Πολύ-πολιτιστικό Φεστιβάλ Βιβλίου στην Αστόρια Νέας Υόρκης:
Θέλω να ευχαριστήσω την φίλη συγγραφέα κ. Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη για την ευκαιρία πρόσκληση- που μου –μας εδόθη να παραστώ στην παρουσίαση του βιβλίου της, «Ημερολόγιο Αβάνας» επίσης και την δημοσιογράφο Jacqueline Donado με ελληνικές Κεφαλλονίτικες ρίζες γεννημένη στην Κολομβία την οποία γνώρισα στο τέλος της έκθεσης υπεύθυνη της NY ART BOOK EXPO πολυπολιτιστικής έκθεσης βιβλίων στην Αστόρια Νέας Υόρκης στις 4 Οκτωβρίου 2008
Ομολογώ ότι αν και ζω στη Νέα Υόρκη δεν ήξερα ότι υπήρχε αυτή η οργάνωση, ίσως επειδή είχα αυστηρώς επιδοθεί μόνο στον ελληνικό μικρόκοσμο.
Η καλλιτεχνική έκθεση αυτή, εκτός από συγγραφείς με τα βιβλία τους υπήρχαν και ζωγράφοι, θέατρο, παιδικές παραστάσεις, κλπ μου άφησε μια χαρούμενη ικανοποιητική αίσθηση, ότι είμαι-αστε όλοι οι άνθρωποι οι ίδιοι, αγωνιζόμαστε όλοι για τον ίδιο σκοπό.
Η αίθουσα ήταν γεμάτη, τα τραπέζια πάγκοι γεμάτα βιβλία, ελληνικά βιβλία μόνο σε ένα τραπέζι το της κ. Ιουστίνης, παρόντες συγγραφείς από πάρα πολλές εθνικότητες υπερτερούσαν οι λατινοαμερικάνοι από πολλά κράτη. Όχι δεν ήταν έκθεση φημισμένων συγγραφέων π.χ. Γαβριέλ Γκ. Μάρκες (εκτός βεβαίως της φίλης Ιουστίνης) αλλά άνθρωποι σαν κι εμάς που έχουν γράψει βιβλία και προσπαθούν, αγωνιούν, να τα παρουσιάσουν στον κόσμο στην κοινωνία, καρδιοχτυπούν να γίνουν γνωστοί, επίσης αρκετά έντυπα με πληροφορίες εκδοτικών μικρών οίκων και εκτυπωτών.
Λυπάμαι διότι θα μπορούσα να πήγαινα από το πρωί εφόσον άνοιξε στις 9 η ώρα, όπως είδα στο πρόγραμμα αλλά δεν με ειδοποίησε κανένας, έτσι έχασα πολλές ευκαιρίες συνομιλίας μου με συγγραφείς και τους ιθύνοντες.
Υπήρξε μια ζεστασιά μια θαλπωρή λες και είμαστε όλοι γνωστοί από χρόνια, συνομίλησα με συγγραφείς από Ecuador, Colombia, Puerto Rico, Santo Domingo, Uruguay, όλοι αυτοί γράφουν στα Ισπανικά. Με άλλα λόγια ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Ακόμα υπήρχε και Φιλιπινέζικο τραπέζι με βιβλία γραμμένα στα Αγγλικά, όπως κι από άλλες εθνικότητες.
Παρών ήταν επίσης η φίλη συγγραφέας κ. Υιώτα Στρατή και ο φίλος συγγραφέας Δημήτρης Μουστάκης από Νέα Υόρκη. Έλειπε η παρουσίαση βιβλίων των ομογενών ελλήνων συγγραφέων και είμαστε αρκετοί, νομίζω από έλλειψη πληροφόρησης.
Να μια έκθεση βιβλίων μέσα στην Ελληνική Αστόρια χάσαμε την ευκαιρία ως έλληνες ομογενείς να δηλώσουμε ότι είμαστε παρόν, να συμμετέχουμε κι εμείς σε ένα κομμάτι από την πίτα μιας καλλιτεχνικής ζωής που με το λυχνάρι ψάχνουμε να την βρούμε όπου υπάρχουν έλληνες, ίσως την επόμενη φορά.
Και πάλι ευχαριστώ την Συγγραφέα Ιουστίνη Φραγκούλη Α. κaι την NY BOOK EXPO και υπεύθυνη του φεστιβάλ βιβλιου δημοσιογράφο Jacqueline Donado.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Bronx, New York
6 σχόλια:
Γαβρίλη μου,
Είθε να γίνει μια καλή αρχή για την επομένη χρονιά.
Δεν έχει τόση σημασία αν δεν ήταν παρόντες οι ομογενείς συγγραφείς. Σημασία έχει ότι στην καρδιά της Αστόρια, ιδιαίτερα στην Αίθουσα του "Αη-Δημήτρη" ήταν μια συντονισμένη έκθεση Τέχνης και Βιβλίου, με Πίνακες ζωγραφικής, με θεατρικά σκετς κ.λ.π., ένα μελισσολόϊ από ανθρώπους που αγαπούν τη Γνώση και τη Μάθηση.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ?
Εμείς που με τον "οβολόν μας χτίσαμε και δημιουργήσαμε?" ΠΟΥ είμαστε?
Που είναι η επικοινωνία?
η πληροφόρηση?
Η περηφάνεια ότι κι εμείς "ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ! Υπάρχουμε! Συμμετέχουμε!"
Πήγαινε, βρε Γαβρίλη μου, στο χώρο της Ιουστίνης "Ιουστίνη Φραγκούλη" και δες από τα σχόλιά μου για τη μαχαιριά που έδωσε -όχι σε μας- αλλά στην Αστόρια την Ελληνόθρεφτη, η ατημελησία, η αδιαφορία η μη πλροφόρηση από τα ίδια τα Γραφεία του εκκλησιαστικού αυτού Υδρύματος όπου για να "ενοικιάσει" την αίθουσα για τρίτη(!) χρονιά, ενδιαφέρθηκε,
για να ειδοποιήσει τον ελληνισμό που στέλνει τα παιδιά του στο σχολείο του "ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ"...
"ΟΥΔΕΜΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ και ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ!"
Έτσι αντιδρώ, και πολλές φορές γίνομαι εχθρική... Άδικη ΔΕΝ είμαι, Γαβρίλη μου.
Ας είναι καλά ο Στράτος ο Δουκάκης, που αρχικά μας ενημέρωσε, κι η ζεστή παρουσία της Ιουστίνης, που μας συνέστησε τους ιθύνοντες.
Σ' αφήνω, για τώρα,
Υιώτα Στρατή
Αγαπητή Υιώτα, Μάλιστα εμείς οι έλληνες λάμψαμε δια της απουσίας μας.
Για να λέω και του στραβού το δίκιο εμένα με είχε ειδοποιήσει η Book Expo το οποίο έστειλα Forward σε όλους τους γνωστούς, μετά με ειδοποίησε ο Στράτος και μετά η Ιουστίνη, Αλλά ιδού το πρόβλημα όλες οι ειδοποιήσεις έλεγαν για την παρουίαση του βιβλιου της Ιουστίνης "Ημερολόγιο Αβάνας" κι εγώ νόμιζα ότι θα ήταν μόνο έτσι απλά, αλλά οποία έκπληξη (ευχάριστη) όταν βρέθηκα-με μπροστά σε δεκάδες συγγραφείς απλούς ανθρώπους σαν κι εμάς, κλπ... για να μην τα ξαναλέω.
Πάντως ήταν για όσους πήγαμε σαν επισκέπτες ένα μάθημα για το πως να οργανωθούμε, ή να ζητήσουμε- απαιτήσουμε κι εμείς να πέρνουμε μέρος σε φεστιβάλ βιβλίου και το κυριότερο ΟΧΙ ΣΑΝ ΘΕΑΤΕΣ, και να απαιτήσουμε από τα ομογενειακά ελληνικά μέσα ενημέρωσης ε!!!!!!!!! είμαστε κι εμείς ένα κομμάτι της τοπικής πίτας που λέγετε USA.
Thanks
Gabriel
Αγαπημένε Γαβριήλ,
Σας διαβάζω εδώ στις διακοπές μου και μου αρέσετε πολύ σε όλα σας.
Πολύ χάρηκα που τα είπαμε απο κοντά κι ελπίζω σε συχνότερη επικοινωνία στο μέλλον.
Τον επόμενο χρόνο σίγουρα θα είμαστε όλοι μαζί με τους ισπανόφωνους, που είναι μια χαρά γνήσιοι συγγραφείς.
Σας φιλώ πολύ εσάς, τη Γιώτα και τον εγγονούλη σας και να συνεχίζετε να γράφετε. Μεταφέρετε την ατμόσφαιρα του Μάρκεσ στην ελληνική.
Αγαπητή μου Ιουστίνη!
Οχού!!!! με κολακεύεται, καλέ τι ευχάριστες εκπλήξεις είναι αυτές, με κάνατε και πετώ στα ουράνια.
Χίλια ευχαριστώ,
με εκτίμηση,
Γαβριήλ
υ.γ. διαβάζω το Ημερολόγια Αβάνας,
πολλά έχουν αλλάξει,αλλά ένα παραμένει το ίδιο, διάβασε στα ποιήματά μου το "ΑΒΑΝΑ" σελίδα 42
Φίλε Γαβρίλη,
Διαπιστώνεις και διατυπώνεις θαυμάσια τους προβληματσμούς σου.Σε συγχαίρω και σε καταλαβαίνω απόλυτα.Ο Σπύρος έχει δίκηο.Είμαστε το παρελθόν μας.Μόνο το παρελθόν.Το παρόν είναι τόσο αστραπιαίο που δεν λαμβάνεται υπ'όψιν.Το δε μέλλον δεν ήρθε ακόμα.Στο δικό σου γιατί επίτρεψέ μου να προσθέσω και το δικό μου.Εν τάξει βρε αδερφέ,να μη ζήσουμε 100 ή 200 χρόνια.Αλλά γιατί να καταντάμε ένα τσουβάλι σάρκες και οστά.Να μείνουμε ωραίοι και θαλεροί.Γιατί να μας πέφτουν τα δόντια,τα μαλιά,να καμπουριάζουμε,να ζαρώνουμε,να χάνουμε τη φωνή μας,τη δύναμή μας,να γινόμαστε κουρέλια και μετά να μας πετούν σε κάποια αποθήκη μέχρι να βγεί η ψυχή μας;
Γιατί να μην έχουμε τη νιότη μας και έπειτα από ορισμένα χρόνια,όσα θέλει ο Γεραμπής,να μη ξυπνήσουμε κάποιο πρωί βρε αδερφέ.Να μη ξέρουμε πότε,αλλά να φεύγουμε από τούτο το κόσμο αξιοπρεπώς.Γιατί;
Ν τ ί ν ο ς
Φίλε Ντίνο.
Μάλιστα εχεις απόλυτο δίκιο, αυτό το αιώνιο γιατί είναι αυτο πους μας σκοτώνει, είναι αυτό πους μας κουρελιάζει έτσι βλέπουμε το πόσο προσωρινοί είμαστε πάνω στη γη και όμως φιλοσοφικά φτιαγμένει ώστε οι κραταιοί της γης οι κρατούντες τις υλιστικές δυνάμεις στα χέρια τους να εξισώνονται με τον ζητιάνο, με τον πεινασμένο.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Δημοσίευση σχολίου