Ο Γείτονας

Μαλλί μακρύ, μαύρο, αχτένιστο, ίσιο λιγδερό που έφτανε μέχρι τους ώμους, γυάλιζε από τη λαδιά της απλυσιάς, ένα σακάκι άχρωμο, φαινόταν καφετί, κάτι σαν λασπόχρωμα, από την πολυκαιρία η φόδρα είχε ξεφτίσει, το αεράκι φυσούσε και χάιδευε τα ξελουρίδια της φόδρας, που κρεμόταν, σα να ήταν τριζόνια αϊτού που πετούσαμε με σπάγκο βενέτικο κερωμένο από κερί μέλισσας.
O γείτονας μου αδιαφορούσε για τα πάντα, υπήρχε μόνο γιατί γεννήθηκε.

Φορούσε το σακάκι μόνο απ’ το ένα χέρι, το άλλο μανίκι κρεμότανε σα να βάραινε και τραβούσε προς τα κάτω την κυρτή του πλάτη, πρόσωπο ηλιοκαμένο, με αραιές τρίχες εδώ κι εκεί, στο χέρι που φορούσε το μανίκι κρατούσε ένα άδειο κύπελλο, με το άλλο χέρι χτύπησε το τσίγκινο πορτόνι της αυλής.
Εκείνη τη στιγμή χάραζα στο χώμα της αυλής μ’ ένα ξυλάκι το σχήμα μιας καραμπάνας, είχα βρει και αμάδα από σπασμένο κεραμίδι, περίμενα τ’ αδέλφια μου να παίξουμε, όταν ακούστηκε χτύπημα στο πορτόνι.

Μικρό παιδάκι έτρεξα ν’ ανοίξω, μου πρόβαλε το κύπελλο, χωρίς μιλιά, μετά είπε
-Τσάι…
-Πήρα το κύπελλο κι έτρεξα στη μάνα μου
Του έκλεισα το πορτόνι, τον έκρυψα από τα μάτια μου, για να μην του πέσει και καμιά ψείρα. Έτσι είχα ακούσει απ’ τους μεγάλους, να λένε.
Όρθιος περίμενε απ’ έξω, δεν τόλμησε να μπει στην αυλή, μου φάνηκε σαν ένας ασκητής, αυτούς που σκοπό τους έχουν ν’ αγιάσουν, για να τους προσκυνούν οι άνθρωποι.
Η μάνα μου γέμισε το κύπελλο τσάι, του το έδωσα, δεν μίλησε.
Απελευθερωμένος απ’ την σκλαβιά της ύλης το πήρε και τράβηξε για τη φωλιά του, ένα πέτρινο πεζούλι στην αυλή του σπιτιού, κάτω από μια μισο-ξηραμένη κληματαριά εκεί που δεν έφτανε ο ίσκιος του κυπαρισσιού, όπου πάνω του λαλούσαν μόλις σουρούπωνε οι γκιώνηδες…
Δεν ξέρω αν έβλεπε ποτέ του όνειρα, μα αν έβλεπε πως θα ήταν;
Θα πρέπει τα όνειρα του νου του, να ξέφευγαν απ’ τα όρια της Πυλάρου σ’ ένα παγκόσμιο φανταστικό κόσμο υπαρξισμού όπου θα συναντιόταν κάνοντας παρέα με τον Γάλλο συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ, ψάχνοντας να βρουν τον σκοπό της ύπαρξης του ανθρώπου πάνω στη γη.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης