Η Τέχνη Της Σιωπής

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ


Το σκοτάδι ήταν πυκνό μόλις και μετά βίας το φως της κολόνα του δρόμου το έσπαγε και φώτιζε το δρόμο σα να ήταν ακτίνες από ιστό αράχνης, όπου θόλωναν τα μάτια σου μέχρι να διακρίνεις το παράλληλο χαντάκι και να μην πέσεις μέσα, εσύ ή το αυτοκίνητο, ήταν ένα φως φθοριούχο, αρρωστιάρικο, γεμάτο από έντομα των τροπικών. Που και που ακουγόταν απ’ το χαντάκι φωνές βατράχων που έμοιαζαν σα να πνιγόταν μπουκωμένοι στο βάλτο κυνηγώντας έντομα ανάμεσα στα παιχνίδια τους.
-Ο Μίκης ακόμη δεν είχε άδεια οδηγού και οι γνώσεις του στο αυτοκίνητο ήταν οριακές. Έτσι χρησιμοποιούσε οδηγό για το ταξί του.
Ώρα τρεις τα χαράματα.
Δεν ήξερε αν ήταν αλήθεια, αυτά που του έλεγε ο οδηγός του, μύριζε πιοτό, φαινόταν μεθυσμένος, του έφερε το αυτοκίνητό του και ψέλλιζε λες και φοβόταν μην τον ακούσουν πάρα εκεί, ότι τρακάρισε, μπορεί να χτύπησε κανένα άνθρωπο, ή και κανένα αδέσποτο σκύλο, από τους τόσους πολλούς που κυκλοφορούν γύρω στην αγορά. Το βέβαιο ήταν ότι είχε τρακάρει το αυτοκίνητο με ένα απαλό αντικείμενο όπου έσταζε αίμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις αποφεύγεις την εξακρίβωση γεγονότων και κάνεις την πάπια όπως κάνει ολόκληρος ο λαός. Το αυτοκίνητο είχε ένα μικρό βαθούλωμα στο καπό, εκεί φαίνεται ότι χτύπησε το κεφάλι του ανθρώπου, αν ήταν άνθρωπος, ή το του σκύλου, αν ήταν σκύλος, λίγο αίμα στον προφυλακτήρα και τίποτε άλλο.

Για να μην έχουν μπλεξίματα βιάστηκαν να φύγουν από την πόλη του λιμανιού πριν ξημερώσει, πριν ανακαλύψουν το πτώμα που δεν ήξεραν αν ήταν πτώμα, ή απλώς ένας λαβωμένος ζωντανός άνθρωπος, ή ακόμα ένας αδέσποτος σκύλος. Αποφάσισαν για να επισκευάσουν το αυτοκίνητο να πάνε στην πρωτεύουσα, μια απόσταση 300 χιλιομέτρων. Φθάνοντας βάλανε το αυτοκίνητο σε γκαράζ, θα πάρει τρεις ημέρες να επιδιορθωθεί, τους είπαν, νοίκιασαν ένα δωμάτιο σε ένα φτηνό πανδοχείο, και πέρναγαν την ώρα τους, ο οδηγός μοιρολατρικός περιμένοντας στο γυρισμό να τον συλλάβει η αστυνομία, αν πραγματικά το θύμα ήταν άνθρωπος, ο δε Μίκης, ευχόταν όλη αυτή η υπόθεση να ήταν, ιστορία για σκύλους.
-Θα έπρεπε να κάνουν και οικονομία, μακριά από τη βάση τους, έτσι για φαγητό εκεί δίπλα από την αγορά των 18 δρόμων υπήρχαν πολλά υπαίθρια φαγάδικα, μια κούπα ζουμί από κόκκαλα με χόρτα και ρύζι αν την έτρωγες όρθιος στοίχιζε 0.25, αν καθόσουν σε καρέκλα και τραπέζι 0.50, μπήκανε λοιπόν στην ουρά όρθιοι, αφού τρώγανε τον ζωμό περπατάγανε στην πόλη μέχρι να βραδιάσει, μετά όλη νύχτα ο οδηγός του έλεγε παραμύθια για στοιχειά και για νεράιδες που έβλεπε στο χωριό του, γι’ αυτό φοβόταν τα φαντάσματα, έτσι παράτησε το κρύο κλίμα του χωριού του και ήρθε να δουλέψει στα τροπικό αυτό λιμάνι, όπου από την πολύ ζέστη το έριξε στην μπύρα και στο πιοτό. Από την πολύ κουβέντα, από τα παραμύθια και οι δυο μείνανε με την εντύπωση και την ευχή, ότι αυτό που τρακάρισε τη νύχτα ήταν ένας αδέσποτος σκύλος.
-Όταν το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο πήρανε το δρόμο του γυρισμού, τους έπιασε η νύχτα, έτσι όπως καβαλήσανε το σαμάρι του δρόμου για να πληρώσουνε τα διόδια, εκεί πάνω τους έσβησε η μηχανή. Η μπαταρία νεκρή, ήρθαν μερικοί αστυνομικοί και τους έσπρωξαν προς τα πίσω να τους βγάλουν στην άκρη ώστε να αφήσουνε ελεύθερο το δρόμο. Έβαλαν τα χέρια τους στο καπό και κόλλησαν μπογιά που δεν είχε στεγνώσει ακόμα μετά από το βάψιμο.
Δικαιολογηθήκαν όπως, όπως, φτάνοντας στο λιμάνι πήγαν ο κάθε ένας στο σπίτι του.
Τίποτα, κανένα νέο δεν κυκλοφορούσε στην πιάτσα, κανένας δεν έλεγε τίποτα. Μια μαφιόζικη σιωπή επικρατούσε σε όλη την πολιτεία του λιμανιού.
Μετά από λίγες μέρες ο ίδιος οδηγός οδηγούσε ταξί ένα αμερικάνικο Ράμπλερ ενός φίλου από τα Τζαμάικα. Αυτός σηκωνόταν τη νύχτα και παρακολουθούσε τον οδηγό του, όταν ένα βράδυ τον είδε μεθυσμένο σε μπαρ, τον έπιασε απ’ το λαιμό και άθελά του τον έπνιξε, εκεί μπροστά στα μάτια γυναικών, ναυτικών και κάθε λογής υποκείμενα της νύχτας.
Έγινε η κηδεία του οδηγού, ο Μίκης πήγε να συλλυπηθεί τους οικείους του, το σπίτι γεμάτο κόσμο. Γνώρισε τη γυναίκα και τα παιδιά του. Τον δολοφόνο τον έπιασαν, πήγε φυλακή, είχε όμως έναν αδελφό στο κόμμα της κυβέρνησης ο οποίος τον βοήθησε, τώρα το πώς κατόρθωσε και βρέθηκε μετανάστης στις ΗΠΑ είναι ένα αίνιγμα.
Έτσι τελείωσε, η ζωή του οδηγού, ο οποίος όπως μαθεύτηκε, είχε εκμυστηρευτεί σε άλλον ταξιτζή με υπερηφάνεια ότι είχε σκοτώσει άνθρωπο, ότι αυτός που τρακάρισε ήταν ένας άνθρωπος, ένας εργάτης του λιμανιού που βρέθηκε νεκρός τα χαράματα στη μέση του δρόμου που περνούσε από την αγορά.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη,