Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

Ο Γείτονας


Μαλλί μακρύ, μαύρο, αχτένιστο, ίσιο λιγδερό που έφτανε μέχρι τους ώμους, γυάλιζε από τη λαδιά της απλυσιάς, ένα σακάκι άχρωμο, φαινόταν καφετί, κάτι σαν λασπόχρωμα, από την πολυκαιρία η φόδρα είχε ξεφτίσει, το αεράκι φυσούσε και χάιδευε τα ξελουρίδια της φόδρας, που κρεμόταν, σα να ήταν τριζόνια αϊτού που πετούσαμε με σπάγκο βενέτικο κερωμένο από κερί μέλισσας.
O γείτονας μου αδιαφορούσε για τα πάντα, υπήρχε μόνο γιατί γεννήθηκε.

Φορούσε το σακάκι μόνο απ’ το ένα χέρι, το άλλο μανίκι κρεμότανε σα να βάραινε και τραβούσε προς τα κάτω την κυρτή του πλάτη, πρόσωπο ηλιοκαμένο, με αραιές τρίχες εδώ κι εκεί, στο χέρι που φορούσε το μανίκι κρατούσε ένα άδειο κύπελλο, με το άλλο χέρι χτύπησε το τσίγκινο πορτόνι της αυλής.
Εκείνη τη στιγμή χάραζα στο χώμα της αυλής μ’ ένα ξυλάκι το σχήμα μιας καραμπάνας, είχα βρει και αμάδα από σπασμένο κεραμίδι, περίμενα τ’ αδέλφια μου να παίξουμε, όταν ακούστηκε χτύπημα στο πορτόνι.

Μικρό παιδάκι έτρεξα ν’ ανοίξω, μου πρόβαλε το κύπελλο, χωρίς μιλιά, μετά είπε
-Τσάι…
-Πήρα το κύπελλο κι έτρεξα στη μάνα μου
Του έκλεισα το πορτόνι, τον έκρυψα από τα μάτια μου, για να μην του πέσει και καμιά ψείρα. Έτσι είχα ακούσει απ’ τους μεγάλους, να λένε.
Όρθιος περίμενε απ’ έξω, δεν τόλμησε να μπει στην αυλή, μου φάνηκε σαν ένας ασκητής, αυτούς που σκοπό τους έχουν ν’ αγιάσουν, για να τους προσκυνούν οι άνθρωποι.
Η μάνα μου γέμισε το κύπελλο τσάι, του το έδωσα, δεν μίλησε.
Απελευθερωμένος απ’ την σκλαβιά της ύλης το πήρε και τράβηξε για τη φωλιά του, ένα πέτρινο πεζούλι στην αυλή του σπιτιού, κάτω από μια μισο-ξηραμένη κληματαριά εκεί που δεν έφτανε ο ίσκιος του κυπαρισσιού, όπου πάνω του λαλούσαν μόλις σουρούπωνε οι γκιώνηδες…
Δεν ξέρω αν έβλεπε ποτέ του όνειρα, μα αν έβλεπε πως θα ήταν;
Θα πρέπει τα όνειρα του νου του, να ξέφευγαν απ’ τα όρια της Πυλάρου σ’ ένα παγκόσμιο φανταστικό κόσμο υπαρξισμού όπου θα συναντιόταν κάνοντας παρέα με τον Γάλλο συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ, ψάχνοντας να βρουν τον σκοπό της ύπαρξης του ανθρώπου πάνω στη γη.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

14 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Η αληθινή αιτία για την ύπαρξη του ανθρώπου πάνω στη γη επισκιάστηκε από την αγωνία του να αποκτήσει, ως επί το πλείστον, υλικά αγαθά. Ίσως αυτός να ήταν η εξαίρεση τότε. Οι σκέψεις είναι ελεύθερες και δεν υπακούουν σε κανόνες. Πάνω σε αυτές βρίσκεται η ελευθερία του ανθρώπου κι αν υπάρχει και η ανάλογη αρμονία μεταξύ ψυχής και νου, τότε βιώνουμε τα καλύτερα...
Και μη νομίσεις, αγαπητέ φίλε, ότι τούτα είναι δικές μου σκέψεις, άλλοι σπουδαίοι τα έχουν πει...

Ανώνυμος είπε...

Τέτιοι άνθρωποι[όπως αυτόν που περιέγραψες Γαβριήλ] υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα,και δεν μπορούμε να στηρίξουμε καμία θεωρία πάνω σ'αυτούς.Γιατί δεν έγιναν ότι έγιναν επειδή ήθελαν να είναι πιό άνθρωποι απ'αυτούς που έχουν την αγωνία των υλικών αγαθων αλλά γιατί δεν θέλησαν ποτέ να ζήσουν σύμφωνα με κανέναν νόμο της φύσης που θέλει ότι ζει μέσα της να έχει την έμφυτη τάση και ορμή της αυτοσυντήρησης.Μπορούμε ναι να κατηγορίσουμε το κοινωνικό σύστημα που όχι μόνο δεν μπορεί να γιάνει από νωρίς τις αιτίες που φτάνουν τον άνθρωπο σε αυτό το σημείο αλλά και που αδιαφορεί,εκ των υστέρων, να του δώσει μιά ελάχιστη ανθρώπι
νη προοπτική και ζήλο μέσα στο δικό του κόσμο.
Σπύρος Δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Αυτός ο άνθρωπος αποδεσμευμένος εντελώς από την ύλη, έχει ήδη φτάσει στο επίπεδο του Αγίου. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι αν μετον τρόπο της ζωής του και συνεπώς αυτονόητα αγγιξε την αγιότητα ή την επιδίωξε συνειδητά.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων,θα μου επιτρέψεις να διαφω
νήσω σ'αυτό.Αγιος δεν μπορεί να είναι αυτός που απαρνιέται ολοκληρωτικά την ύλη[ η ίδια η συνθεσή του την απαιτεί]αλλά αυτός που αποκτά,αυτήν που χρειάζεται, σαν φυσικό άτομο,με δίκαιο τρόπο, ανάμεσα σ'αυτόν και το γενικότερο περιβάλλον,και την χρησιμοποιεί με τέτοιο μέτρο χωρίς να τον κυριαρχεί

Η Αγιότητα δεν διαπλάθεται στις ερήμους ούτε στην κοινωνική απομό νωση αλλά μέσα από μιά νικητήρια πάλη του ίδιου του ατόμου με τις αδυναμίες του -που έχουν σχέση με την υπερχρησία της ύλης-και την δραστική του προσπάθεια να επιρεάσει,προς αυτήν την κατεύθυνση ,το περιβάλλον που ζει,
ενεργά,και υπάρχει.
Αλίμονο αν θεωρηθεί Αγιος κάποιος που η ίδια η ύλη του είναι εστία μόλυνσης
Στο προηγούμενο σχόλιό μου απέδωσα τις ευθύνες σε αυτούς που φτιάχνουν τέτοιους αγίους.

Με όλη μου την εκτίμηση και το δικαίωμα της άποψης.
Σπύρος Δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος
Σπύρο μου αυτό που λέω και εννοώ είναι ότιο άνθρωπος που απεξαρτάται από την ύλη δεν υφίσταται τους πειρασμούς της άρα προσεγγίζει την αγιότητα. Δεν λέω ότι έτσι πρέπει να γίνεται, αλλά γίνεται κι έτσι. Αν με ρωτήσεις πως νομίζω εγώ ότι φτιάχνονται οι άγιοι της Οικουμένης θα συμφωνούσα μαζί σου. Μάλιστα θ'αναφέρω ως παραδείγματα τέτοιων αγίων της οικουμένης, τον Γκάντι, τον Μπόμπυ Σαντς, το ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟ τον Τσε. Αλλά αυτά είναι άλλα αναστήματα !

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων,σαν κανόνας έτσι είναι όπως το λες,ο ζητιάνος του Γαβριήλ βέβαια δεν έχει καμία σχέση με αυτή την αρχή.Χαίρομαι που τα λέμε και από άλλο στέκι.
Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Φίλοι μου: Ο γείτονάς μου, αυτός ο αληθινός υπαρξιακός τύπος, ο οποίος από τα χρόνια εκείνα αισθανόταν σαν να μην ανήκε σε μια σκευασμένη από ανθρώπους κοινωνία, ζώντας περιθωριακά, πάντα ελεύθερος στον παραλογισμό του… αποφεύγοντας την ύλη, σαν ο διάολος το λιβάνι.

Υπάρχουν και αυτού του είδους οι φιλόσοφοι…
όσο για Άγιος ίσως να μην το είχαν σκεφθεί οι γειτόνοι του, γιατί δεν γίνεσε ποτέ μόνος σου Άγιος, άλλοι σε κάνουν.




Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ φίλε Γαβριήλ
καλορίζικη και σιδερένια να είναι η ιστοσελίδα σου.
Συγχαρητήρια για την απόφασή σου να βγεις στον ιστοχώρο συμβάλλοντας έτσι ακόμα περισσότερο στη διακίνηση των σκέψεων και στην ανταλλαγή απόψεων.
Φιλικά
Βάιος
Τρίκαλα 20.01.2008 Βάιος
…………………………………
Αγαπητέ Γαβριήλ, αυτό ήταν το πρώτο μήνυμα που σου έστειλα με εμάιλ και που δε μπόρεσα να το περάσω. Σήμερα ξαναπροσπαθώ και ελπίζω να τα καταφέρω επαναλαμβάνοντας τις ευχές μου.
Τα γραφτά σου είναι μια ψυχική ανάταση, δύναμη, πνευματική καλλιέργεια και όχι μόνο για σένα αλλά και για κείνους που σε διαβάζουν.
Σου εύχομαι, παν απ’ όλα υγεία, οικογενειακή θαλπωρή και δημιουργικότητα.
Τρίκαλα 26.01.2008 Βάιος

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Ο Γείτονας αγαπητή μου Στέλλα ήταν στην πραγματικότητα ένας υπαρξιακός άνθρωπος, υπαρξιστής ο οποίος ζούσε γιατί υπήρχε, δε ήταν μέθυσος, ούτε ναρκωτικά, απλούστατα ήθελε να υπάρχει ελεύθερος, είχε πάρει την αδιαφορία για την προσωπικότητά του, αντιμετωπίζοντας μια εχθρική ανθρωπότητα, προσπαθώντας να μοιάσει στο ήρωα του Αλμπέρ Καμύ,
Ο ΞΕΝΟΣ

Γαβριήλ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Να κάνω μια διευκρίνηση για τα όσα είπα για τον ΓΕΙΤΟΝΑ μάλλον επειδή δεν εξήγησα καλά τα όσα είπα, έστω κι αν προσπαθώ να είμαι πάντα σαφής και ακριβής... Δεν είπα λοιπόν για τον ΓΕΙΤΟΝΑ ότι συνειδητά έχει επιλέξει να βγάλει από τη ζωή του τις πολυτέλειες των υλικών αγαθών! Είπα και εννοώ, ότι αν και για οποιοδήποτε λόγο ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ δεν είναι εξηρτημένος από τις πολυτέλειες της ζωής, (Διαμέρισμα, καλά ρούχα, καλό φαγητό,γυναίκες,σεξ,χρήμα κ.λ.π.) και του αρκεί ένα τσάι κι ένα χάμπουργκερ, τότε δεν είναι δεμένος με την ύλη, κι αυτός είναι ο δρόμος για να προσεγγίσει κάποιος την αγιότητα αφού δεν έχει τους πειρασμούς της ύλης. Φυσικά υπάρχουν κι ενδιάμεσοι δρόμοι κι επιλογές. Κάποιος ας πούμε ήταν διευθυντής σε χρηματηστηριακή εταιρεία. Τα παράτησε όλα, πήγε σ'ένα νησί, έγινε γεωργός κι αρκέστηκε στη γλύκα μιας ντομάτας και στο γεμάτο χρώματα δειλινό. Τα δικά μας μέτρα για τη ζωή καλύπτουν εμάς κι όχι όλους τους ανθρώπους. Η αλήθεια η δική μας δεν είναι η μοναδική στον κόσμο!

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με την εδκδοχή του Φαίδων,


""και του αρκεί ένα τσάι κι ένα χάμπουργκερ, τότε δεν είναι δεμένος με την ύλη, κι αυτός είναι ο δρόμος για να προσεγγίσει κάποιος την αγιότητα αφού δεν έχει τους πειρασμούς της ύλης""

Μετά οι άλλοι σε κατανομάζου άγιο!

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Ναι το κατάλαβα αυτό Γαβριήλ μου, γιατί το έγραψες ο ίδιος από την αρχή κι έχω διαβάσει
The Stranger/ by Albert Camus κι εκεί επάνω σου αναφέρω τις δικές μου απόψεις. Δεν αναγνωρίζω ως (ελευθερία) αυτή την φιλοσοφία του υπαρξισμού…να ζεις απλά σαν άτομο στον δικό σου κόσμο και να δημιουργείς την δική σου ύπαρξη, σε μια (εχθρική ανθρωπότητα)!... ναι, είναι γεγονός πως ο φανατισμός στην οποία του έκφραση προσωπικά με χάνει… Τον βλέπω σαν …θηλιά στο λαιμό κι όχι σαν εκλογή (λεύτερων ανθρώπων). Τα υπόλοιπα ήδη στα έγραψα αναλυτά. Με αυτά όμως δεν υποβιβάζω το ωραιότατο γραφτό σου που αποδίδει μια ζωντανή εικόνα του (ΓΕΙΤΟΝΑ)
Για αυτό σου το λογοτεχνικό γράψιμο και για την παρουσίαση του που εσύ κάνεις σε συγχαίρω και σε χαιρετώ με αγάπη φίλε μου.
Καληνύχτα
ΣΤΕΛΛΑ 1-31-08

Ανώνυμος είπε...

Αναπαραστατικός και ωραία γραμμένος ο (ΓΕΙΤΟΝΑΣ) σου Γαβριήλ μου στην καινούργια πνευματική κόχη σου… σου εύχομαι ξανά καλή επιτυχία σε αυτό το ωραίο ξεκίνημα… κι ΄πως ο ίδιος γράφεις σωστά στο άλλο γραφτό σου. (Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ)… είμαστε σε μεγάλο βαθμό αρχιτέκτονες του πεπρωμένου μας… Εμείς είμαστε οι τιμονιέρηδες βασικά στις μεγάλες μας αποφάσεις κι αν δεν φυσήξει απρόσμενος άνεμος να μας ρίξει σε φουρτούνες και ξέρες… το ταξίδι της ζωής το κατευθύνουμε εμείς! Το μεγάλο ΟΧΙ και το μεγάλο ΝΑΙ που έγραψε ο μεγάλος Καβάφης είναι η πυξίδα για τη ρότα που θα τραβήξουμε…

Τώρα οι αντιδράσεις μου στο ΓΕΙΤΟΝΑ σου εξαρτώνται από πολλά πράγματα. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το Σπύρο… Προσθέτω πως χωρίς άλλα δεδομένα για την εξέλιξη και την αιτία αυτού του ανθρώπου που κατάντησε κουρελής και ψειριάρης και ζητιάνος… δεν με ικανοποιεί η ιδέα πως έτσι μπορεί να ζει κάποιος… (ελεύθερος) που δεν νοιάζεται για την ύλη!... Αντίθετα… αυτή κι αν είναι ανεξάρτητη στα κέφια του άλλου που θα δώσει ή δεν θα δώσει τσάι στο άδειο κύπελλο… Αυτή δεν λογίζεται ελευθερία κι ούτε είναι ανωτέρα ένδειξη πως η ύλη δεν ενδιαφέρει… Ο αυτοσεβασμός και η σωματική καθαριότητα δείχνουν συνήθως ψυχική υγεία και ισορροπία σε ένα άτομο.

Από την άλλη μεριά… έναν από τους πιο στενούς φίλους μου σήμερα, ποιητή και διανοούμενο και ωραίο άνθρωπο… τον γνώρισα πριν από χρόνια σε κάποιο πεζοδρόμιο… Αθηνών όταν έκανε απεργία πείνας εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τα πιστεύω του…
Αξύριστος, ξάγρυπνος, βρώμικος, ελεεινός… ετοιμοθάνατος κι αποφασισμένος να τα δώσει όλα για όλα… ο Μιχάλης μου άγγιξε κυριολεκτικά την ψυχή… Η μάνα του έκλαιγε μπροστά του και τον θερμοπαρακάλαγε να πάει σπίτι του και να μην πεθάνει σαν έρημο σκυλί άδικα τόσες μέρες θεονήστικος…
Πήρα ένα γραφτό του που εξηγούσε το πρόβλημά του… του έσφιξα το χέρι για καλή τύχη… του είπα …ζωντανός μπορεί να κάνει πολλές αλλαγές και θαύματα, αλλά πεθαμένος όλα τελειώνουν και πικραίνει και τη μανούλα του… Την άλλη μέρα επέστρεψα στη Νέα Υόρκη.
Έζησε ο Μιχάλης… μου έστειλε τα απίθανα βιβλία του…μια ζεστή φιλία γεννήθηκε μεταξύ μας στα χρόνια, κρατούμε συχνή επαφή και όταν πάω Ελλάδα είναι από τους πρώτους φίλους που θα φανεί να με καλωσορίσει στην πατρίδα…

Λοιπόν εξαρτάται ΑΝ υπάρχει λόγος για την περίεργη εμφάνιση του (ΓΕΙΤΟΝΑ) σου Γερασιμάκη μου…Μπορεί να ’ναι αλκοολικός και άστεγος… Μπορεί να ’ναι τρελός και αποφυλακισμένος και διανοητικά και κοινωνικά ταλαιπωρημένος… (Άγιος) βέβαια δεν είναι!

Ούτε το κουρελάκι θα τον (αγιάσει) εν καιρώ… Μπορεί να ’ναι απλά εκκεντρικός… Κι εκεί δεν με βρίσκει πρόθυμη παρεούλα της βρωμιάς του και της ψείρας του!... εκτός αν είναι κάποιος αφανής, ιδιότυπος (Σωκράτης)!... Δεν ζητώ πολλά…ε;;
Και μα το Θεό…επί πλέον δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου υλίστρια!...

Το έχεις γραμμένο πολύ ζωντανά και σε συγχαίρω φίλε μου
Με απέραντη φιλία και αγάπη

Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ