Στην φωτογραφία, ο παππούς Γαβριήλ και το εγγόνι Λούις-Γαβριήλ
Εξομολόγηση:
Είναι τρομερό, δεν μπορώ να το παραδεχθώ, τελείωσαν τα όνειρα, αυτά που κρατούσαν το ενδιαφέρον στη ζωή, ο ένας μετά τον άλλο οι πύργοι κατέρρευσαν, τελείωσε ο αγώνας του μεροκάματου, το αχ βαχ του γυρισμού τελείωσε. Η προσωρινότητα στο ξένο κράτος έμεινε ως μονιμότητα, από τη νοσταλγία έμεινε μόνο η θύμηση, οι φίλοι χάθηκαν, η γυναίκα κι εγώ γίναμε ένα σύμπλεγμα κοινωνικής συμβίωσης, χάθηκε το καρδιοχτύπι κι αν υπάρχει είναι άτολμο, κρυφό, χάθηκαν τα γλέντια, το πιοτό, τα ξενύχτια, χάθηκε και η αθωότητα. Χάθηκαν τα λιμάνια, οι συγκινήσεις Χάθηκαν και οι άνθρωποι που ονειρευόμουν αυτοί που με περίμεναν. Άργησα, άργησα πολύ, νόμιζα ότι θα σταμάταγα το χρόνο, αλλά ο χρόνος μου έγινε Κρόνος.
Να γιατί ζω, υπάρχω πάντα με το παρελθόν μου, αναπνέω κάθε του στιγμή, οσφραίνομαι τα αρώματα των νεανικών ερώτων, αγοράζω τα αρώματα του τότε, kolonia 1800, pompeia, tres flores, agua de florida, soir de parι, vitalis, κι άλλα πολλά. Και κάτι ακόμα διαβάζω, διαβάζω ιστορίες διηγήματα της τότε εποχής και ου το θαύμα, ξαναζώ, ξανα-υπάρχω, η καρδιά μου ξαναχτυπά, γι’ αυτό φίλοι μου μην με παρεξηγείτε όταν γράφω, κι αρχίζω πάντα σαν το ευαγγέλιο τω καιρώ εκείνο…
Για εμένα το παρελθόν μου είναι το Ευαγγέλιο, το δικό μου Ευαγγέλιο, αλλά πράμα παράξενο όταν νομίζω ότι το ξαναβρήκα, όταν με κομμένη την ανάσα το πλησιάζω σχεδόν το αγγίζω, η καρδιά μου χτυπά ανυπόμονα, αυτό απομακρύνεται δεν με αναγνωρίζει! Απογοητεύομαι, κοιτώ τον καθρέφτη, βλέπω την ομίχλη, από πίσω αμυδρά ξεχωρίζει ο εαυτός μου, περιμένω τον άνεμο να διώξει την ομίχλη. Μάταιη η αναμονή μου. Δεν φυσά.
Προσπαθώ να καταλάβω το γιατί; Από μια γωνιά του εαυτού μου το καταλαβαίνω αλλά δεν θέλω να το παραδεχθώ, έχω καταλάβει ότι, το ότι απέμεινε από τα χρόνια εκείνα τρομάζει, τρομάζει τους νεώτερους, ακόμη και τους παλιούς συναδέλφους.
Έτσι θα πρέπει να αισθάνομαι (conforme) άνετα με την νέα μου ιδιότητα: την του παππού. Αλλά είναι κι αυτό (η του παππού) μια ευχάριστη αναδρομή στην αθωότητα των παιδικών μας χρόνων.
Η ζωή είναι σφαίρα και γυρίζει…
Είναι τρομερό, δεν μπορώ να το παραδεχθώ, τελείωσαν τα όνειρα, αυτά που κρατούσαν το ενδιαφέρον στη ζωή, ο ένας μετά τον άλλο οι πύργοι κατέρρευσαν, τελείωσε ο αγώνας του μεροκάματου, το αχ βαχ του γυρισμού τελείωσε. Η προσωρινότητα στο ξένο κράτος έμεινε ως μονιμότητα, από τη νοσταλγία έμεινε μόνο η θύμηση, οι φίλοι χάθηκαν, η γυναίκα κι εγώ γίναμε ένα σύμπλεγμα κοινωνικής συμβίωσης, χάθηκε το καρδιοχτύπι κι αν υπάρχει είναι άτολμο, κρυφό, χάθηκαν τα γλέντια, το πιοτό, τα ξενύχτια, χάθηκε και η αθωότητα. Χάθηκαν τα λιμάνια, οι συγκινήσεις Χάθηκαν και οι άνθρωποι που ονειρευόμουν αυτοί που με περίμεναν. Άργησα, άργησα πολύ, νόμιζα ότι θα σταμάταγα το χρόνο, αλλά ο χρόνος μου έγινε Κρόνος.
Να γιατί ζω, υπάρχω πάντα με το παρελθόν μου, αναπνέω κάθε του στιγμή, οσφραίνομαι τα αρώματα των νεανικών ερώτων, αγοράζω τα αρώματα του τότε, kolonia 1800, pompeia, tres flores, agua de florida, soir de parι, vitalis, κι άλλα πολλά. Και κάτι ακόμα διαβάζω, διαβάζω ιστορίες διηγήματα της τότε εποχής και ου το θαύμα, ξαναζώ, ξανα-υπάρχω, η καρδιά μου ξαναχτυπά, γι’ αυτό φίλοι μου μην με παρεξηγείτε όταν γράφω, κι αρχίζω πάντα σαν το ευαγγέλιο τω καιρώ εκείνο…
Για εμένα το παρελθόν μου είναι το Ευαγγέλιο, το δικό μου Ευαγγέλιο, αλλά πράμα παράξενο όταν νομίζω ότι το ξαναβρήκα, όταν με κομμένη την ανάσα το πλησιάζω σχεδόν το αγγίζω, η καρδιά μου χτυπά ανυπόμονα, αυτό απομακρύνεται δεν με αναγνωρίζει! Απογοητεύομαι, κοιτώ τον καθρέφτη, βλέπω την ομίχλη, από πίσω αμυδρά ξεχωρίζει ο εαυτός μου, περιμένω τον άνεμο να διώξει την ομίχλη. Μάταιη η αναμονή μου. Δεν φυσά.
Προσπαθώ να καταλάβω το γιατί; Από μια γωνιά του εαυτού μου το καταλαβαίνω αλλά δεν θέλω να το παραδεχθώ, έχω καταλάβει ότι, το ότι απέμεινε από τα χρόνια εκείνα τρομάζει, τρομάζει τους νεώτερους, ακόμη και τους παλιούς συναδέλφους.
Έτσι θα πρέπει να αισθάνομαι (conforme) άνετα με την νέα μου ιδιότητα: την του παππού. Αλλά είναι κι αυτό (η του παππού) μια ευχάριστη αναδρομή στην αθωότητα των παιδικών μας χρόνων.
Η ζωή είναι σφαίρα και γυρίζει…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
7 σχόλια:
Γαβριήλ,Όταν εχεις ΚΑΙ παρον μην απολογήσαι αν ζεις και με το παρελθόν.Και συ έχεις παρόν,το οποίο θα το εκτιμήσεις όταν γίνει παρελθόν.Εκείνα που έζησες τότε Γαβριήλ σε γαλούχησαν να γίνεις αυτο που εισαι τώρα.Αν δεν αγαπάς το δικό σου ΤΩΡΑ παει να πει οτι δεν άξιζε το δικό σου ΤΟΤΕ.Το παρελθόν φίλε μου είναι σκόρπια υλικά.Διαλέγεις τα πιό στέραια[αυτα που δεν ειναι κολημένα στο χθές] και χτίζεις το παρόν.Τα άλλα; έχουν μεσα τη ζωή σου ,γι αυτό σου φαίνονται ωραία .
Μπορεί αυτα που κάναμε τότε να μην μπορούμε να τα κάνουμε τώρα,μην ξεχνάς όμως πως ούτε και αυτά που κάνουμε τώρα μπορούσαμε να τα κάνουμε τότε.Και τώρα φίλε μου κάνουμε πολύ πιο ωραία πράγματα από οτι κάναμε τότε .
Αλήθεια,πέσμου,πότε ένιωσες πιο πολύ ικανοποίηση ,τότε, σε μια μονόλεπτη εκσπερμάτωση με μιά άγνωστη κάποιου λιμανιου? ή τωρα που κρατάς από το χερι το εγγονάκι σου και το μεγαλώνεις με όμορφα Ελληνικά ιδανικά?
Δεν σου κάνω διδάγματα φίλε ,αλλά πιστεύω πως όταν κάποιος μπορεί να παει τρεία βήματα μπροστά και πάει ένα ,πάει να πει ότι πάει δύο πίσω.Και συ εχεις την δυνατότητα να πας 5 μπροστά.Αν δεν την είχες δεν θα σου έγραφα αυτά που σου έγραψα.
πάντα με την φιλία μου και την εκτίμησή μου
σπύρος δαρσινός
...Παρ'όλη τη νύστα μου από το κουραστικό "ντιμπέϊτ" (-τίποτε το καινούριο, πάλι μια από τα ίδια, αποφεύγοντας τα πλέον ουσιώδη που μας αφορούν... κ.λ.π)
διάβασα το ξέσπασμα του Γαβρίλη μα και του Σπύρου.
Μοιάζουν και τα δυο σαν ένα "ντιμπέϊτ" πάνω στις απόψεις του παρελθόντος και του παρόντος, ως και τα "ιν-μπιτουίν"...
Τείνω να συμφωνήσω με το Σπύρο, φίλε Γαβρίλη. Το παρελθόν σ' έψησε να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα. Τα υπόλοιπα είναι η φυσιολογική φθορά μας. Το ίδιο συμβαίνει και στα πολυετή φυτά....
Άρα, γράφε εσύ τους προβληματισμούς σου κι εμείς, σε... αγαπάμε όπως και να είσαι.
Υιώτα
Φίλε Σπύρο, Φίλη Υιώτα, το παρόν μας είτε το θέλουμε είτε όχι έχει κάποια επιρροή από το παρελθόν μας. Δεν παραπονούμαι για το παρόν απλώς η επιρροή του παρελθόντος πάνω μου έχει αφήσει ανεξίτηλα ίχνη. Και δεν εννοώ τη γυναίκα του λιμανιού, αλλά μη ξεχνάς ότι έχω ζήσει 21 χρόνια μαζί με την του ναυτικού, έξω από ην Ελλάδα κι έξω από τις ΗΠΑ. Οι πρώτοι έρωτες οι πρώτες αγάπες, τα ρομαντικά τραγούδια με ταξιδεύουν στην λατινική Αμερική, εκεί όπου έζησα, σε μια νεανική εποχή που έφυγε.
Όχι στην Ελλάδα δεν έζησα ως νέος, έφυγα πιτσιρικάς αμούστακος.
Όταν προχτές το Σάββατο 3 οκτ. πήγα σε συγκέντρωση- εκδήλωση φεστιβάλ βιβλίου, μίλησα με αρκετούς νέους συγγραφείς λατινοαμερικάνους στα ισπανικά, μου εξέθεσαν τα έργα τους, μου είπαν τους αγώνες τους για να τα εκδώσουν κι αυτοί όπως κι εμείς ως μειονότητα προσπαθούν να προωθήσουν τα γραπτά τους, στα μάτια τους όμως έβλεπα ότι με θεωρούσαν Gringo που δεν είμαι.
Το άλλο όταν ήρθα στις ΗΠΑ και στρώθηκα στην δουλειά η μόνη μου ελπίδα που μου έδινε κουράγιο ήταν ο γυρισμός μας στο πατρικό, όταν τα κατάφερα ήταν αργά. Είχαν φύγει απ’ τη ζωή.
Και πάλι δεν παραπονούμαι απλώς φιλοσοφώ και βρίσκω απάγκιο στην αγκαλιά των πέντε εγγονών μου, αλλά Gringo ακόμη δεν έχω γίνει.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Την καταβροχθησα με ορεξη και δεν μπορω παρα να σου φωναξω Μπραβο !Αυτη η απλοτητα σου σε καθιστα αρεστο.
...............................
Εσυ φιλε και υμνητη της Πυλαρου εσο απλος οπως μας συνηθισες.Η δικη σου απλοτητα εχει χαρη πολυ περισσοτερη στα γραφτα σου, απ'οση εχουν ολα μαζι τα ψευτογαρνιρισματα των επηρμενων.
Βαγγέλης
Θαυμάσιο να έχεις "παθιασμένους φίλους", Γαβρίλη μου!
Είναι η άλλη γεύση!
Υιώτα
Φίλε μου Γαβριήλ
Πολύ με συγκίνησε το κείμενό σου με τη χαρακτηριστική του αμεσότητα και ανθρωπιά. Μας αφορά όλους. Μα όλους, νέους και ώριμους. Δεν θέλω να πω κοινότοπα λόγια παρηγοριάς σ' αυτή τη δραματική ομορφιά που παραθέτεις, αλλά νομίζω ότι ο Σπύρος και η Γιώτα με τις απόψεις τους, εκπροσωπούν με τον καλύτερο τρόπο, τη συναίσθηση της πραγματικότητας και τη δύναμη να εντοπίσουν κι άλλες χαρές της ζωής και να προχωρήσουν. Σας αγαπώ όλους, τον καθένα γι αυτό που είναι...
Προσπαθώ με μια ανθρώπινη απλότητα, οπου είναι ένα μέρος της ζωής μας να προδιαγράψω το μονοπάτι του πεπρωμένου κάθε ανθρώπου, που όμως παίρνει διδάγματα για το ποιον δρόμο να ακολουθήσει από το παρελθόν του.
Φίλε Φαίδων
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Δημοσίευση σχολίου