Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

ΠΥΛΑΡΟΣ


Εφημερίς, Κεφαλληνίας Ζιζάνιον 1910

ΠΥΛΑΡΟΣ

Μέρος μ’ άγρια περνάρια’
που γεννάει παλληκάρια
και στον κόσμο τα σκορπά
και πατρίς του παπαμέντε
του καλύτερου παπά.
Έργα πολλά επιφανεί,
εκάμανε κι οι Πυλαρινοί,
εμπόρια σημαντικά κι ατμόπλοια του ναύλου
και συν αυτοίς κι η άμαξα του
Βάραγκα του Πάυλου.
***********************
Εφιμερίς, Κεφαλληνίας Ζιζάνιον 18 Ιουνίου 1905

Το ξέρω ναύτες μου χρυσοί
και στεριανοί φωστήρες,
Πως μοναχά στην ξενιτιά,
βγαίνουν σωρός οι λίρες.
Γιατί κι εγώ που έκανα,
μια δεκαριά ταξίδια,
θυμούμαι που τις μάζωνα
μέσα απ’ τα σκουπίδια.
αλλά δεν πρέπει και γι’ αυτές
παντοτινά να ζείτε
κι ωφέλιμοι στον τόπο σας,
να μην ξαναφερθείτε.
Ποτέ δεν είναι δυνατόν
εν γη να ευτυχήσει
αυτός που κάνει χρήματα
ως που να ξεψυχήσει.
Χαμάλης Θάνε μοναχά,
φέρων βαρύ στους ώμους:
Σακί για κληρονόμους.

Από το αρχείο του Ε. Ανδρεοσάτου, Natick Mass
***********************
Μάζεμα αμυγδάλων, (είδε φωτογραφία)

Ένα καλωσόρισμα της Πυλάρου με ότι απέμεινε, απ’ το πατρικό μου κήπο, μετά από χρόνια ξενιτιάς, ξανασυναντώντας τα έρημα χέρσα πετροχώραφα, αυτά που κάποτε καλλιεργούσαμε, με μόχθο και ιδρώτα, με αγάπη και ελπίδα κι αυτά μας ανταπέδιδαν μια φτωχική σοδειά, που όμως δεν ήταν αρκετή για να χορτάσει τα παιδιά που μεγάλωναν στα πέτρινα αυτά χρόνια, της ανέχειας και του πολέμου.
Έτσι απρόσκλητη μπαίνει η ξενιτιά, σαν η μόνη λύση, στρογγυλοκάθεται σε αθώες, παιδικές, ιερές μνήμες, που σιγά, σιγά σβήνουν και χάνονται στην θαμπάδα της ομίχλης που αφήνει ο χρόνος.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

12 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

ΕΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!
Εδώ είμαι! Ολα έτοιμα!!!
Επί τέλους!
Χαρούμενη, χορεύω στους ήχους του τραγουδιού που έβαλες και που το απολαμβάνω!
Μόνο,...λίγη ...γαμπίτσα παραπάνω δεν θα πείραζε, φίλε Γαβρίλη!!!
Έλα, είπα είμαι χαρούμενη απόψε!.
Την άλλη φορά που θα πας, να βγάλεις τη μυγδαλιά ανθισμένη. Τόσων ετών που είναι, επιβλητική με το νυφικό της, θα είναι πανώρια!
Ή, βάλε ένα γείτονα να την φωτογραφήσει, το αξίζει να την δούμε!
Λοιπόν, πολλά σου έγραψα,(!!)
Καληνύχτα,
Υιώτα.

pylaros είπε...

Επιτέλους, ήρθαν και τα ελληνικά γράμματα, δι αυτό και είσε χαρούμενη αγαπητή Υιώτα,

Ένεκα που ο χειμώνας είναι κάπως σκληρός πάντοτε ταξιδεύω καλοκαίρι, στο μέρος που γεννήθηκα.
Έτσι όμως δεν απολλαμβάνω τα αγαθά της φύσης, όπως τα πολύχρωμα μυρωδάτα φιόρα κλπ...

Ευχαριστώ,

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Μου άρεσαν οι στίχοι των παλαιών εφημερίδων, Γαβρίλη. Έχουν διάχυτο το Κεφαλλονίτικο χιούμορ.
Η φωτογραφία σου πολύ φυσική. Ένα ακόμα ιερό κειμήλιο στο μπαούλο των αναμνήσεων.
Χρειάζεται να το ξεσκονίζουμε και να το ανοίγουμε συχνά για να επαληθεύεται η ζήση μας.
Έστω και αν το μεγαλύτερο μερτικό της το έχει πάρει η ξενητειά.
Βάνα.

Μηθυμναίος είπε...

«Πως μοναχά στην ξενιτιά, βγαίνουν σωρός οι λίρες».

Τώρα καταλαβαίνω γιατί «πήρες των οματιών σου» και έφυγες για την ξενιτιά, αφήνοντας να μισοξεραθεί η αμυγδαλιά σας.
Διάβαζες τέτοια ποιήματα…

Σε παροτρύνω κι εγώ να έρθεις σε κανα μήνα για να την απολαύσεις και ανθισμένη. Θα την αγαπήσεις περισσότερο. Θα φωνάξεις κι εμένα να σε φωτογραφήσω μ’ ένα κλαράκι με τα κάτασπρα άνθη της…

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξερω γιατι ονομασαν ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ τα ηδη γνωστα ως ΜΑΥΡΑ ΧΡΟΝΙΑ, χρονια της Κατοχης. Αν τωρα οι δικες σου ,ΙΕΡΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΣΒΗΝΟΥΝ ΚΑΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ,εκπλησσομαι στο επακρο,αφου σε ξερουμε ολοι ως Ο ΚΕΦΑΛΗΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΦΑΝΤΕΙΟΝ ΜΝΗΜΗ.Ουτως ¨η αλλως οι αφηγησεις σου κραττουν αδιαπτωτο το ενδιαφερον μου. Μου θυμιζουν γραψηματα του Τολστοϊ.Ευγε!!!!

Ε. Διακογιάννης

Ανώνυμος είπε...

Η φωτογραφία σου, Γαβριήλ, τσακώνει επιτυχημένα εσένα να χαίρεσαι όπως τα φροντίζεις τα ανθισμένα κλωνάρια της μυγδαλιάς του κήπου σου. Το «σεντούκι» των αναμνήσεων δεν σφαλά για πάντα ποτέ. Ούτε η ξενιτιά σβήνει αυτά που έχουν σφυρηλατηθεί μέσα μας στα χρόνια…
Τα γράφεις όλα στην Πύλαρο ρεαλιστικά και ζωντανά όπως τα θυμάσαι και γι’ αυτό κι εμείς απολαμβάνουμε με απέραντη ευχαρίστηση κι ενδιαφέρον την κάθε σου ιστορία.
Σε συγχαίρω φίλε μου.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Με όλη μου τη φιλία και αγάπη,

ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βάνα,
Αυτή η σατυρικη εφημερίδα "Ζιζάνιον" της Κεφαλληνίας έχει αφήσει εποχή στον καιρό της, ακόμη και σήμερα εξακολουθεί ο λαός να αναφέρει στιχάκια και χωρατά της, αν και εκδόθηκε δεκαετία 1900-1915 αν δεν με απατά η μνήμη.

Ευχαριστώ όσο για τη φωτογραφία είναι θα έλεγα Natural.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο,
Κάποτε ήρθα Φεβρουάριο στο χωριό, αναχώρησα από Νέα Υόρκη ε! λοιπόν χάρηκα τις νυφούλες αυτές αμυγδαλιές, σε άρωμα και θέα, αλλά το κρύο που έφαγα δεν περιγράφεται,
όχι δεν είχαμε θέρμανση, εκτός ηλεκτρικά σώματα...

Είδες τι κάνει η προπαγάνδα, ήρθα κι εγώ να μάσω τις λίρες στο σακί...

Νάσαι καλά φίλε

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αχά! φίλε μου Βαγγέλη,
Πέτρινα χρόνια τα ονόμασαν τα χρόνια εκείνα διότι μόνο πέτρες παρήγαγε ο τόπος, τίποτε άλλο.
Οι κάτοικοι έκαιγαν πέτρες και παρήγαγαν ασβέστη.
Μάλιστα ο Δήμος Πυλαρέων έχει εκδόσει ένα πάρα πολύ γραφικό ημερολόγιο του 2002 με το όνομα
ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ,
Όταν κάποτε συναντηθούμε θα το έχω μαζί μου να ρίξεις μια ματιά.
ένα πραγματικό κειμήλιο.

Ευχαριστώ,

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Στέλλα, μα η μνήμη και η ιστορία είναι αφτιασίδωτες, εγώ προσθέτω και τη φωτογραφία, της αμυγδαλιάς.
Ακόμα και τα γραπτά μου, οι ιστορίες μου δεν είναι καλωπισμένες, αλλά όπως λες κι εσύ ρεαλιστικές.

Χάιρωμαι που τις νιώθεις έτσι ακριβώς όπος είναι, απλές.
Σε ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Στην Πύλαρο

Αυτές τις πέτρες, Γαβρίλη,
αυτές τις ξερόπετρες που πλαγιάζουν
και μυλάνε με το χωράφι
που πλαγιάζουν στο πυρομένο καμίνι
για να βάψουν με το ασβέστι
οι γυναίκες τον άσπρο τοίχο του σπιτιού
τη μάντρα και τις γλάστρες.
Αυτές τις πέτρες αυτή την αμυγδαλιά
που σ'αγκαλιάζει και την αγκαλιάζεις
αυτή την Πύλαρο
που αλλού θα τα βρεις;

Να'σαι καλά,
Νίκος

pylaros είπε...

Φίλε μου Νίκο,
Όπως το λες σε αυτές τις άσπρες πέτρες γαλουχηθήκαμε, κι ανάμεσα σε αυτές τις ξεξασπρισμένες πέτρες, φύτρωναν αμυγδαλιές και όχι μόνο αλλά φύτρωνε και κανένα καχεκτικό χορταρικό αυτά που ονομάζαμε τον καιρό εκείο αμβροσία, με αυτά που μεγαλώσαμε, μαζί με το ασβέστωμα στις γλάστρες με τον βασιλικό, τα γαρύφαλα, όλα αυτά που χάθηκαν.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ