Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

Η Μοναξιά σε ένα σύγχρονο κόσμο

                                    H Μοναξιά σε ένα σύγχρονο κόσμο.

Χάθηκε το ενδιαφέρον,  το πνεύμα έπαψε να τον παρακινεί, έχασε και την περιέργειά του, το βλέμμα του απλανές, ούτε που σκέφτεται να γυρίσει σελίδα, έμεινε μια χούφτα κόκαλα, τυλιγμένα σε ανθρώπινο πετσί. Η καρέκλα  του κομπιούτερ τον γέμισε ρόζους, ούτε το τηλέφωνο  κουδουνίζει, έξω καταχνιά, μαυρίλα συννεφιά, περιμένουν χιόνι   παγωνιά, η υγρασία του δίνει στα νεύρα κι αυτά τα ρημάδια τα κόκκαλα πονούν, το τσουκάλι βράζει φασολάδα, μαζί της χαράζει η ελπίδα, η ελπίδα της νιότης, αυτή  που  φέρνει η μνήμη. 

Γύρω του υπάρχει η σιωπή, αυτή που τρέχει σαν ποτάμι στην άβυσσο της αιωνιότητας.
Όμως αυτός  ακούει τον παφλασμό της, ο χρόνος του κρατά συντροφιά,  ανυπομονεί να φύγει από κοντά του, χωρίς  να καταλαβαίνει ότι με αυτό συντομεύει το μονοπάτι της ζωής του.

Μάταια ζητά μια ζεστή αναπνοή, νάχει τα γούστα του, ένα χάδι, ένα καλό λόγο, αισθάνεται ικανός για απολογία, λες και είναι ο  Σωκράτης, όμως δεν έφταιξε σε τίποτα,  ούτε μπορεί  να λύσει το μυστήριο της σχετικότητας δεν  είναι ο Αϊνστάιν,  ούτε  μπορεί να ζήσει σαν υπαρξιστής δεν   είναι ο Πολ Σαστρέ, ούτε ο  Αλμπερτ  Καμύ από τ’  Αλγέρι.
Είναι ένας απλός άνθρωπος.


Αντί αυτών γεμίζει με μια ψυχική   μοναξιά, ανοίγει τον υπολογιστή, τίποτα, κανένας, κανένα  μήνυμα, καμιά επιστολή, αισθάνεται αχρείαστος, άχρηστος, όλοι τον προσπερνούν, φυτεύουν τα τριαντάφυλλά τους σε άλλους κήπους.
 Η  σανιδένια μυρωδιά πεύκου της καρέκλας τον  μεταφέρει στην λευτεριά άλλων εποχών,  σήμερα τον πνίγει, το μπλε τριαντάφυλλο που έψαχνε τόσα χρόνια μαράθηκε, έπεσαν τα φύλλα του, έπαψε να ευωδιάζει,  το διαδίκτυο απρόσωπο, του λείπει η άχνα μιας  ανθρώπινης αναπνοής δίπλα του,  τι κι αν τα χρόνια διάβηκαν, η ψυχή δεν γερνά ποτέ.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης






6 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...Θα σου έλεγα να έχεις την Ορτανσία σου συνέχεις μαζί σου... μα κρίνοντας από τον Δημήτρη
καλλίτερα
η μοναξιά, αν και διαισθάνομαι ΤΙ ακριβώς εννοείς...

Θα σε πάρω πάλι τηλέφωνο..


Υιώτα

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Λίγο απαισιόδοξο Γαβριήλ αλλά τόσο αληθινό. Ζω και εγώ μόνη και το καταλαβαίνω πολύ καλά. Δεν είχα δυτυχώς τη τύχη να γεράσω με τον άνδρα μου. Τα ζευγάρια που το έχουν αυτό είναι πολύ τυχερά. Πρέπει όμως ο άνθρωπος να βρίσκει τρόπους να ασχολείται. Αυτό κάνω, ασχολούμαι με τόσο πολλά πράγματα που η μέρα δεν φτάνει ποτέ. Έτσι πιστεύω ότι η ζωή μου δεν είναι άχρηστη και περνάει ο καιρός.
Με τους θερμούς χαιρετισμού μου

Μαρία Κανελλάκη είπε...

"Η ψυχή δε γερνά ποτέ" όπως πολύ σοφά γράφεις στον επίλογό σου Γαβρίλη. Είναι κάτι μέρες που όλα μοιάζουν δυσοίωνα κι είναι οι πιο γόνιμες μέρες αυτές, γιατί η ζωή ξαναγεννιέται απ' τις στάχτες της. Εύχομαι ολόψυχα ν' ανθίσει γρήγορα η διάθεσή σου όπως το πρώτο τριαντάφυλλο της άνοιξης.
Τους χαιρετισμούς μου και τη σκέψη μου αγαπητέ μας φίλε...

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Σκέψεις τις στιγμής ή θα έλεγα της ημέρας που μετά αλλάζουν αναλόγος τα κέφια.
Σε ευχαριστώ
χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δώρα,
Πολλές φορές το αίσθημα της μοναξιάς έρχεται απρόσμενο δεν είναι διότι δεν έχεις κάτι να κάνεις, είμαι πάντα πολυάσχολος περνώ και πολύ ώρα στον υπολογιστή γράφοντες
αλλά να μου λείπει μια παρέα, ή μάλλον βλέπω ότι η παρουσία μου περιθωροποιήτε ή δεν είμαι πλέον ο πανταχού παρών κλπ... Μάλλον θα πρέπει να είναι αυτό που λέει μια παροιμία. (Το γήρας ουκ έρχεται μόνον) Σε ευχαριστώ πολύ
τους χαιρετισμούς μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη.

Η Φιλοσοφία της μοναξιάς προσπαθείς να την καταπολεμήσεις να βρεις το έναυσμα παίρνοντας παράδειγμα απ το παρελθόν σου....
όχι δεν δουλεύει έτσι το σύστημα, ότι έφυγε δεν ξαναγυρίζει, αν μπορέσεις και το χωνέψεις αυτό λύθηκε και το πρόβλημα της μοναξιάς. και είναι τόσο δύσκολο, το να συμβαδίζεις κάθε μέρα με το ότι θα σου φέρει αυτή η μέρα...

Αλλά όπως πάντα η ψυχή δεν γερνά ποτέ,
σε ευχαριστώ

Γαβριήλ