικής επανάστασης 25^η Μαρτίου 1821  

                                     Παππούς & Γιαγιά 

Με αυτό θέλω να εξηγήσω όχι ότι σήμερα 29 Μαρτίου  2015 αισθάνομαι  λιγότερο Έλληνας, αλλά τα παιδιά μας, τα 5 εγγόνια μας μεγάλωσαν πια, το κάθε ένα διάλεξε τον δικό του δρόμο όλα σε πανεπιστήμια σε άλλες πόλεις, ο μικρότερος βρίσκεται μακριά στο Λ. Ι. εμείς οι παππούδες διδάξαμε τον δρόμο, σήμερα αν κι έχει λιακάδα κάνει ένα κρύο υπό το μηδέν, οπότε  μας νίκησε η ζεστή θαλπωρή του σπιτιού, από όπου θα παρακολουθήσουμε την παρέλαση απ την τηλεόραση.

Το γήρας ουκ έρχεται μόνο!         

                                                  Η κόρη μας διευθύντρια σχολείου

                        Από την Σκοπιά ενός Θεατή:

 Από την σκοπιά μου, του απλού πολίτη, από την σκοπιά μου, ενός Έλληνα που ζει μόνιμα στη Νέα Υόρκη, από την σκοπιά μου, ενός Έλληνα που ενδιαφέρεται να μεταδώσει την ελληνική μας κληρονομιά όχι μόνο στα παιδιά του αυτά την έχουν, αλλά και στα εγγόνια του, από την σκοπιά μου να εδραιώσουν την κληρονομιά των παππούδων των όταν μεγαλώσουν να ξέρουν ποιοι είναι από πού προέρχονται και να θυμούνται ότι ανήκουν σε αυτήν την ελληνική εθνικότητα, να την έχουν σαν ταυτότητα να μην τα καταπιεί το αμερικανικό χωνευτήρι. Έτσι λάβαμε όλοι μέρος στην «παρέλαση» οι παππούδες ως θεατές τα παιδιά και τα εγγόνια λαμβάνοντες μέρος στο περπάτημα αυτό. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα χαρά θεού.

                                                           Κόρη κι εγγονός

Όχι δεν θα εξετάσω, δεν είμαι αρμόδιος τον ετεροχρονισμό, ούτε τον ρυθμό, ούτε γιατί το λέω περπάτημα και όχι «παρέλαση», ούτε τις τόσες πολλές ενορίες με Ιερείς να ηγούνται των σχολίων με τα πιτσιρίκια να ακολουθούν, ούτε αν υπήρχαν αρκετοί, θεατές, ούτε ποιοι έλληνες πολιτικοί παρίστανται, για όλα αυτά άλλοι έχουν τον λόγο, άλλοι έχουν την υπευθυνότητα.

                                       Τα εγγόνια παρελαύνουν 

Ναι, θαυμάσαμε και χειροκροτήσαμε την παρέλαση των ευζώνων, αυτοί μάλιστα παρέλασαν.

Είμαι απλούστατα ένας απλός πολίτης, χωρίς διασυνδέσεις με επώνυμους, όπου ενδιαφέρεται για παν το ελληνικό εικονογραφώ με τη μνήμη μου όσο μπορώ και προσπαθώ να μεταδώσω την ελληνική μας κληρονομιά με ότι μέσον έχω, με ότι μου είναι δυνατόν, με ότι υπάρχει διαθέσιμο στα χέρια μου και όχι μόνο, αλλά να εμφυτέψουμε στα εγγόνια μου μαζί με τους γονείς τους, στην καρδιά τους μέσα την ελληνική υπερηφάνεια, την ελληνική κουλτούρα, την ελληνική μας κληρονομιά, ακόμα και να την μεταδώσουν στους φίλους τους.

Για τα μικρά παιδάκια, το να είναι σημαιοφόροι της ελληνικής σημαίας παρελαύνοντας μπρος σε ένα κοινό, απολαμβάνοντας τα χειροκροτήματα των θεατών είναι μια υπερήφανη θύμηση που θα τους συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή ένα ενθύμιο της ταυτότητάς των, ποιοι πραγματικά είναι, από που προέρχονται.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης