Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Αναμνήσεις που δεν πεθαίνουν ποτέ:


Αναμνήσεις που δεν πεθαίνουν ποτέ.
Η ναυτική ζωή είναι γεμάτη, περιπέτειες και απρόοπτα, για εμένα είναι γεμάτη αναμνήσεις. Και όχι μόνο, αλλά μεγάλωσα έγινα άνδρας μέσα στις πλώρες, άσχετο αν τώρα είμαι στεριανός της Νέα Υόρκης. Ε! κάποτε έπρεπε να υπάρξει ένα τέλος.
Το πλοίο όπου ήμουν πλήρωμα ήταν ένα μικρό φορτηγό μιας παλιάς τεχνολογίας δεκαετίας του 1940-50
Συνήθως φορτώναμε από Νέα Υόρκη για Αβάνα Κούβα, στην ρώτα μας προς νότο για να αποφύγουμε το ρεύμα του Gulf Stream πηγαίναμε πλησίον της στεριάς, από δε τη δεξιά μεριά της πρύμης πάνω στην κουπαστή και δεμένο πάνω στις πίντες ένα μακρύ ξύλο όπου στηριζόταν το δρομόμετρο «παρκέτα» με το σχοινί αμολημένο στη θάλασσα, όπου στην άκρη του στριφογύριζε ένας μικρός έλικας ο οποίος έδινε στροφές κι έγραφε τα μίλια στο κοντέρ. Κάθε μεσημέρι μετά από το στίγμα του βαποριού με τον εξάντα, έπαιρναν και τα μίλια του δρομόμετρου «παρκέτας» κι άρχισαν οι υπολογισμοί αν μας παρέσυρε το ρεύμα κλπ… το τιμόνι ένα ηλεκτρικό κατασκεύασμα της AEG είχε την ιδιοτροπία μερικές φορές να κολλάει, πότε δεξιά πότε αριστερά και το βαπόρι έκανε κύκλους μέχρι να τρέξουν οι μηχανική πίσω στο τιμονάκι να ξεμπλέξουν τα γρανάζια. Εκτός αυτού είχε και χειροκίνητο μια μεγάλη ρόδα, πυξίδα μόνο μια, τη μαγνητική.
Πολλές φορές αφού διάβαζαν τα μίλια, ετοίμαζαν το ίδιο σχοινί για ψάρεμα. Έβγαναν την «παρκέτα» κι επάνω στο σχοινί έβαζαν ένα γάντζο-αγκίστρι και για δόλωμα έναν άσπρο γιακά από πουκάμισο και μια κόκκινη κλωστή ή ύφασμα ένα είδος ψαρέματος, το ονόμαζαν συρτή. Κάναμε μια καμπύλη στο σχοινί και την δέναμε με ένα σπάγκο τον στερεώναμε πάνω στη μπαστέκα από τη κατεβασμένες μπίγες, εκεί κρεμάγαμε έναν τενεκέ άδειο όταν πιάναμε ψάρι κοβόταν ο σπάγκος κι έπεφτε με θόρυβο ο τενεκές στην κουβέρτα. Όταν το ψάρι ήταν πολύ μεγάλο το βαπόρι έστριβε λίγο δεξιά και το φέρναμε σχεδόν δίπλα από όπου το ανεβάζαμε στην κουβέρτα.
Ψάρια πολλά ιδίως ένα είδος που όταν ήταν ζωντανό είχε ένα ζωηρό χρώμα μπλε με χρυσοπράσινο, μετά μεταμορφωνόταν σε ένα χρώμα χλωμό κίτρινο-σταχτί. Θα ζύγιζαν το κάθε ένα περίπου 10-30 λίτρες. Λέπια μικρά πολύ λεπτά κι ένα κρέας κόκκινο, το αρσενικό από το θηλυκό διέφεραν στη μούρη τους, του αρσενικού ήταν μια τετράγωνη σαν πλώρη βαποριού, το δε θηλυκό στρογγυλή πιο μικρή και λεπτή. Τα έγδερνα και κάναμε το κρέας του φιλέτο. Το όνομα των ψαριών αυτών είναι Mahimahi, ανήκουν στο είδος των Dolphinfish.
Μιας εποχής που έφυγε, άφησε όμως ευχάριστες ασυνήθιστες αναμνήσεις όπου εξακολουθούν να έχουν τη δύναμη να χαροποιούν την καρδιά, να παρομοιάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη συνδεδεμένη σε μια συνέχεια γεγονότων μιας πολυποίκιλης παγκόσμιας ανθρώπινης ζωής.
Στην φωτογραφία εν πλω, ένα τέτοιο ψάρι, που είχε πιάσει το αγκίστρι με φίλους συνάδελφους ναυτικούς, καμαρώνοντας για το επίτευγμά μας, όλα νεαρά παιδιά της τότε εποχής.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Βιοι παραλληλοι" ,ειναι ο τιτλος που θα ταιριαζε "γαντι" στις θαλασσινες ζωες,τοσο της δικης σου,οσο και της δικης μου.Σε διαβαζω και νοιωθω σαν να με αντιγραφεις.Η διαφορα μας ειναι οτι εσυ επλεες πανω σε Τανκερς-Φορτηγα-Ποντοπορα'Λιμπερτι,ενω εγω σε Ναρκαλιευτικα Αντιτορπιλικα Υποβρυχια.Ποιος ξερει ποσες φορες οι πορειες μας διασταυρωθηκαν χωρις να το ξερουμε και ποιος το περιμενε οτι παροπλισμενοι
σημερα κι¨οι δυο,θα ριχναμε καβο στο ιδιο μουραγιο !Γραφε τετοια,ειναι αμειωτο το ενδιαφερον μας. ΕΥΓΕ ΣΟΥ `

Βαγγέλης

Ανώνυμος είπε...

Λαχανιάζεικανείς για να σε παρακολουθήσει στα συγκλονιστικά ταξίδια σου στο παρελθόν Γαβρίλη μου.Όλα αυτά που τόσο γλαφυρά περιγράφεις,εξωτικά μέρη,ιδιότυπα πρόσωπα, συνθέτουν το παραμύθι της ζωής σου και αποτελούν το κότινο στους Ολυμπιακούς του πολυτάραχου και επισοδειακού βίου σου.
Εύχομαι να είσαι πάντα καλά για να μπορείς να τα διηγείσαι και να ξαναζεις τα νειάτα σου.
Μη σταματήσεις
Ν τ ί ν ο ς

pylaros είπε...

Βαγγέλη σου βγάνω το καπέλο εις ένδειξη συναδελφοσύνης στο "Βίοι παράλληλοι και το γάντι, κατα σύμπτωση ρίξαμε κάβο στο ίδιο μουράγιο"


Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Τούτο το είδος ημερολογίου που μας έχεις συνηθίσει να γράφεις κι εμείς να σε διαβάζουμε και να ταξιδεύουμε, πολλές φορές, μαζί σου, είναι, κατά κάποιο τρόπο, όλες αυτές οι λεπτομέρειες που έχεις συσσωρεύσει στη μνήμη σου και τώρα δίνεις μια διέξοδο αποτυπώνοντάς τα, τόσο γλαφυρά, εδώ σε τούτο το δικό σου μέσον επικοινωνίας.
Είμαστε αυτό που είμαστε, φίλε, χάρη σε αυτά που μαθαίνουμε και θυμόμαστε. Και οι μνήμες μας αποτελούν ένα είδος ταξιδιού (σαν κι αυτά τα δικά σου) πίσω στον χρόνο και τελικά μας κάνεις κι εμάς γνώστες των διαδρομών σου!!!

pylaros είπε...

Φίλε Ντίνο, όπως ξέρεις όταν έχεις ελευθερο χρόνο, μετά κι αφότου πάρεις σύνταξη, πάντοτε σκαλίζεις τα περασμένα, προσπαθείς να καταλάβεις αν είσαι ο ίδιος άνθρωπος, προβάλλοντας σκηνές από την περασμένη σου ζωή.
έτσι για να μην υπάρχει αμφιβολία,

Ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά καλά σου λόγια...
Γαβριήλ

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβρίλη.
Γιά μιά ακόμη φορά δίνεις μιάν αξιόλογη και πολύ όμορφη εικόνα των νεανικών σου αναμνήσεων.
Το ψάρεμα εν πλω, τα μέσα που χρησιμοποιούσατε κι΄ο τρόπος που το απολαμβάνατε είναι μιά διέξοδος της μοναξιάς σ΄ένα πολυήμερο ταξίδι. Σε καταλαβαίνω και σε ζηλεύω γι΄αυτές τις αξέχαστες στιγμές που έζησες. Γράφε, γράφε!!!
Νάσαι καλά
Ντένης

Unknown είπε...

Γαβριήλ

Καλησπέρα

Οι αναμνήσεις είναι αυτές που μας
συνοδεύουν μέχρι το τέλος του
ταξιδιού της ζωής και μας ταξιδεύουν στο πέλαγος και στους
ωκεανούς της σκέψης της καρδιάς
και της ψυχής.
Είναι πολύ όμορφα όλα αυτά τα γραφτά γιατί μπορεί οι αναμνήσεις
να φεύγουν μαζί με μας αλλά τα
γραφτά των αναμνήσεων είναι αυτά
που μένουν για όλους αυτούς που
έρχονται που ακολουθούν την ζωή.

Καλό βράδυ
Να είσαι πάντα καλά
καπτάν Δημήτρης

και εγώ στο πρώτο πλοίο που μπάρκαρα ήταν ένα Εμπάϊερ Εγγλέζικο
φορτηγό με παλινδρομική μηχανή
που το μετέτρεψαν από το κάρβουνο
στο πετρέλαιο το 1960....

pylaros είπε...

Στράτο, όπως καταλαβαίνεις σου είχα γράψει ένα σχόλιο πάνω στο σχόλιό σου, αλλά για να διορθώσω ένα ορθογραφικό λάθος μου το έσβησα όλο κατά λάθος, Κι εγώ νόμιζα ότι ήταν παρόν.
Γράφεις (είμαστε αυτά που είμαστε χάρης σε αυτά που μαθαίναμε,) θα προσθέσω χάρης στο πως μεγαλώσαμε ο κάθε ένας μας με διαφορετικές συνθήκες, οι οποίες διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας, σε έναν μοναδικό μας εαυτό.
Ένα πράγμα είχαμε όλοι κοινό το μέρος της γέννησής μας, μετά ο κάθε ένας μας. μικρό παιδάκι τράβηξε το μονοπάτι του δικού μας πεπρωμένο, εκεί άλλαξαν αυτά που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας για την υπόλοιπη ζωή μας.
Έτσι και οι αναμνήσεις είναι ένα μέρος του εαυτού μας..
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντέννη, ευχαριστώ για τις ευχές σου αυτό κάνω κι εγώ, γράφω, γράφω, γράφω. Οι αναμνήσεις είναι ένα κομμάτι της ίδιας μας της ζωής, με αυτές περνώ τουλάχιστον εγώ τή φθορά του χρόνου.

Το ψάρι αυτό είναι αφρόψαρο τρέχει και μέχρι 50 μίλια την ώρα, λέγετε Mahimahi
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Καπτα Δημήτρη, καλώς όρισες στη συντροφιά μας, πιο πολύ μάλιστα όπου ήσουν θαλασσινός, (ναυτικός)

Πράγματι οι αναμνήσεις είναι αυτες που μας κρατούν θα μπορούσα να πω σε ένα φωτεινό μονοπάτι, όπου εκεί μέσα καθρεφτίζεται ο εαυτός μας. Και είναι για τον κάθε ένας μας διαφορετικές.

Με αυτές ζούμε και υπάρχουμε ως το τέλος, γιατί με αυτές τις εμπειρίες πλάστικε ο χαρακτήρας μας.

Πάλι σε καλωσορίζω στν συντροφιά μας
Νάσαι καλά και με υγεία
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...Εγώ προτείνω..."εισιτήριο" για τα θαλασσινά ταξίδια του Γαβρίλη!

Ή... μήπως θα ήταν καλύτερα να γίνει μια ναυτική λέσχη, φαντάζεστε κάτι παρόμοιο?
Ανταλλαγή φωτογραφιών, αρειμάνιες, ζωηρές αναμνήσεις...(μακριά το γυναικείον φύλον!)
... μυρωδιά φρέσκο-τυλιγμένου καπνού, ψητό ψάρι στην αμμουδιά, καφές στο μπρούντζινο μπρίκι...
τα καυσόξυλα, ξασπρισμένα κομμάτια από τη μανία της θάλασσας, να γίνονται κάρβουνα π' ανοιγο-κλείνουν τα μάτια τους στο φύσημα του αγέρα ... γέλια τρανταχτά, γλώσσα απροσποίητη, τραχειά
και μνήμες,
μνήμες ριζωμένες στο νου και στο δέρμα, να φεύγουν ακολουθώντας τα δρομολόγια των πλοίων και να στροβιλίζονται πάνω από φουγάρα και κατάρτια,
μνήμες αλκυώνες σε συντροφικές ώρες!!!

Κάποτε,(πότε!!!) παιδιά συγγενικά, βγαίναμε βαθιά στον Αιγιάλειο κόλπο με μια τοσοδούλα βάρκα κι ένα χειροποίητο πυροφάνι...
Λίγες οι μνήμες, αθώες,
μα πολύτιμες.
Γεια σας, φίλοι,
ο Γαβρίλης καλά κρατεί,
τις δικές σας μνήμες να διαβάζουμε...
Μ' εκτίμηση,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αστοριανή,
Χα, χα, με έκανες και γέλασα με την πρότασή σου, για τα θαλασσινά μου ταξίδια.
Αλλά πρέπει να παραδεχθούμε ότι είμαστε έτσι όπως μας έχει πλάσει το παρελθόν μας, εκτός βεβαίως από τα κληρονομικά.
Νομίζω η εμπειρίες της νεότητας μέχρι να γίνει κανείς ώριμος πλάθουν κατά κάποιο τρόπο τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητά του ατόμου, δι αυτό τουλάχιστον εγώ παίρνω ως πρωτότυπο τον εαυτόν μου και ξαναζώ κατά κάποιον τρόπο τις περιπέτειες μου.
Είναι μνήμες ατόφιες παράξενες όχι τόσο κοινές, αυτές που «στροβιλίζονται πάνω σε κατάρτια και φουγάρα» όπως γράφεις αλλά είναι αναμνήσεις ιδιόμορφες.
Κι ένα άλλο πράγμα που με χαροποιεί είναι ότι γράφοντάς τες ξαναγίνομαι παιδί, ή ακόμη ξανα-πλέω στους ωκεανούς με την τότε παιδική αθωότητά μου κι αυτό με διαβεβαιώνει ότι σήμερα είμαι ο ίδιος άνθρωπος, έστω κι ας έχουν σκαφτεί πάνω μου τα μονοπάτια ρυτίδων της φθοράς του χρόνου.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Ένα από τα ψαρικά που μου αρέσει ιδιαίτερα είναι το ΜΑΗΙ-ΜΑΗΙ
και διαβάζοντας την ιστορία σου στην ΠΥΛΑΡΟ τώρα Γαβριήλ μου νιώθω πως όταν ξαναφάω Μάχι-Μάχι θα βλέπω πάντα εσένα παιδί λιγνό και νόστιμο να ποζάρεις με τους φίλους σου κρατώντας αυτό το τεράστιο ψάρι!
Δεν νομίζω όμως πως μόνο στις αναμνήσεις σου κι ας είναι συγκλονιστικές και αθάνατες σαν τα νιάτα μέσα μας…θα βρεις τον ΑΛΗΘΙΝΟ ΓΑΒΡΙΗΛ!
Όλοι είμαστε ένα απόσταγμα στιγμών, ημερών, χρόνων και εμπειριών… Ένας κύκλος είναι η ζωή και κάθε του γραμμή γράφει δική της ιστορία. Όσο ο κύκλος δεν συμπληρώνεται για να κλείσει…πάντα το Αύριο θ’ απομένει το μεγάλο ερωτηματικό.
Η διάπλαση μας συνεχίζεται μέχρι την τελευταία μας ανάσα.
Αλλά και πέρα από τον κύκλο εγώ πιστεύω πως υπάρχει μια άλλη διάσταση απέραντη και αιώνια.
Σε συγχαίρω εγκάρδιε φίλε μου και σ’ ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μας τις ολοζώντανες θαλασσινές σου ιστορίες. Σ’ απολαμβάνω!
Με απέραντη φιλία και αγάπη
ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ
21/11/08

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη,
Πάντως η αφεντιά μου με σας τους θαλασσινούς δε θα διασταυρώναμε ποτέ τις ρότες μας γιατί αυτά τα χρόνια - τα ξανάφερε στη μνήμη η φωτογραφία στο πλοίο - μιά παρέα από κάμποσα ελληνόπουλα βρισκόμαστε στο βορειοδυτικό Γιούκον του Καναδά κοντά στην Αλάσκα. Δουλεύαμε που αλλού, παρά στην κουζίνα: ταΐζαμε τους εργάτες που συναρμολογούσαν εγκαταστάσεις ραντάρ.
Μετά ένα χρόνο δουλειάς, σχόλασαν όλους τους μετανάστες γιατί έπιασαν δύο κατάσκοπους. Ενας Ουγκαρέζος κι ένας Γερμανός ήταν μυστικοί πράκτορες της τότε Σοβιετικής Ενωσης.
Και ξέρεις - παρόλη τη μοναξιά και το τρομερό κρύο του χειμώνα κάποτε -60 Fahrenheit και το καλοκαίρι υπερβολική υγρασία και κουνούπια μεγάλα σα σφήκες - μας στενοχώρησε γιατί καλοπληρωνόμαστε.
Μόνο που αναμνηστικές φωτογραφίες δεν υπάρχουν, απαγωρευόταν η φωτογράφηση.
Αναμνήσεις . . .
Νάσαι καλά,
Νίκος

pylaros είπε...

Νίκο, απίστευτο αυτό δεν το ήξερα ότι έχεις κάνει και στον Καναδά.
όπως βλέπεις η ζωή είναι γεμάτη περιπέτειες, πιστεύω ότι είναι αυτές που μας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας.
Άλλος στα βουνά, άλλος στους κάμπους, άλλος στη θάλασσα, εμείς οι Έλληνες του καιρού εκείνου διασκορπιστήκαμε όπου γης και πατρίς...
Ευχαριστώ, να μου χαιρετίσης την Καρολίνα
Γαβριήλ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Όλες αυτές οι αναμνήσεις, που τόσο γλαφυρά περιγράφεις είναι πολύτιμα πετράδια στο ψηφιδωτό της ζωής σου. Πως να μη γοητεύσουν τον αναγνώστη; Πως να ξεχαστούν;;

pylaros είπε...

s
Αυτές οι αναμνήσεις Φάιδων έπλασαν το δημιούγημά τους, ένα πολύχρωμο "ψηφιδωτό", από όπου αντλώ και συγκρίνω της ζωής τις δυσκολίες, όπου βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι σημερινές οι πιο πολλές είναι επιφανειακές...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου,
Αυτή την φορά δεν θα πω τίποτα για το κομμάτι που έγραψες. Ειναι μέρος κι αυτό από τις ναυτικές ασχολίες πάνω στο καράβι φτειαγμένο όπως πάντα με τον όμορφο δικό σου τρόπο. Μοιράζομαι όμως μαζί σου τον ΄νεανικό' παλμό που βγαίνει μέσα από τους ζωηρούς ρυθμούς του τραγουδιού. Είναι μια κρυφή αισθησιακή έκφραση ζωής, μια υπόσχεση στην διατήρηση της μνήμης της..που με συγκινεί.
Βάνα.

pylaros είπε...

Aγαπητή μου Βάνα, χάρηκα που σου άρέσει το αλέγρο τραγούδι με τον εύθυμο σκοπό. Ονομάζεται (Αλέθοντας Καφέ)
Επίσης σε ευχαριστώ που επισκέφτηκες το ΠΥΛΑΡΟΣ, αν και η ιστορία μου είναι ναυτική πάντως είναι ένα κομμάτι του "ψηφιδοτού" όπου πλάθεται ένας χαρακτήρας...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αναπαυμένη ήταν η συνείδηση μου ότι έκανα το καθήκον μου που είναι πάντοτε να απαντώ στους φίλους αναγνώστες και να τους ευχαριστώ δια το κόπο που έκαναν να επισκεφτούν και να διαβάσουν την ιστοσελίδα μου και όχι μόνο αλλά και να γράψουν τα σχόλιά τους. Κάτι που κάνει όλους μας να αισθανόμαστε ότι μαζί αποτελούμε ένα αναπόσπαστο κομμάτι του κύκλου μιας φιλικής παρέας.
Ανακάλυψα λοιπόν ότι ξέχασα την απάντηση να την κάνω Copy and paste της φίλης Στέλλας.


Ιδού η απόδειξη:



Αγαπητή μου Στέλλα,
Λες και ήξερα τα γούστα σου και σου παρουσίασα την φωτογραφία του ψαριού Μάχι-μάχι,
Συμφωνώ ότι είμαστε ένα απόσταγμα, θα έλεγα εγώ και νεανικών εμπειριών, θα πρόσθετα επίσης ότι τις ξαναφέρνεις (τις εμπειρίες) στη μνήμη σου για να βεβαιωθείς ότι είσαι συ ο ίδιος και όπως λες κι εσύ η διάπλασή μας συνεχίζεται μέχρι την τελευταία μας ανάσα.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ