Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Παιχνίδια της Ζωής

Τρίτωσε το κακό.

Τέσσερεις οργανοπαίκτες χτύπαγαν τα μακρινά ξυλάκια με σφαιρίδια στην άκρη τους πάνω στα πλήκτρα σε ένα τυπικό ξυλόφωνο των Μάγια, λεγόμενο Marimba που έπαιζε χαρούμενους σκοπούς. Ένας από τους οργανοπαίκτες ήταν φίλος μου, την ημέρα δούλευε σε κουρείο, σε αυτόν παρέδινα το κεφάλι μου για καλλωπισμό.
Τα κέντρο γεμάτο, η Μαρίνα παντρεμένη με έναν έλληνα ναυτικό από την Πάρο με πλησίασε:
-Χορεύουμε είπε;
Άφησα το πιοτό μου στο τραπέζι και σηκώθηκα.
Ξέρεις μου λέει έχουμε συνεννοηθεί ο άνδρας μου κι εγώ αυτός στα βαπόρια κι εγώ εδώ να δουλέψουμε για λίγο ακόμα και μετά να πάμε στην Αμερική.
-Τι λες έρχεσαι να κοιμηθούμε μαζί απόψε;
Κοίταξα γύρω μου, ο καπετάν Αλέκος ένας Θεσσαλονικιός, της έκανε γλυκά μάτια από το απέναντι τραπεζάκι.
-Δεν παίρνεις καλύτερα τον καπετάνιο, αυτός έχει πιο πολλά λεφτά.
Με παράτησε και κάθισε μαζί με τη φιλενάδα της την Μπέλαγράσια κι άρχισαν το κουτσομπολιό. Στο κέντρο μπήκαν ο Νίκος ανθυποπλοίαρχος του βαποριού και η φίλη του Μπλάνκα, μια αγγλόφωνη περίπου 25 ετών από το νησί Roatán της Ονδούρας, φίλοι μου και οι δυο, κάθισαν στο τραπέζι μου, μάλιστα με κέρασαν cubalibre και πιάσαμε τη συζήτηση.
Η Μπλάνκα είχε ενοικιάσει ένα δωμάτιο για όσες μέρες το βαπόρι ήταν στο λιμάνι. Με την Μπλάνκα είχαμε τέτοια φιλία ώστε πολλές φορές μου έλεγε στα Ισπανικά τα μυστικά που κάνει στο κορμί της για να γίνεται ποιο ελκυστική στον ανθυποπλοίαρχο. Στο δωμάτιο αυτό πέρναγαν τις νύχτες τους, όταν το βαπόρι, έφευγε η Μπλάνκα γύριζε στο σπίτι με τη μάνα της.
Αυτό συνεχιζόταν για αρκετό καιρό, μέχρι που το παλικάρι έτσι απότομα το έστειλαν από τη Νέα Ορλεάνη στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα μετά από λίγο καιρό αυτοκτόνησε, η δε Μπλάνκα έπιασε καινούργιο φίλο, ναυτικός κι αυτός, τον Έκτωρ τον οποίο για κακή της τύχη δολοφόνησαν εν πλω σε ελληνικό βαπόρι.
Μαζί με την Μπλάνκα πήγαμε και διαμαρτυρήθηκε εναντίων του δολοφόνου στην αστυνομία, στις αρχές, στο Λιμενάρχη ζητώντας δικαιοσύνη. Αυτός ο δολοφόνος είχε μέσον, ποιο πολλούς γνωστούς, έτσι έκατσε φυλακή μόνο έξη μήνες, η δε Μπλάνκα κατέληξε φιλενάδα με έναν ναύτη του λιμεναρχείου, εκεί ήρθε και το τέλος της σκοτώθηκε σε δυστύχημα καβαλώντας τη μοτοσυκλέτα του.
Τώρα θα μου πεις μήπως το ρουν της ζωής είναι προδιαγραμμένο; υπάρχει πεπρωμένο, ή ας το πούμε αλλιώς το κακό πρέπει να τριτώσει;
Αυτό το αφήνω στη γνώμη σας, να πείτε ότι σκέφτεστε, ή ότι πιστεύετε.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

11 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Gavrili mou,
geia sou.
(Efxaristw gia thn anakoinwsh stous filous...
sou grafw apo ths korhs mou.Akomh den mporw na "mpw" sthn Astoriani)

Oso gia to "trito kai... farmakero...)
kala ekanes ki esteiles thn Mplanka ston... plousio, isws se... kollouse grousouzia.
Nai, legetai, kai polloi pistevoun s' afta.
Adynamies kai prokatalhpseis...
Geia sou kai pali,
Yiwta

pylaros είπε...

Αχ! αγαπητή μου Υιώτα, τη Μαρίνα έστειλα στον πλούσιο, η Μπλάνκα ήταν άλλη.

Μα με αυτές οι ιστοριούλες, ξεφεύγουμε και από τα καθιερωμένα θέματα και όχι μόνο αυτό αλλά γνωρίζουμε και ένα κομμάτι της ζωής των ναυτικών έξω από τα βαπόρια...
Η οποία (Η ζωή) αφήνει τα ίχνη της, και αν και απίστευτο πολλές φορές επιδρά στην μετέπειτα προσωπικότητα του ατόμου...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Εγώ τι να πω... δεν ξέρω αν έπρεπε να τριτώσει το κακό ή όχι. Ξέρω πως χάθηκαν τρεις άνθρωποι κι εσύ εκείνη τη μουσικοχορευτική βραδιά έχασες την ευκαιρία να κοιμηθείς με τη Μαρίνα... Και κατά τη γνώμη μου την έθιξες κάπως... εκείνη δεν στο ζήτησε για τα χρήματα, αλλά γιατί είχε πολύ καλές πληροφορίες... για σένα!
Τώρα έχω μια απορία και θέλω να μου απαντήσεις η Ορτένσια ξέρει να διαβάζει ελληνικά;
Και το άλλο είναι, το έγραψα και στο Ντέννη, πως οι ιστορίες και των δυο σας μας αναγκάζουν να μη ξεφεύγουμε από τα μπλογκ σας.

Μηθυμναίος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pylaros είπε...

Γεια σου Στράτο,
οι Ιστορίες της νεότητας, αντιπροσωπεύουν ένα κομμάτι μιας κάποιας ζωής από όπου έχω πείρα, με άλλα λόγια σε όλες μου τις ιστορίες υπάρχει μια αλήθεια, (διαυτό και τις γράφω αλλιώς δεν θα μπορούσα να τις φανταστώ Και αισθάνομαι κάπως περίεργα έξω από της ζωής τις προκαθορισμένες κινήσεις μιας κοινωνικής savoir-faire) αλλά τις γράφω εφόσον είναι ιστορίες της ζωής πραγματικές τις οποία δεν προσπαθώ να κρύψω, απλώς να αναλύσω με την σοφία του ασπρομάλλη σήμερα, βετεράνου της ζωής.
Να μου πεις αναπολώ; ναι αναπολώ τα νιάτα, αλλά me conformo con lo que tengo.

Ευχαριστώ φίλε,
Γαβριήλ
υ.γ.
Ναι! διαβάζει ελληνικά, limitado...

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη,γεια σου,
Ο άνθρωπος κάποτε ήταν βυθισμένος στις προλήψεις της δεισιδαιμονίας (πολλοί και μέχρι σήμερα) και κυρίως της τριάδας του κακού: πυρ, γυνή και θάλασσα.
Αν όμως απασχολήσουμε λίγο τη σκέψη μας, θα δούμε ότι αυτά τα τρία στοιχεία είναι από τις καλύτερες προσφορές της μάνας φύσης. Πάντως αν πάρουμε το ζήτημα προληπτικά, δεν πρέπει να ανυσηχείς γιατί τα δύο τα έχεις ξεπεράσει: τη θάλασσα και τις γυναίκες του λιμανιού. Για το τρίτο ίσως να έχεις γράψει κάποια ιστορία και δεν τη θυμάμαι, αν όχι πρόσεχε και λίγο, γιατί you never know όπως λένε και οι εδώ προληπτικοί.
Νίκος
Υ.Γ. Γαβρίλη, μη με παίρνεις στα σοβαρά, δεν είμαι προληπτικός.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ θανατικό έπεσε, βρε παιδί μου,
γύρω από αυτήν την γυναίκα και στο τέλος πήγε κι αυτή. Τι να πω. Δεν πιστεύω στις προλήψεις, αλλά στην προδιαγεγραμμένη μοίρα. Στο ριζικό που λένε οι παλιοί. Κι αυτό, όταν έχει να κάνει με τον θάνατο, είναι το μόνο φαντάζομαι, που η ελεύθερη βούληση, δεν μπορεί να αναστρέψει.
Ή κάνω λάθος;
ΥΓ. Ποτέ δεν ξέρεις με την τεχνολογία του 21ου αι.
Σε απολαμβάνω με τις γυναίκες σου, Γαβρίλη μου.
Βάνα.

pylaros είπε...

Αχά σε τσάκωσα φίλε Νίκο, δεν είμαι προληπτικός ούτε έχω δεισιδαιμονία, αλλά αυτές οι πειπτώσεις αφού πέρασε ασφαλώς αρκετός καιρός τις έβαλα μια, μια στη σειρά και είδα ότι στο τέλος βγήκαν σαν ένα προγεγραμμένο πεπρωμένο, δηλαδή το κατάλαβα αφότου πέρασαν αρκετά χρόνια, τις συνέδεσα σε κρίκο αλυσιδοτά κι έπλεξα την με τρεις κοτσίδες πλεξούδα του τρίτου θανάτου.
Θα μου πεις περίπτωση, ναι αλλά;

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Πολύ Θανατικό αγαπητή μου Βάνα, δεν εννοώ αυτό αλλά τώρα βάζω τα πράγματα σε μια σειρά που ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί, έτσι βλέπω πως βγαίνω σε ένα προδιαγραμμένο κάμπο συμβάντων που ποτέ δεν τους είχα δώσει σημασία.
και μένω με την απορία ίσως να υπάρχει κάτι ας πούμε σα (μοίρα) του καθενός μας

Απλώς επαναλαμβάνω τα γεγονότα και αναπολώ τα νιάτα...
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβρίλη.
Γιά μένα δεν έχει σημασία αν τρίτωσε το κακό. Δεν πιστεύω σ΄αυτά. Σημασία έχει ότι με την κατάθεση των αναμνήσεών σου δίνεις μιάν ανεπανάληπτη εικόνα της ζωής των ναυτικών στά διάφορα λιμάνια.
Σπάνια σε βιβλία συναντάς τόσο δυνατές, σε λεπτομέρειες, στιγμές των ανθρώπων της θάλασσας.
Ένα ακόμη υπέροχο γραφτό σου.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη, γράφεις:
(Σπάνια σε βιβλία συναντάς τόσο δυνατές, σε λεπτομέρειες, στιγμές των ανθρώπων της θάλασσας.)
Αυτό και μόνο με κάνει να αισθάνομαι ότι κέρδισα τον πρώτο αριθμό,
ευχαριστώ φίλε, βλέπεις τώρα βάζω της αναμνήσεις μου στη σειρά και βγάζω συμπέρασμα.

Νάσαι καλά

Γαβριήλ