Ματωμένος Γάμος

                              Στιγμιότυπο μιας περασμένης ζωής.

                              Εποχή αμέσως μετά τον πόλεμο

Ματωμένος γάμος,  στην Πύλαρο,  όχι δεν αντιγράφω το θεατρικό έργο  Bodas de Sangre του  Federico García  Lorca

Στο  χωριό ετοιμαζόταν να τελέσουν και να γλεντήσουν τον γάμο που καθυστερούσε μέχρι να φύγουν  οι κατακτητές. Φεύγοντας είχαν αφήσει ολόκληρες βουνοκορφές γεμάτες πυρομαχικά, του ηττημένου Ιταλικού στρατού. Οι χωριανοί τρέξανε και γέμισαν τα σπίτια τους χειροβομβίδες, καραμπίνες μπαρούτι, ακόμη και κράνη στρατιωτών, μπαλάσκες δερμάτινες κάνανε πέδιλα. 

     

Μια Πέμπτη με είχαν καλέσει στα προικιά  (Στρώματα) στο σπίτι όπου θα γινόταν ο γάμος, κάποιος με έσπρωξε κι έπεσα  πάνω στο νυφικό στρώμα, ήταν  αυτό που θα περνούσαν οι νεόνυμφοι  την πρώτη νύχτα του γάμου.   Πάνω  στα στρώματα πέταγαν ή κέρματα ή γλυκά, εκεί πέταξαν κι εμένα για το γούρι, να αποκτήσουν σερνικό. (Έθιμο του τόπου μας)   πάντως δεν άγγιξα τίποτα, από αυτά τα άψυχα  που έριχναν οι καλεσμένοι. 

Την Κυριακή φώναξαν τον παπά στο σπίτι όπου τέλεσε το μυστήριο του γάμου. Μια που με είχαν καλέσει στα προικιά,  ήμουν και στο γάμο.

Μετά απ’ την ανταλλαγή στεφάνων το Ησαΐα χόρευε και το η γυνή να φοβάται τον άνδρα, το πάτημα του ποδιού απ’ την νύφη, θυμάμαι είχα μπει στην σάλα και παρακολουθούσα το μυστήριο,  κατά το έθιμο άρχισαν τα σμπάρα στην αυλή του σπιτιού με  αραβίδες ιταλικές, οι χειροβομβίδες, έπεφταν η μια πίσω απ την άλλη, αυτές τις πέταγαν λίγο πιο μακριά στον κήπο, ήταν αυτές οι επονομαζόμενες κουκουνάρες απομεινάρια του Ιταλικού στρατού, «οι χωρικοί τις άδειαζαν και τις χρησιμοποιούσαν για ταμπακέρα να βάνουν ταμπάκο και να στρίβουν τσιγάρο.  

Δυο  από αυτές δεν έσκασαν, έστειλαν ένα παιδί  να κάνει λάκκο και να τις χώσει, άνοιξε έναν λάκκο τις πήρε μ’ ένα φτυάρι,  τότε έσκασαν του έβγαλαν το ένα μάτι, λαβώθηκε στα χέρια,  πιτσιλιές από αίμα έβαψε την στιγμή,  η γιαγιά σχεδόν τυφλή  ούρλιαζε απ’ το κρεβάτι της, πανικός δημιουργήθηκε, όλοι φώναζαν έτρεχαν,  δεν είχαν ακόμη αρχίσει να σερβίρουν φαγητό, είδα ότι η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου, δεν μου έδινε κανένας σημασία    έφυγα χωρίς να προλάβω να φάω κάτι, μετά πήγα σπίτι κι έκλαιγα,  η θεια μου με παρηγόρησε μούκοψε μια φέτα ξερή μπομπότα, και την τηγάνισα με λάδι σε ένα παλιό μπακιρένιο τηγάνι όπου ήταν κατάμαυρο απ’ την γάνα, αυτήν που έβγαναν τα ξύλα, όπου πολλές φορές την χρησιμοποιούσαν και σαν βερνίκι για να βάψουν την βακέτα από παπούτσια όποιος τυχερός είχε.

Σήμερα  στο χωριό δεν υπάρχουν άνθρωποι, χάθηκαν, έφυγαν,  σκόρπισαν, οι παιδικές αναμνήσεις δεν πρέπει να χαθούν, είναι  μαρτυρίες, η ιστορία του τόπου μας, είναι η πηγή της οδύσσειας μας, μα και μια από τις  αιτίες της σημερινής ερημιάς… 

                                            Γαβριήλ Παναγιωσούλης