Μια Πλωτή Κιβωτος...

                                                    Μια ιστοριούλα απ’  τα παλιά

                                                Μια πλωτή κιβωτός

Ήταν ένας γάτος μαύρος, στο πέλαγος τριβόταν κάθε μέρα στα πόδια μου, λένε ότι τους γάτους τους πιάνει η λαμαρίνα του βαποριού και παθαίνουν ψυχικές αρρώστιες. Δηλαδή τρελαίνονται, για να μην τον πιάσει η  λαμαρίνα του είχαμε κρεμάσει στο λαιμό του μια κόκκινη κορδέλα με ένα χάλκινο μενταγιόν, ο χαλκός, το μπακίρι είναι το αντίδοτο.

Τον φωνάζαμε  Νεγρίτο είχε μπει σαν κλέφτης στο βαπόρι από κάποιο λιμάνι της Ασίας, εκεί στο ίδιο λιμάνι είχε μπαρκάρει μια ξανθιά Μαϊμού, αφεντικό  της ένας αξιωματικός του πλοίου, ήταν κι ένας μικροσκοπικός πίθηκας, ε! αυτόν τον είχε μπαρκάρει ένας Συριανός θερμαστής, κι ένας κόκορας αυτόν τον κόκορα τον είχε ένα παιδάκι αγκαλιά ξυπόλυτο τα μάτια του γεμάτα μύγες μόλις με είδε έπεσε πάνω μου και μου τον πρόσφερε, ένας  Άραβας συνοδός μας πλήρωμα ρυμουλκού  τούδωσε μια χάρτινη λίρα (east Africa pound)  αναγκαστικά τον πήρα ένα  ενθύμιο της Σοκότρας. Ο μαύρος γάτος μπαρκάρισε μόνος του δεν ρώτησε κανέναν.  Με την ξανθιά μαϊμού είχαμε γίνει εχθροί, όποτε με έβλεπε μου έδειχνε τα δόντια της  και γρύλιζε,  στην τραπεζαρία φαγητού είχε ειδική καρέκλα κι έτρωγε την μπανάνα της πάντα δεμένη απ’  τον λαιμό, το αφεντικό της έτρωγε δίπλα.  Μόλις πιάσαμε στο Άντεν σημερινή Υεμένη ξεμπάρκαραν τις δυο μαϊμούδες, άλλαξε πλήρωμα (αξιωματικούς)  ο γάτος και ο κόκορας έμειναν.  

Κάποτε φθάσαμε στο Ρότερνταμ Ολλανδίας,  πήγαμε  για επισκευή και δεξαμενισμό στο Σκεντάμ   στον Dry  Dock New Waterway καθίσαμε αρκετόν καιρό 30 μέρες περίπου. Ανάμεσα στους επισκέπτες ήταν και ο εφοπλιστής, ένας βέρος Κεφαλονίτης καταγωγή από Πύλαρο.

 O γάτος θεώρησε υποχρέωσή του να πάει να τριφτεί στα πόδια του, γούρλωσαν τα μάτια του, έβαλε τις φωνές, μαύρος γάτος στο βαπόρι μου είναι γρουσουζιά, είναι κακή τύχη. ---Να τον βγάλεις έξω, μου λέει.

Τι  να κάνω την άλλη μέρα τον βάζω σε ένα τσουβάλι και το βραδάκι τον πάω περπατώντας προς το κέντρο του Σκεντάμ, πάω σε μια σκοτεινή γωνιά ανοίγω το τσουβάλι, ο γάτος έγινε καπνός. Εκεί κοντά ήταν κι ένα κέντρο χορού το De Vest Dance,  όπου πηγαίναμε κάθε βράδυ για χορό ή να κονομήσουμε φιλενάδα, πήγα λοιπόν στο κέντρο και μετά γύρισα στο βαπόρι.

Οποία η έκπληξή μου, πρωί, πρωί ο γάτος ήταν πάλι στο βαπόρι. Ρώτησα τους γηραιότερους τι μπορώ να κάνω, έτσι την άλλη μέρα, σαν βράδιασε, τον έβαλα πάλι στο τσουβάλι, μαζί με φίλο ναυτικό πήραμε  το τραμ απ το Σκεντάμ και πήγαμε  στο κέντρο του Ρότερνταμ, θυμάμαι έναν σταθμό  με μπλε γράμματα Central εκεί κατεβήκαμε με το τσουβάλι, στο ημίφως μιας οδού άνοιξα το τσουβάλι, ο γάτος το έβαλε στα πόδια, μετά  κάναμε βόλτα στο κέντρο ζητώντας γνωριμίες με κορίτσια. Πιάσαμε την συζήτηση με δυο κοπέλες (σοκολατιέρες τις ονόμαζαν οι ναυτικοί) συμφωνήσαμε να πάμε την επόμενη βραδιά στον κινηματογράφο να δούμε το «Ο χριστός ξανα-σταυρώνεται»  του Καζαντζάκη.

Δεν ήρθαν κι εμείς γυρίσαμε άπρακτοι στο βαπόρι για να πάμε την επόμενη στην γειτονιά του Κάτεντραχτ όπου ήταν γεμάτη από Έλληνες ξέμπαρκους ναυτικούς, μπαρ, γυναίκες και ότι ζητά η ψυχή του ναυτικού. Στο μπαρ του Κώστα και της Λούλας σερβίριζαν τους πελάτες έλληνες ξέμπαρκοι μέχρι να βρουν μπάρκο,  άλλοι πήγαιναν στο Seaman house σπίτι του ναυτικού Stella Maris εκεί τους παρείχαν διάφορες εξυπηρετήσεις, και μάθαιναν τα νέα για τα Ολλανδέζικα βαπόρια πια ζητούν πληρώματα, θα έπρεπε όμως να βγάλουν φυλλάδιο Ολλανδικό. Πολλοί το κατάφερναν.

Ένας που μας σερβίριζε στο μπαρ της Λούλας ήταν και ο Ηλίας Κ. μορφωμένος ευγενής με γλώσσες έλληνας εξ Αιγύπτου ζητούσε μπάρκο έτσι όταν ετοιμασθήκαμε μπαρκάρισε στο βαπόρι μας ως λαδάς μηχανής. Όμως είχε το μικρόβιο της χαρτοπαιξίας, παίζανε πόκα, πόκερ στο πέλαγος μέχρι να ξημερώσει, πάντα  έχανε μέχρι, όταν τελείωναν τα λεφτά του παίζανε τα τσιγάρα του.

Έφυγα απ’ το βαπόρι αυτό συνέχισε για Αργεντινή,  μου είπαν ότι    πέθανε στο πέλαγος, τηλεγράφησαν στους δικούς του στην Ελλάδα αν θέλουν να τον στείλουν πεθαμένο, η απάντηση ήρθε γρήγορα ΟΧΙ.

Όσοι τον ξέραμε μείναμε έκπληκτοι από την απάντηση, ήταν καλός άνθρωπος είχε όμως το μικρόβιο του τζόγου.

Σήμερα κοιτάζοντας στο παράθυρό μου βλέπω τον μαύρο γάτο, mi Negrito  δεν ξέρω αν είναι ο ίδιος έστω κι ας λένε ότι είναι εφτάψυχοι.   

Γαβριήλ Παναγιωσούλης