Το πρώτο μου Καρναβάλι.

                                                  Το πρώτο μου Καρναβάλι…

Κάποτε στην ζωή μου  ήμουν νεαρός,  περπατώντας στις νύχτες της Αβάνας Κούβα, τα βήματα μου με έφεραν στο κέντρο της πόλης ακριβώς στην πλατεία όπου στο βάθος φάνταζε επιβλητικό το κτήριο του Καπιτωλίου. Τα  πεζοδρόμια στην απέναντι πλευρά ήταν κατειλημμένα από δυο κέντρα όπου στην φάτσα τους είχαν εγκαταστήσει ορχήστρα με παραδοσιακές κουβανέζικες φορεσιές κι έπαιζαν ρυθμικούς τροπικούς σκοπούς,  ως επί το πλείστων ρούμπα και  cha,cha,cha, que rico   vacilón  μπροστά τα τραπεζάκια   ήταν γεμάτα Αμερικανούς τουρίστες.  τους παρατήρησα όλους με κοντά παντελονάκια και κάτι πλαδαρές σάρκες να κρέμονται απ’ τα γυμνά μπράτσα των κυριών. Δεν  μου καλάρεσε η σκηνή, έψαχνα να βρω κάτι ντόπιο, όχι της μαζικής εκμετάλλευσης ή της νοοτροπίας του μπουλουκιού. Περπατούσα  εκεί  πιο κάτω  από δεξιά υπήρχε η πλατεία με το άγαλμα του απελευθερωτή της Κούβας José Martí   Χοσέ    Μαρτί απέναnτι ήταν το ξενοδοχείο της Αγγλίας από εκεί άρχιζε κα η πλατιά λεωφόρος Del Prado   Δελ Πραδο, όπου κατέληγε στην παραλία.

Ψάχνοντας για κάτι το  αυθεντικό στην δεξιά μεριά του δρόμου μια επιγραφή τράβηξε την προσοχή μου Cafeteria  Crystal τα γράμματα σε ένα μπλε-γαλάζιο χρώμα.  Για να μπεις έπρεπε να κατεβείς τρία  σκαλοπάτια ήταν ένα ημιυπόγειο κατάστημα.

Κατέβηκα, τραπεζάκια μερικά άδεια άλλα με ζευγαράκια μουσική του jukebox και στο βάθος από δεξιά μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν μια απέραντη αίθουσα βαπτισμένη σε ένα άπλετο φως φθοριούχας λάμπας, λάθος μου ήταν καθρέφτες.   

Μου άρεσε τόσο ώστε βγήκα αμέσως έξω πήγα να βρω φίλους συνάδελφους ναυτικούς να πάμε εκεί να θυμηθούμε την πατρίδα, βρήκα τον Μανιάτη,

Έλα του λέω βρήκα ένα όμορφο μέρος κατεβαίνω πρώτος τα τρία σκαλάκια προχωρώ δεξιά στο βάθος και τρακάρω πάνω σε έναν τοίχο από καθρέφτες.

Τάχασα κοκκίνισα τι να πω ότι δεν το είχα προσέξει.

Οι λιγοστοί θαμώνες άρχισαν να γελούν, σε ένα τραπεζάκι καθόταν δυο νεαρές υπάρξεις, μας χαμογέλασαν, πιάσαμε συζήτηση, μας ρώτησαν  από που ήμασταν κάτσαμε στο τραπεζάκι τους, παραγγείλαμε ποτά  μας συστήθηκαν   θεια και μια ανιψιά,  ήταν η αρχή, της γνωριμίας μας, πρέπει να παραδεχθώ ότι ο Μανιάτης ανέλαβε την πρωτοβουλία της πειθώ, σαν πιο μικρός εγώ μου έλαχε να κάνω  παρέα με την ανιψιά, Κάρμεν το όνομά της μια κούκλα κι  ο Μανιάτης με την θεια, ήμασταν και οι δυο μας χαρούμενοι, παραγγείλαμε ποτό ron  bacardi με κόκα κόλα και λεμόνι πράσινο     cubalibre, όλοι μαζί η παρέα ξεχυθήκαμε στους δρόμους όπου ο λαός γλεντούσε ήταν Καρναβάλι.  Μπροστά πήγαινα οι μουσικοί,  χορεύτριες, από πίσω ακολουθούσε μια λαοθάλασσα όπου λικνιζόταν σύμφωνα με τον ρυθμό της ορχήστρας Ρούμπα και Κόνγκα, ήταν οι περίφημες “Comparsas”  κομπάρσας, κι εμείς χαρούμενοι ζευγαρωμένοι λικνιζόμασταν λες και ήμασταν στο βαπόρι όπου  έκανε μπότζι, όμως  δεν ήταν βαπόρι αλλά ένα αποκριάτικο ξεφάντωμα,  εμείς καμαρώναμε  πρωτάρηδες[G1]  με την παρουσία γυναικών είχαμε ξετρελαθεί νομίζαμε ότι ήμασταν  στον ουρανό  γεμάτο ουρί του παραδείσου.

 Κατά τις 11:30 τα μεσάνυχτα βλέπουμε αστυνομικούς να μπαίνουν μπροστά και να σταματούν την μουσική, μας είπαν διαλυθείτε έγινε πραξικόπημα, ο κόσμος άρχισε να διαλύεται,   ανεβήκαμε στο πεζοδρόμιο  αστυνομικοί  μας είπαν κατά λέξη γυρίστε στο βαπόρι σας, και τα κορίτσια λέω; Τι θα γίνουμε;

Βρε άστες  αυτές  πάμε να φύγουμε λέει ο Μανιάτης.

Τι είχε συμβεί ο «Fulgencio Batista»  Μπατίστας είχε έρθει απ’ το Μαϊάμι, με πραξικόπημα  κατέλαβε την κυβέρνηση του Carlos Prios Socaras.

Ήταν 10 Μαρτίου 1952

Τι άδοξο τέλος είχε το πρώτο μου καρναβάλι…  αλλά μετά ήρθαν κι άλλα κάθε ένα με διαφορετικό γούστο.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

---