Η Κοινωνία…
Αν μπορούσες να ξαναγεννηθείς θα ήθελες να είχες περάσει τη ζωή σου όπως αυτήν που έχεις ή διαφορετική;
Σκέψου το καλά, ας αρχίσουμε από την κοινωνία, αυτήν που γεννήθηκες, ήταν γεμάτη, θαλπωρή, φτώχεια, αγάπη, μα κι εκδικητική, ένεκα εμφυλίου, μια αποκομμένη από τον πολιτισμό μας πάμφτωχη κοινωνία.
Απότομα βρέθηκες σε μια θαλασσινή πειρατική κοινωνία, όχι δεν υπήρχε ξεκούραση, ούτε επαναπατρισμός, μια κοινωνία του πεζοδρομίου, γεμάτη ανθρώπινα αντικείμενα.
Μετά προσπάθησες να εξερευνήσεις τι υπάρχει πέρα απ’ τον ορίζοντα να νιώσεις τον άνθρωπο, να νιώσεις την αγάπη την θαλπωρή έζησες σε μια ξένη φτωχή κοινωνία, όπου έμαθες να σκέφτεσαι στεριανά, μια κοινωνία που την έκανες δική σου, εκεί ξανάνιωσες το καλωσόρισμα, μια κοινωνία νεανικής ανεμελιάς, για 10 χρόνια.
Σήμερα ζεις σε μια κοινωνία κερδοσκοπική που πιστεύει τόσα έχεις τόσο αξίζεις. Κι αν δεν έχεις, δεν αξίζεις τίποτα.
Και όμως μέσα σου ο εσωτερικός σου κόσμος ζει σε μια δική του πλούσια κοινωνία που εσύ ο ίδιος δημιούργησες, αλλά είσαι καταπληκτικά μόνος, οι απ’ έξω έχουν δημιουργήσει την δική τους κοινωνία, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Στην Φωτογραφία: Φιλοσοφώντας, άρα τι να κρύβεται πίσω απ’ τον θαλασσινό ορίζοντα;
Αν μπορούσες να ξαναγεννηθείς θα ήθελες να είχες περάσει τη ζωή σου όπως αυτήν που έχεις ή διαφορετική;
Σκέψου το καλά, ας αρχίσουμε από την κοινωνία, αυτήν που γεννήθηκες, ήταν γεμάτη, θαλπωρή, φτώχεια, αγάπη, μα κι εκδικητική, ένεκα εμφυλίου, μια αποκομμένη από τον πολιτισμό μας πάμφτωχη κοινωνία.
Απότομα βρέθηκες σε μια θαλασσινή πειρατική κοινωνία, όχι δεν υπήρχε ξεκούραση, ούτε επαναπατρισμός, μια κοινωνία του πεζοδρομίου, γεμάτη ανθρώπινα αντικείμενα.
Μετά προσπάθησες να εξερευνήσεις τι υπάρχει πέρα απ’ τον ορίζοντα να νιώσεις τον άνθρωπο, να νιώσεις την αγάπη την θαλπωρή έζησες σε μια ξένη φτωχή κοινωνία, όπου έμαθες να σκέφτεσαι στεριανά, μια κοινωνία που την έκανες δική σου, εκεί ξανάνιωσες το καλωσόρισμα, μια κοινωνία νεανικής ανεμελιάς, για 10 χρόνια.
Σήμερα ζεις σε μια κοινωνία κερδοσκοπική που πιστεύει τόσα έχεις τόσο αξίζεις. Κι αν δεν έχεις, δεν αξίζεις τίποτα.
Και όμως μέσα σου ο εσωτερικός σου κόσμος ζει σε μια δική του πλούσια κοινωνία που εσύ ο ίδιος δημιούργησες, αλλά είσαι καταπληκτικά μόνος, οι απ’ έξω έχουν δημιουργήσει την δική τους κοινωνία, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Στην Φωτογραφία: Φιλοσοφώντας, άρα τι να κρύβεται πίσω απ’ τον θαλασσινό ορίζοντα;
4 σχόλια:
Θα μου επιτρέψεις, φίλε Γάβο, να διαφωνήσω με το διαχωρισμό που κάνεις μεταξύ του «πλούσιου» μέσα κόσμου σου και του έξω της κατευθυνόμενης απληστίας, της επίδειξης και του «κοινωνικού ανταγωνισμού».... Δεν χρειάζεται να είσαι και να αισθάνεσαι διχασμένος, έχεις αυτόν τον πλούσιο εαυτό κι αυτό είναι προνόμιο όχι μοναξιά.
Καλησπέρα φίλε μου Στράτο, ίσως θα έπρεπε να προσθέσω την λέξη ύλη, εννοώντας τον υλιστικό πλούτο αυτών που είναι βουτηγμένοι μέσα με τον της σκέψης της ιδέας, ή του πιστεύω σου, δυο πιστεύω που ποτέ δεν συμβαδίζουν.
Με την μοναξιά μου εννοώ ότι ζητώ ανθρώπους να ανταλλάσω γνώμες ιδέες σε μια διάσταση πιο πάνω από αυτήν του λαού, αφού δεν κερδίζεις, ή "αφού δεν υπάρχει κέρδος δεν είναι ανάγκη να σκεφτεσαι..."
και είναι τόσο δύσκολα να το βρεις;
Ή πάλι λέω ίσως να έχω πολύ καιρό ελευθερο στην διάθεσή μου προπαντός τώρα με τα κρύα που δεν τολμώ να πάω έξω εκτός για θελήματα, έτσι ξεσπάω στο πληκτρολόγιο που αποτειπώνει τις σκέψης μου στην οθόνη και αυτό φίλε μου με ευχαριστεί
Σε ευχαριστώ φίλε
πάντα με την αγάπη μου
Γάβο
Κι όμως, και στις κερδοσκοπικές κοινωνίες ανθούν κάτι μικρά περιβόλια, ολάνθιστα και μοσχομυριστά, οι άνθρωποι που κρατούν ανεπηρέαστες τις ιδέες τους, που δεν έγιναν θηρία και που μοιράζονται σκέψεις, εμπειρίες και αξίες. Είναι μοναχικός ο δρόμος της δημιουργικής εσωστρέφειας Γαβρίλη και θέλει υπομονή και πίστη. Το να μη γίνεις ένα με τη μάζα, είναι για μένα κορυφαία κατάκτηση. Εύχομαι ολόψυχα να έχεις έναν καλοδιάβατο νέο μήνα, να γράφεις, να θυμάσαι, να μοιράζεσαι και να δημιουργείς ασταμάτητα!
Αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη,
Ναι υπάρχουν και στις κερδοσκοπικές κοινωνίες πολλά περιβόλια που τα άνθη τους μοσχοβολούν προπαντός στην παγκοσμιότητα.
Εγώ ίσως να κλείνουμε με την σκέψη μου στο Γκέτο (το γιατί είναι κι αυτό μια ψυχολογική αιτία, δεν θέλω να χάσω τον εαυτόν μου, την ταυτότητά μου) αυτό των Ελληνων μεταναστών της εποχής μου, επίσης υπολογίζω ότι κι αυτό με έχει επειριάσει διότι πως να το κάνουμε είναι οι ανθρώποι της ηλικίας μου, με ένα ίδιο παρελθόν είναι αυτοί που μαζί ξενιτευτήκαμε σαν μπουλούκια αλλά ο κάθε ένας τράβηξε δικό του δρόμο σύμφωνα με τις προτιμίσεις του...
Αχ! αυτή η εσωστρέφια πολλές φορές λειτουργει και σαν φρένο στην αποδοχή μιας καινούργιας κουλτούρας, Ενώ στην αρχή δεν ήμουν ποτέ εσωστρεφής αλλά είναι και το κράτος, η γειτονιά, τα φαγητά, η γλώσσα, που ζούμε, δεν υπάρχει κανένας γηγενής αμερικανός όλη η πόλη της ΝΥ απαρτίζεται από μετανάστες,
τι πρόβλημα κι αυτό πάλι!
σε ευχαριστώ
με την αγάπη μου
Γαβριήλ
Δημοσίευση σχολίου