Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Έτσι Μεγαλώσαμε!

Δεν επιτρέπεται να ξεχνάς!

                                  Στιγμιότυπο  Ζωής στο χωριό, πριν από μισό  και αιώνα.
  
Την καλή εποχή της Ειρήνης όταν ήμουν μικρός την πρωτομαγιά τρέχαμε στα βουνά στους κάμπους και μαζεύαμε αγριολούλουδα, παπαρούνες κι άλλα η μάνα μας έπλεκε στεφάνι και το κρεμάγαμε στο ανώφλι της πόρτας. Ήταν η καλή τύχη το γούρι που λένε. Κι εμείς τα μικρά παιδιά του δημοτικού σχολείου τραγουδάγαμε:

-Λουλούδια ας  διαλέξουμε
Και   ρόδα και κρίνα
Κι ελάτε να πλέξουμε στεφάνι με εκείνα,
Το Μάη που σήμερα προβάλει στη Γη…


Ήταν μια εποχή που έφυγε τόσο γρήγορα, όμως  πρόλαβε και άφησε πίσω της μοναδικές αναμνήσεις.
Μετά ήρθε ο πόλεμος, το χάος:    
Ο Νωματάρχης του χωριού ένας καλαματιανός  ευγενικός τύπος, έστελνε  τον   Χωροφύλακα για περιπολία στην πιάτσα του χωριού  ήταν Κερκυραίος, μιλούσε  με μια συρτή τραγουδιστή φωνή, οι κάτοικοι τον κορόιδευαν,  έτσι έκανε βόλτες  για να φανεί ότι εκπροσωπεύει την  παρουσία του νόμου, περνούσε απ το καφενείο παρακολουθούσε τους πάντες χωρίς να μιλά, πολλοί λέγανε ότι φοβόταν.
Κοίταζε τα ζαγάρια τους χωρικούς σε αυτό το ορεινό χωρίο της Κεφαλονιάς  που χαρτόπαιζαν φορώντας το σακάκι ‘όσοι είχαν’ μόνο απ’ το ένα  χέρι, το άλλο μανίκι κρεμόταν εις ένδειξη παλικαρισμού, φαινόταν σαν άχρηστο παράλυτο χέρι. 
Οι Τσοπάνηδες  κατέβαιναν απ το βουνό φορώντας  ένα μάλλινο ζωνάρι   φτιαγμένο στον αργαλειό  αυτοί δεν έπαιζαν χαρτιά μόνο κοίταζαν  τι κι αν μύριζαν τυρόγαλο, αυτό εννοούσε ότι είχανε να φάνε.

Ο  Κώστας έτρεχε στο δρόμο να προλάβει το αυτοκίνητο της γραμμής ένα φορτάκι Τ4 του 1930 που είχε γλυτώσει από την Ιταλική κατάσχεση να του αγοράσει ο σοφέρ από την πρωτεύουσα ένα φάρμακο  αντιβιοτικό, που μόλις είχε εφευρεθεί  για τον αδερφό του που είχε χτικιό.
Οι επιβάτες 5 μέσα και 6 απ΄  έξω κρεμασμένοι όρθιοι στα φτερά του.
Οι κατακτητές μόλις  είχαν φύγει ο εμφύλιος όμως κόχλαζε, όλοι φοβόταν  την έκρηξή του.   
Η μάνα έβραζε ρίγανη για να κάνει επάλειψη στα ούλα της για τον πονόδοντο. Όχι δεν είχε εφευρεθεί (δεν υπήρχε) η ασπιρίνη, τουλάχιστον για το χωριό. 
Η θεια μάζευε φρύγανα για να ανάψει φωτιά να τηγανίσει ξερή μπομπότα.
Ο κοντός τσούγκριζε σιδερικό με μια τσακμακόπετρα που είχε φέρει απ το βουνό για να παραχθεί σπινθήρας να ανάψει η ίσκα, να φυσήξει ν’ ανάψει φλόγα.
Η γειτόνισσα παρακαλούσε ποιος είχε να της δώσει λιγάκι  οινόπνευμα για να ανάψει φλόγα σε πιρούνι με  βαμβάκι τυλιγμένο για να ρίξει βεντούζες του παιδιού της πού ήταν κρυωμένο. 
Ο μπάρμπας έστριβε τσιγάρο σε φύλλο χαρτιού από τις προφητείες του Αγαθάγγελου, με ταμπάκο που είχαν σπείρει φυντάνι στον κήπο, είχαν βελονιάσει τα φύλλα σε αρμαθιές, όταν ξεράθηκαν   τα είχαν μαζέψει σε ρολό, είχαν βάλει τον ταμπάκο  κρεμαστό μ’ ένα καλάθι στο πηγάδι να μην αγγίζει το νερό, να ρουφήξει υγρασία για να μην τρίβει όταν θα τον έκοπταν με μαχαίρι της κουζίνας για να στρίψουν τσιγάρο σε χαρτί καλής ποιότητος  από τις προφητείες του Αγαθάγγελου   αυτές που έλεγαν ότι το αίμα στα στενά θα φθάσει ένα ζωνάρι και το ξανθό γένος του βορρά θα είναι ο Σωτήρας μας.

Κάπνιζαν, έβηχαν, έφτυναν  και ξανά κάπνιζαν.
Ο πατέρας ξαπλωμένος βόγκαγε από αρθριτικά κι έκανε εντριβές με ακάθαρτο πετρέλαιο, ο λύχνος δεν φώτιζε είχε φάει το φυτίλι η γάτα.  Ο  Αντώνης πελεκούσε κορμό κουφοξυλιάς για να κάνει τσόκαρα για την γυναίκα του. Η  Νόνα έγνεθε μαλλί προβάτου να πλέξει τσουράπια για το κρύο του χειμώνα.
Η καμπάνα του Αγίου Δημητρίου σήμαινε λυπητερά σημείο ότι κάποιος είχε πεθάνει, τα πιτσιρίκια την άκουγαν με χαρά θα έτρεχαν στην εκκλησία να έπαιρναν τα εξαπτέρυγα για την κηδεία, θα τους έδιναν χαρτζιλίκι
Φήμη είχε βγει τώρα που φύγανε οι κατακτητές θα φέρνανε να μας μοιράσουν τρόφιμα με  κουπόνια  άσπρη ζάχαρη, λευκό αλεύρι,   άχνη το ονομάζανε τότε στο χωριό, εμείς δεν το είχαμε δει ποτέ, θα μας φέρνανε και σπίρτα , αυτά που ανάβεις φλόγα για τσιγάρο ή ν’ ανάψεις φωτιά στα ξύλα για μαγείρεμα, τι πολυτέλεια θεέ μου!     
Κι εγώ γεμάτος ελπίδες περιμένοντας να χορτάσω με τα υποσχόμενα,  ξαπλωμένος στο αχυρένιο στρώμα του καναπέ ονειρευόμουν περιμένοντας να μεγαλώσουν τα φτερά μου να πετάξω σε άλλη γη σε άλλα μέρη, εκεί όπου ο  Μάιος θα ήταν ατελείωτος, γεμάτος λουλούδια, με άφθονο λευκό ψωμί  και λευκή ζάχαρη, νομίζοντας ότι όλα  αυτά θα με έκαναν ευτυχισμένο.  


                                                           Γαβριήλ Παναγιωσούλης    








16 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Στ΄αλήθεια φίλε έτσι μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε μ΄αυτές τις όμορφες εικόνες της καθημερινότητας που τόσο παραστατικά μας περιγράφεις.
Μεγαλώσαμε ξαπλωμένοι στ΄αχυρένια στρώματα, μ΄ένα κομμάτι μπομπότα και κσβάλα πάνω στα όνειρα προχωρούσαμε για ένα όμορφο Μάη σε όποι μέρας και νάναι.
Νάσαι καλά φίλε.

nikol είπε...

Καλησπέρα φίλε μου Γαβρίλη !!! Ελειψα 9 μέρες και διάβασα όσες αναρτήσεις έχασα !!! Να ευχηθώ χρόνια πολλά στην εγγονή σου , χαίρομαι που περάσετε όμορφα με αγαπημένους ρυθμούς!!1 Με καθήλωσε η ιστορία σου ΄΄Της νύχτας΄΄ μεταφέρομαι νοητά εκεί και γνωρίζω πόσο αληθινά είναι όσα καταγράφεις και αυτό μου αρέσει σε σένα φίλε μου !!! Η αλήθεια των γραπτών σου στις διαφορετικές κοινωνίες που έζησες!!!!
Εχεις απόλυτα δίκιο , ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε τίποτα αλλά δυστυχώς μάλλον έχουμε κοντή μνήμη !!! Να είσαι καλά και κάθε φορά νιώθω την ανάγκη να στείλω un dulce beso a tu querida Hortensia y un fuerte abraso para ti !!!!

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,

Τα περασμένα είναι αυτά που μας ενώνουν έως σήμερα, αλλά και χωρίς να θομόμαστε αυτά δεν υπάρχει ζωή αφού είναι κι αυτά μέρος όπου μεγαλώσαμε.

Νομίζω ότι όταν το διαβάσουν οι σημερινοί νεολαίο θα νομίζουν ότι γράφω για την πεποχή του Διογένη.
Και όμως ήταν μόλις χθες

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ
Να σου πω ότι μου έλειψες, αλλά είχες πάει να ρουφήξεις την Μεσηνιακή άνοιξη την ανθοστολισμένη φύση κι αυτό σε ξεκουράζει γυρίζεις άλλος άνθρωπος
δεν το ήξερα πάντως χαίρομαι που ξαναγύρισες πάλι.

Ναι μάλιστα ο χαρακτήρας μας έχει πλαστεί από τις περιπέτειες του παρελθόντως μας έτσι είναι αδύνατον να το ξεχάσουμε και όχι μόνο αλλά οι διαφορετικές κουλτούρες που υπάρχουν σου δημιουργούν και διαφορετικά αισθήματα.
Πάντος όλα αυτά τα ζυγίζεις με την κουλτουρα του τόπου που γεννήθηκες

Ευχαριστώ πολύ
με αγάπη

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Βιώματα, Γάβο, μιας εποχής –της αθωότητας, όπως γράφεις– που όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε ζήσει και έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μας.
Χαρά αμέτρητη το γυροβόλισμα στη φύση, τα παιχνίδια, το ανέμελο της ηλικίας και βέβαια ημέρα αργίας με το σχολείο κλειστό. Διπλή χαρά!

Καλό μήνα, φίλε, καλή και όμορφη Πρωτομαγιά!

Αστοριανή είπε...

...ο Μάιος θα ήταν ατελείωτος, γεμάτος λουλούδια,...ΓΠ


...κι ο Μάης είναι ατέλειωτος σε ανθοφορία,
όσο για τα άλλα...
ο κύκλος της ζωής επαναλαμβάνεται, μόνο οι τυχεροί αλλάζουν.

Γαβρίλη μου,
με την πολύχρωμη φωτογραφία σου, μου θύμησες τα υπέροχα σπάρτα της πατρίδας...
το κίτρινο χρώμα τους
τυπωμένο στο βάθος των ματιών μου...
είχα μαζέψει σπόρους, μα δεν ευδοκίμησαν...

Καλό σας μήνα,
σε όλους,

Υιώτα-Δημήτρης

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο βιώματα τόσο παράξενα ή ας πούμε μιας άλλης περασμένης εποχής που μου φένεται σαν ψέματα.

Και όμως είμαι ο ίδιος άνθρωπος.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα ναι έχεις δίκιο τα λουλούδια μοιάζουν με αυτά από τα σπάρτα, αν κι αυτά ήταν πιο κίτρινα.

Καλή πρωτομαγιά και καλόν σας μήνα

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Μέσα απ' την υπέροχη αφήγησή σου, τις ζωντανές εικόνες και τις μυρωδιές εκείνης της εποχής, είναι σαν να βίωσα για λίγο τους ρυθμούς του νησιού και τα βάσανα των ανθρώπων. Αντίστοιχο όραμα πάνω σ' ένα "αχυρένιο στρώμα", έχουν και σήμερα οι σύγχρονοι κολασμένοι που δεν έχουν μέλλον ούτε παρόν στον τόπο τους. Και μπαρκάρουν σε σαπιοκάραβα, για να βρουν έναν τόπο που θα έχει ήλιο, λουλούδια, ψωμί και λίγο χώρο για να τους φιλοξενήσει.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εξακολουθεί να αναζητείται, λες και είναι προνόμιο των ολίγων και όχι αναφέρετο δικαίωμα για όλους.
Να'σαι καλά Γαβριήλ!
Φεύγω πολύ συγκινημένη και σου στέλνω εγκάρδιες ευχές για τον νέο μήνα!

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπημένε και πάντα αισθαντικέ Γαβρίλη
πέρασα να σου αφήσω τις ευχές μου για ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ,έστω και με καθυστέρηση,μια που τα ασχημα γεγονότα της ζωής συνεχώς τρέχουν και μα ςπαρασέρνουν
Δεν ξεχνώ οταν χάνομαι,απλά είναι αδύνατο να χαλαρώσω και να βρεθώ κοντά σας,όπως θέλω.
Την αγάπη μου και τα φιλιά μου
Καλό Μάη!

Μαριάνθη είπε...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ!!!
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαρία Κ.
καλόν Μήνα
Πρώτον ευχαριστώ για το τόσο μεστό σχόλιό σου,

Είναι ακριβώς όπως το γράφεις (Η Ιστορία επαναλαμβάνεται) το μόνο που αλλάζει είναι οι άνθρωποι, τα κράτη.
Όμως αυτά τα γεγονότα ή οι περιπέτειες που ζήσαμε μικροί ποτέ δεν ξεχνιόντε εξ άλλου είναι αυτά που διαμόρφωσαν ή έπλασαν κατά ένα ποσοστό ον χαρακτήρα μας, που μας ακολουθεί σε όλη μας την ζωή.

Ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Χαρά μου,
Πρώτον να σου ευχηθώ καλό μήνα Μάη, μετά είναι ο μήνας της Άνοιξης ο μήνας που τα λουλούδια όπως και οι ψυχές των ανθρώπων ανθίζουν και αυτό φέρνει την αισιοδοξία, οπότε περίμενε το καλύτερο.
χαίρομαι που έδωσες σημεία της ύπαρξής σου.

Ευχαριστώ και σου εύχομαι πάντα καλή υγεία.
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλό σου Μήνα αγαπητή μου Μαριάνθη,

καλό καλοκαίρι χαιρετισμούς σε οικογένειά σου

Πάντα με την αγάπη μου
Σε παρακολουθώ στον τοίχο σαν απλός αναγνώστης

ευχαριστώ

Γαβριή΄

Mia Petra είπε...

"Κι εγώ γεμάτος ελπίδες περιμένοντας να χορτάσω με τα υποσχόμενα"..συγκλονιστική περιγραφή μιας ζωής, από μια εποχή που για μας τους νεότερους μοιάζει με κινηματογραφική ταινία. Συγκινήθηκα πολύ, διότι με τέτοια βιώματα αγαπητέ κύριε Γαβριήλ, μεγάλωσαν και οι γονείς μου και μου τα περιγράφουν, πάντα με συγκίνηση επίσης... Καλημέρα από την Ελλάδα, να είστε καλά και καλό σας μήνα :)

pylaros είπε...

Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου Mia Petra
Αυτό ειδικώς το γραπτό είναι μιας εποχής που πέρασε αλλά που γαλούχησε όλους εμάς μιας κάποιας ηλικίας να ωριμάσουμε πιστεύοντας στα τότε άπιαστα όνειρα.
Ναι ήρθαν και τα όνειρα τα κάναμε δικά μας, όμως μας έμεινε η αυταπάτη των τότε ονείρων.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ