Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Το Πανεπιστήμιο της Ζωής


 
                         Οι διαφορετικές φάσεις της Ζωής μας
Στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας υπήρχε ένα άγαλμα στoν σταθμό Central   όπου σήκωνε τα χέρια του ψηλά  με σκισμένες τις σάρκες διαμαρτυρίας για τις ωμότητες των Ναζί. Πάνε πολλά χρόνια πίσω που επισκέφτηκα το μέρος αυτό παρέα με ένα κορίτσι όπου μου εξηγούσε τα καθέκαστα.

                                                                           

Στην Δουνκέρκη της Γαλλίας υπήρχε μια εκκλησία γοτθικού τύπου σχισμένη στα δυο, έκατσα και την χάζευα, ήταν μνημείο,  απομεινάρια του πολέμου.
                                       
   

Στο Ρίο της Βραζιλίας τo άγαλμα του Χριστού από ψηλά μας έριχνε μια ματιά απορίας για την ανθρώπινη εκμετάλλευση.  
                                                               
Σήμερα υπάρχει μια  φωνή που υψώνεται μέχρι ουρανού, είναι η γραπτή  φωνή του κάθε ενός μας που θέλει να περιγράψει τις  βιωματικές του εμπειρίες έτσι όπως τις έζησε, από πρώτο χέρι. Φυσικό είναι η φωνή αυτή να μην είναι η ίδια με του διπλανού μας, μα ούτε και ίδια με αυτών που πέρασαν την θύρα κολεγίων, ούτε η ίδια με αυτών που έχουν τις περγαμηνές σε κορνίζα να φαίνονται  κρεμασμένες στον τοίχο,  δίπλα από τους σύγχρονους προγόνους μας, τον Παπαφλέσσα ή Καραϊσκάκη, ακόμη και την Θεά Αθηνά! κλπ…
Μια φωνή που διεκδικεί πρωτοτυπία σε πονήματα όχι χτενισμένα και τσουβαλιασμένα σύμφωνα με τους νόμους των καλλιστείων των εξ υψηλών ιστάμενων διοργανωτών. Αυτών  που κατά κάποιο τρόπο διαμαρτύρονται όταν  η δημοσίευσή σου (μια απ’ όλες) τους παρουσιαστεί απρόσκλητη μπροστά τους,  πως τόλμησες να περάσεις το κατώφλι των λογοτεχνικών μας κειμένων εσύ ο εκ της θαλασσινής αρμύρας προερχόμενος (παραμυθάς…)                                      
             
                                                            
Μα σήμερα υπάρχουν οι ιστοσελίδες τα λεγόμενα Blogs όπου ο κάθε ένας μας μπορεί Ελεύθερα  να εκφραστεί και να φωνάξει  αυτό που τον καίει, ή αυτό που νομίζει πρέπων, ή ν’ ανοίξει την καρδιά του να εξομολογηθεί μπρος την οθόνη του υπολογιστή του λες και είναι ο πνευματικός του σύμβουλος περιμένοντας να του δώσει άφεση αμαρτιών με το να του παράσχει την δυνατότητα να δημοσιεύει τα γεννοβολήματα της πένας του,  αυτά που βγαίνουν απ’ της ψυχής του το λαβύρινθο.
                                              

Και μου λέει με δάκρυα στα μάτια:
-Μην πας, αυτή δεν είναι της πάστας σου,
-Όχι αυτή και ο Θεός μαζί,
-Όμως δεν βλέπεις ότι Θεός δεν υπάρχει,
-Κι εάν υπάρχει για εσέ   θα είναι κακούργος, που λέει και το τραγούδι.
Η αφέλεια του μικρού παιδιού, στην  αντανάκλαση των ματιών του, πίστευε μόνο αυτά που έβλεπε.
-Και η προηγούμενη απουσία της; Σου έπε που γύριζε;
-Μου είναι αδιάφορο!
-Τότε φταίω εγώ που σου την σύστησα,
-Ωχ μάνα μου τι έγκλημα έκανα;
Δάκρυσε ο άνθρωπος.
                                            

Σαν σήμερα των Θεοφανείων  η μάνα μου ετοίμαζε τον μποναμά, θα περνούσε ο παπάς  του χωριού από το σπίτι με την αγιαστούρα του να μας ψάλλει το Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…
 Μικρά παιδιά, αθώα μυαλά την παραμονή τραγουδάγαμε τα κάλαντα: σήμερα τα φώτα και ο φωτισμός και χαρά μεγάλη και ο αγιασμός…

Μια ζωή με κεντρικό άξονα την εκκλησία, μα και την πρωτόγονη αντιμετώπιση της ζωής έτσι όπως την ξέραμε από τους παππούδες μας, τα ίδια φαγητά, τα ίδια γιατροσόφια, οι ίδιες ανέσεις,  αν ποτέ υπήρχαν, ο ίδιος τρόπος καλλιέργειας της γης.  
                                             

Μετά ήρθε η νύχτα και τα σκέπασε όλα, με το μαύρο πέπλο της, για όλους το ίδιο, όλοι κοιμήθηκαν, άλλοι αγκαλιά, άλλοι μόνοι τους, αμαρτωλοί και σώοι το ίδιο, άλλοι βαφτίστηκαν ξανά στην αρμύρα της θάλασσας, άλλοι στην  λάσπη της πράσινης ζούγκλας, άλλοι στην λήθη των περασμένων.
                                         
    
Αποκοιμήθηκα κι  ονειρεύτηκα ότι ξεσκόλισα απ' το πανεπιστήμιο της Ζωής.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης  

  
  




14 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

:) ... αποκοιμήθηκες και ονειρεύτηκες [ως ξεσκόλισες απ΄το πανεπιστήμιο της ζωής... τι όμορφα λόγια!!! Όμορφη σκέψη. Να είσαι καλά αγαπητέ μου Γαβριήλ. Απολαυστικό το κείμενό σου και οι φωτογραφίες ιδιαίτερες. Πάντα χαίρομαι τις αναρτήσεις σου.
Πολλούς χαιρετισμούς.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Καλή χρονιά,
χαίρωμαι τόσο για την επίσκεψή σου στο φτωχικό μου.

Πράγματι αυτά που αποτυπώνο είναι η αλήθεια δια μέσω του χρόνου που τρέχει και γυρισμό δεν έχει.

χαιρετισμούς πολλούς
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Γενικά, το κείμενό σου, φίλε μου Γάβο ή μάλλον τα λόγια σου δείχνουν ένα ξέσπασμα… Ομολογείς θραύσματα της ζωής σου και της σκέψης σου με τον ιδιαίτερο δικό σου τρόπο και… αντί άλλων παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από τον Μικρό Πρίγκιπα που τα λέει όλα:
Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. – Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται. – Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό. – Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου… είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται. – Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. – Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου. – Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

Να έχεις μια καλή μέρα!

nikol είπε...

Καλή και δημιουργική Χρονιά και πάλι Γαβριήλ μου !!! Με πολλά μηνύματα η σημερινή σου ανάρτηση αρκεί να έχει τους αποδέκτες που πρέπει !!! Θύμησες από τα μικρά σου χρόνια με την αγνότητα και την ανέχεια της εποχής !!!Παραπονεμένο μου μοιάζει το γραπτό σου με τα κείμενά σου , που τα γραπτά ενός θαλασσόλυκου με τρυφερή ψυχή και με σπουδαία πέννα γεμίζουν και τη δική μου οθόνη με βιώματα και περιγραφές υπέροχες!!!
Η ίδια μας η ζωή δεν χρειάζεται πτυχία παρά μόνο τα έργα μας !!!
Μόνο ένα θα σου πω και στη Βενεζουέλα ήμουν ΄΄η ξένη΄΄ αλλά και εδώ πάλι ξένη !!!
Την αγάπη μου στέλνω από καρδιάς

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Για μια ακόμη φορά μας ξαφνιάζεις φίλε μου. Ένας ξέχωρος τρόπος για να δώσεις βροντερά κάποιες στιγμές της ζωής σου.
Καταφέρνεις πολλά. Λες κάποια πράμματα με το όνομά τους. Κάτι σπάνιο για την εποχή μας.
Ένα ζωντανό ξέσπασμα.
Νάσαι καλά.

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο,
Μου άρεσε το του Πρίγκιπα (Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.)

Καμιά φορά προσπαθώ να βγάλω από πάνω μου αυτό το στερεοτυπικό μερικών Ελλήνων μεταναστών για το πως χαρακτηρίζουν τους υπόλοιπους Έλληνες μετανάστες, βασιζόμενοι ή σε χρήμα ή σε περγαμηνές.
Δοκιμάζω να φωνάξω ότι ναι μεν έχουμε γεννηθεί στην ίδια πατρίδα αλλά ο κάθε ένας μας έχει ενηλικιωθεί σε διαφορετικό περιβάλλον κλπ...
Μόνο αυτό...
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλή χρονιά αγαπητή μου Νικόλ,
Κάνοντας μια ανασκόπηση των περασμένων μέχρι σήμερα, δοκίμασα να αποδείξω, μάλλον να εξιστορήσω πόσο διαφορετική είναι του κάθε ενός μας η ενηλικίωση, μα και σε τι καταστάσεις μεγάλωσε ο κάθε ένας μας.
Οι πιο πολλοί μετανάστες του καιρού εκείνου ήρθαν με κάποιο συγγενικό μέσω από την Ελλάδα στο Αμέρικα.
¨όταν όμως βγήκες στην πιάτσα μόνος σου ή όταν στα πρώτα βήματά σου τάφερε στραβά η τύχη υποχρεώθηκες να παλέψεις μόνος σου, να γνωρίσεις διαφορετικούς ανθρώπους και κουλτούρες...


Άρα και οι απόψεις μας προς διάφορα θέματα θα διαφέρουν από τα στερεοτυπικά των Ελλήνων Μεταναστών...
Και πάλι σου εύχομαι καλή χρονιά με υγεία κι ευτυχία.

Πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλησπέρα φίλε Ντένη,
Σήμερα το βράδυ ήταν να πάω στο ράδιο όμως ήμουν κουρασμένος κι ένα σωρό δουλειές οπότε έκατσα στο Μπρονξ.
Μου άρεσε πολύ αυτό που γράφεις: (Καταφέρνεις πολλά. Λες κάποια πράμματα με το όνομά τους. Κάτι σπάνιο για την εποχή μας.
Ένα ζωντανό ξέσπασμα.)
Κάποιος με τσούγκρισε για τα γραπτά μου, χωρίς να μπορεί να καταλάβει ότι αυτά που γράφω δεν είναι για βιοπορισμό μου, ούτε τα επιβάλλω, αλλά είναι γιατί είναι το χόμπι μου είναι ένα κομμάτι της ζωής μου 22 χρόνια στο κουρμπέτι, αυτό που ονομάζω Πανεπιστήμιο της Ζωής.
Φίλε σε ευχαριστώ,
αν κάνει καλό καιρό το Σάββατο και υπάρχει και καλή υγεία λέω να πάω μέχρι την Α...

Γαβριήλ
Μια ανασκόπηση

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπημένε Γαβρρίλη
για άλλη μια φορά το κείμενό σου ,ειδικά το πρώτο κομμάτι ,είναι γροθιά στο στομάχι,για όλους εμάς που αξιωθήκαμε μία καλλίτερη εκπαίδευση και νομίζουμε οτι μπορούμε να κρίνουμε αφ υψηλού όλους τους απο κάτω.
Τελικά "απο κάτω" δε βρίσκεται καν ο αναλφάβητος η μη εχων μαθησιακές περγαμηνές,αλλά αυτός που παρά τα γράμματα έμεινε άξεστος,εμπαθής και εγωιστής. Τα πτυχία δεν ανέβασαν σ εκτίμηση κανέναν που δε την άξιζε
Αλλωστε το Πανεπιστήμιο της ζωής, του πεζοδρομίου και της βιοπάλης,δεν μειώνεται απο όλα τα Πανεπιστήμια του Κόσμου.Εκεί μέσα είναι η θεωρία,που ο καθένας στη συνέχεια την κάνει πράξη κατά το δοκούν.Οι άλλοι όμως πράττουν συνεχώς κι ακαταπαύστως και υπάρχει αγνότητα και αθωότητα σ αυτό τον ιδρώτα.
Συγγνώμη για την πολυλογία,αλλά μου τσίγλισες ευαίσθητη χορδή και δε μπορεσα ν αντισταθώ.Δυστυχώς στις μέρες μας περισσότερο απο ποτέ έχουμε κατηγοριοποιήσει τους ανθρωπους κατά χρώμα,φυλή,εκπαίδευση,κοινωνικό status και αδιαφορούμε για τον ΑΝΘΡΩΠΟ αυτόν καθ εαυτόν.
Συνέχισε να καταθέτεις την ψυχούλα σου,και μη δίνεις σημασία σ αυτούς που δε την αξίζουν.
Με το να χτυπάνε την πένα του"παραμυθά" νομίζουν οτι οι ίδιοι αποκτούν αξία και προβολή,αλλά είναι ετερόφωτοι.
Μη ξεχνάς "παραμυθάς" ήταν κι ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν...για φαντάσου!!!!
Καλη Χρονιά λοιπόν και νάχεις ΥΓΕΙΑ.
Πάντα με αγάπη
Χαρά

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,
Τι να πω κι εγώ καμιά φορά σταματά το μυαλό να σκέφτεται,
Όμως η μνήμη του μικρού ή νεαρού παιδιού είναι χαραγμένη μέσα του με μελάνι που δεν σβύνει.

Ναι προσπαθώ να συνάξω τις διάφορες ετερώνυμες περιπέτειες της ζωής, προσπαθώ να ξαναθυμηθώ το περιβάλλον που μεγάλωσα, προσπαθώ να ξαναζήσω τις πρώτες εντυπώσεις του τότε ανά τον κόσμο, αυτό μου δίνει ένα είδος θάρρους ώστε να βλέπω την σημερινή υλική κατάσταση γεμάτη με περιτά πράγματα που μπερδέυοντε στα πόδια μας με μια διαφορετική φιοσοφία.
¨ομως εδώ είναι το πρόβλημα μόνο εγώ το βλέπω και το αισθόνομαι, αλά για να επιζήσω συμμερίζομαι με την σειρά μου τους γύρω μου την καινούργια γενιά...

σε ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

Δημήτρης Τ. είπε...

Φίλε Γαβρίλη μου είσαι απόλυτα σωστός!
Οσα και Πανεπιστήμια, Κολλέγια ή Ακαδημίες αποφοιτήσει κανείς, άμα δεν αποφοιτήσει από το "Πανεπιστήμιο" της ζωής παραμένει μετεξεταστέος, διότι το Πανεπιστήμιον της ζωής είναι το ανώτατον εκπαιδευτικον ίδρυμα ολάκερου του κόσμου!!!
Και για υποσημείωση αναφέρω ότι εμείς οι παλιοθαλασσοπόροι έχουμε αποφοιτήσει από το πιό δυνατό και δύσκολο παράρτημα αυτουνού του Πανεπιστημίου!...Την Θάλασσα!...
Γιατί η θαλασσινή ζωή σου μαθαίνει πως να τα αντιμετωπίζεις όλα και να επιζείς και στις πιό άσχημες "φουρτούνες"
Να είσαι καλά συναρμυροποτισμένε φίλε μου.
Υγεία και Αγάπη,
Δημήτρης

Αστοριανή είπε...

".....εσύ ο εκ της θαλασσινής αρμύρας προερχόμενος ...ΓΠ "

...καλά σε είπα κάποτε, παστωμένο ψάρι της στεριάς και της θάλασσας...
Γι αυτό αντέχεις!

Και να είσαι καλά. Χαιρετισμούς στον Μάκη,
Υιώτα

pylaros είπε...

Ευχαριστώ, σήμερα με τόσο κρύο με τέτοια παγωνιά μάλλον δεν θα δω τον Μάκη


χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Σε Συγχαίρω για την λέξη αυτή (συναρμυροποτισμένε) φίλε Δημήτρη εδώ αποδυκνείεται και ο πλούτος της Ελληνικής γλώσσας.
Αλλά μια και μιλάμε για γλώσσα οι επιστήμενες ανακάλυψαν ένα νέο είδος αντιβιωτικών από το χώμα, είναι ακόμα στο στάδιο της έρευνας αλλά το όνομά τος θα είναι ΤΕΙΧΟ.... βακτίνη ή κάτι τέτοιο δεν θυμούμαι καλά τα υπόλοιπα γράμματα στα αγγλικά
από την Ελληνική λέξη Τειχος.
Το άκουσα στα νέα και μου έκανε τεραστία εντύπωση ότι κάθε νέα εφεύρεση έχει τις ρίζες της στην Ελληνική γλώσσα.

Το πανεπιστήμιο της Ζωής είναι αυτό που φοιτάς μόνος σου και στο τέλος το ενδεικτικό ή το απολυτήριο το διαβάζεις μόνο εσύ!

Ευχαριστώ σε πολύ
χαιρετισμούς Άσπα

Γαβριήλ