Χθεσινές μνήμες

Σημερινές εντυπώσεις 2017, χθεσινές μνήμες από τα Μαρκάτα

Πίσω  από τον πάγκο υπήρχαν ράφια με πραμάτειες, 
μια ολόκληρη σκαντζιά, πάνω σε αυτή ήταν ένας 
γάντζος από όπου κρεμόταν σπάγκοι χορταρένιοι 
κίτρινοι μοιάζανε σαν άχυρα. Ένα κουτί τενεκεδένιο 
με σαρδέλες ένα με σκουμπριά, δίπλα κόλες 
στρατσόχαρτο παρέκει η παλάντζα, στο αριστερό 
μέρος βουτσιά με κρασί δεξιά τραπεζάκια για ξερή 
ή κοντσίνα. 

Απ’ το ταβάνι κρεμόταν μια λάμπα πετρελαίου, 
στις γωνίες κάτι κορδέλες για να κολλάνε οι
μύγες, μερικές ζουζούνιζαν ακόμη, λες και χόρευαν 
τον χορό του Ζαλόγγου.    

Έτρεχα με την ψυχή στον στόμα, με είχε στείλει 
η μάνα μου με ένα τάλιρο   να αγοράσω ένα λουλάκι,
θα έκανε μπουγάδα, μούχε πει και τα ρέστα καραμέλες 
απ’ την χαρά μου σκόνταψα  στο πέτρινο δρομάκι, 
έπεσα, άρχισα να κλαίω.   Αίμα  άρχισε να τρέχει απ’ το
γόνατό μου. Ο μπάρμπας μου ο Μήτσος που έπαιζε
κοντσίνα βρήκε λίγο μπαμπάκι οινόπνευμα πράσινο
άρπαξε έναν αχυρένιο σπάγκο το έδεσε  και με έστειλε σπίτι…

Μόλις πρόλαβα να δω πάνω στον πάγκο είχε δυο γυάλες
η μια με κόκκινες καραμέλες η άλλη με πράσινες ένα 
κουτί μπλε έγραφε καραμέλες ΝΑΣΚΟ, δεν πρόλαβα να του
πω και τα ρέστα καραμέλες,  σκέτη καταστροφή.

Σήμερα το ίδιο ακριβώς σπίτι υπάρχει όπως τότε δεν 
έπεσαι με τους σεισμούς, κλειστές οι πόρτες, τα παράθυρα,
μέσα του κρύβει θησαυρούς αναμνήσεων… απέναντί  του 
υπήρχε ένα πουρνάρι όπου στην ρίζα του πάνω σε πέτρες
καθόταν οι χωριανοί και συζητούσαν. 

Ακόμα και την εποχή πολέμου υπήρχε που και που 
έκαναν την εμφάνισή τους και  Ιταλοί φαντάροι ερχότανε
βγάνανε τα όπλα τους τα βάζανε όρθια στην πάντα 
παράγγελναν κρασί και κουτσόπιναν, είχαν γράψει στον
εξωτερικό τοίχο  στην αριστερή του πλευρά τη λέξη 
Magazino μια ήσυχη γωνιά για ξεκούραση εκεί που τελείωνε
το χωριό Μαρκάτα κι άρχιζαν  τα Βασιλοπουλάτα στην Πύλαρο.

Έφυγαν οι άνθρωποι,  κόπηκε το πουρνάρι, ερήμωσε ο τόπος,
άλλαξαν τα πάντα, περαστικός κι εγώ, στέκομαι 
απέναντί του,  εκστατικός απολιθωμένος από τις αναμνήσεις
της τότε παιδικής ζωής, ξαναζούν μπροστά μου τα χρώματα, 
το γαλάζιο λουλάκι, οι πρασινοκόκκινες καραμέλες, 
οι καλοκάγαθες μορφές των θαμώνων, των αγαπημένων
μου προσώπων,   αυτές που έμειναν στην Κεφαλονιά, 
αυτές που δεν με συνόδευαν  στην κατάκτηση του κόσμου.
Όλα έφυγαν, ο κόσμος άλλαξε  κι ως αυτό ως οίκημα το 
μαγαζί του Πάτρε  να επιμένει να υπάρχει;

 Γαβριήλ Παναγιωσούλης