ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ

Στο διάβα της ζωής μου, έζησα αναμεμιγμένος με πολλές και διαφορετικές κοινωνίες, με ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες. Σήμερα ασπρομάλλης πια θυμούμα

 Εν Ειρήνη

…βεβαίως στην ζωή μου θα συνεχισθεί ο Χειμώνας,

αλλά εσύ μου το είπες, ότι ο Μάης δεν είναι αιώνιος.

Βρήκα μακρές τις νύχτες της θλίψης μου,

αλλά ποτέ δεν μου υποσχέθηκες  νύχτες ευτυχισμένες,

κι όμως είχα και μερικές γαλήνιες άγιες,

αγάπησα, αγαπήθηκα, δημιούργησα,

 όλα εν ειρήνη,

ζωή δεν μου χρωστάς τίποτα.

  

                                           *

Λιτανεία:

Η Λιτανεία της μεγάλης εβδομάδας περνούσε απ τον κεντρικό δρόμο, γυναίκες έψαλλαν, ακολουθούσε πλήθος γυναικόπαιδα, ξάφνου η κορώνα του ξύλινου ομοιώματος του Χριστού άγγιξε σε κάποια κολώνα κι έπεσαι.

Τα Άβε Μαρία σταμάτησαν, οι γυναίκες πίθωσαν κάτω την πλατφόρμα, ξαναέβαλαν το στεφάνι μια ήρθε σε εμένα, κύριε μας βοηθάτε να ανεβάσουμε  την πλατφόρμα στους όμως μας;

Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε, κάτι τι σαν φοβία,

Όχι λέω, έτρεξα μπήκα σπίτι κι έκλεισα την πόρτα.

                                             *

Η ευλογία του παπά,

…Μπήκαμε με ευλάβεια στην εκκλησία, βρέξαμε τα δάχτυλά μας σε μια γούρνα με νερό, που ήταν στα δεξιά μας, κάναμε το σημείο του σταυρού, προχωρήσαμε και καθίσαμε στα στασίδια, στο τέλος της λειτουργίας το κορίτσι μου, (πιτσιρίκοι και οι δυο μας) κόρη του διευθυντή των εργατών του λιμανιού περήφανη για τη γνωριμία της, θέλησε να με συστήσει στην άρχουσα τάξη της πολιτειούλας αρχίζοντας από τον εφημέριο.

Ω! μα αυτός είναι σχισματικός, ξεφώνησε ο ιερέας.

Η σκηνή σε ένα μικρό λιμάνι της Νότιας Κούβας το Νικέρο πριν πολλά, πολλά χρόνια.

Η Αμαλία πάγωσε, με κοίταξε στα μάτια και ρώτησε να μάθει, τι αρρώστια είναι αυτή…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης