Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ

Διαμαρτύρομαι για την αδυναμία του πνεύματος,

διαμαρτύρομαι για τη βασανιστική κατάσταση,

του να υπάρχεις σωματικός σε μια κοινωνία ξένη

και ψυχικώς στον τόπο που γεννήθηκες κι ας έχει αυτός αλλάξει.

Zητώ την τιθάσευση της άγριας νοσταλγίας μου.

Ζητώ να πάψω να είμαι ο αιώνιος ξένος σε κάθε γωνιά της γης.

Ζητώ την ελευθερία του πνεύματος, να αισθάνομαι πολίτης του κόσμου.

Κάποτε σ' ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι, πνιγμένο στην τροπική

βλάστηση της οροσειράς Σιέρρα Μάδρε της Κεντρικής Αμερικής,

μου σύστησαν τον εισαγγελέα του χωριού.

-«Από πού είσαι;» Με ρώτησε.

-«Έλληνας,» του είπα.

Η έκπληξή του ήταν μεγάλη, με κοίταζε και δεν πίστευε στα μάτια του.

-«Δηλαδή απόγονος του Σωκράτη;»

«Ναι,» του απάντησα.

Μ' έπιασε από το μπράτσο, μου έσφιξε το χέρι, λες και βρήκε ένα χαμένο θησαυρό.

«Θέλω να συζητήσουμε εμείς οι δυο μας.» μου είπε.

Αισθάνθηκα σαν ένας πολίτης του κόσμου,

ελεύθερος σε μια πνευματική και πολιτιστική ελληνική παγκοσμιότητα,

που υπάρχει και θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα.

Αλλά η νοσταλγία δεν έπαψε ποτέ να με τυραννά,

είναι η τιμωρία του τόπου μου,

προς τον εαυτό μου επειδή τον άφησα κι έφυγα.

Τώρα ατενίζοντας τα περασμένα

και φθάνοντας σχεδόν στο τέλος του σκληρού μου δρόμου,

έπαψα πλέον να διαμαρτύρομαι,

γιατί κατάλαβα ότι εγώ ήμουν ο αρχιτέκτων

του δικού μου πεπρωμένου.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης