Ονειρεύτηκα την Λόλα...

Η φωτογραφία είναι εκείνης της εποχής 1957

Είδα χθες βράδυ στο όνειρό μου…

Α! για σταματήστε, αυτό δεν ήταν όνειρο, λοιπόν αφού κοιμήθηκα νωρίς ξύπνησα κατά τις 3 το πρωί, για να περάσει λιγάκι η ώρα άνοιξα την τηλεόραση, έβαλα ένα κανάλι για να ξεκουραστεί ο νους μου το οποίο έχει έργα χωρίς διαφημίσεις συνήθως κλασικά, έπεσα πάνω σε ένα έργο στην Γερμανική γλώσσα έγχρωμο με τα όνομα ΛΟΛΑ. Έγραφε από κάτω αγγλικά κι έτσι μου ήταν εύκολο να εμβαθύνω στην ιστορία αυτή. Η υπόθεση στο έργο ξετυλιγόταν την εποχή της δεκαετίας του 50 όπου υπήρχε ένα μόνο τηλεοπτικό κανάλι το οποίο άρχιζε την ογδόη πρωινή.
Η ιστορία ενός ηθικολόγου άβγαλτου χωριάτη επιστήμονα Γερμανού, έπαιζε και βιολί ο οποίος ερωτεύτηκε μια τραγουδίστρια καμπαρέ, οι σκηνές του καμπαρέ, των γυναικών, της ορχήστρας, αυτών που χόρευαν και στροβιλιζόταν σαν τρελοί, οι ίντριγκες ανάμεσα στην ελίτ της πόλης και του χωριάτη ηθικολόγου, για τη γυναίκα, γύρω απ’ τη γυναίκα, μου έφερε μνήμες του εαυτού μου, που κάποτε κάναμε κι εμείς το ίδιο στο καμπαρέ Golden City της Βρέμης…
Ε! αυτό με έκανε και δάκρυσα, έβρεξα το μαξιλάρι, θυμήθηκα την τότε ζωή μου, μια ζωή που ήταν ακόμα ανεπηρέαστη από αισθήματα.
Θυμήθηκα ένα βράδυ εμείς τρεις Κεφαλονίτες φίλοι δυο Πυλαρινοί κι ένας από τα Σπήλια πήγαμε σε κέντρο στην Βρέμη μαζί μας είχαμε δυο κορίτσια την Χέλγκα και την Τράουδη, όχι δεν ήταν καμπαρέ αλλά Ελληνικό Κέντρο είχαμε καθίσει σε τραπέζι εγώ φύσει ντροπαλός κοιτούσα σε μια στιγμή με αγκαλιάζει η Χέλγκα και με φιλάει. Σηκώνεται αυτός ο άγριος από τα Σπήλια και της τραβάει ένα χαστούκι, το τι έγινε δεν περιγράφεται, τα κορίτσια τρέξανε να φύγουν, χάσαμε. Αλλά ούτε ηθικολόγος δεν ήταν ο από τα Σπήλια, αλλά, ας σταματήσω εδώ…
Τελικά φύγαμε για το βαπόρι, εποχή 1957
Γαβριήλ Παναγιωσούλης