Το ένα αγώι, έγιναν τέσσερα...

Το ένα αγώι, έγιναν τέσσερα.

Ήταν σούρουπο, το σκοτάδι πάντοτε κουβαλούσε μαζί του και τη δροσιά στο τροπικό αυτό μέρος. Εμείς οι ταξιτζήδες στην πιάτσα μας απολαμβάναμε τη θαλασσινή αύρα περιμένοντας να έρθει η δημοτική ορχήστρα, να παίξει στη μέση της πλατείας μουσική, όπως έκανε κάθε Κυριακή βράδυ. Τότε ξετρύπωναν οι κάτοικοι γέμιζαν την πλατεία ή καθόταν στα παγκάκια του πάρκου. Ευκαιρία για εμάς τους ταξιτζήδες, να καμαρώσουμε τα κορίτσια, αυτά που έφερναν βόλτα, τάχαμου για να ακούσουν την ορχήστρα αλλά στην πραγματικότητα να επιδείξουν την άγουρη ομορφιά τους, που στεφανωμένη με την μουσική μας σερβίριζαν εμάς των θεατών μια πόρτα σε έναν φανταστικό παράδεισο που όμως υπήρχε και το δίλημμα ποιος θα έκανε το πρώτο βήμα. Η μουσική κάπως παλαιών αρχών, συνήθως pasodoble, κλασική ισπανική. Αν έκανε ότι έβρεχε τότε ήταν που θα είχαμε σίγουρο αγώι Από τη μια μεριά της πλατείας ήταν το κτίριο του Κυβερνείου, δυο σκοποί στεκόταν σα μαρμαρωμένοι στην είσοδο, από το άλλο μέρος συνόρευε με τη θάλασσα, από την άλλη ο δημόσιος δρόμος. Εκεί πιο πέρα το ξενοδοχείο Ντελ Νόρτε όπου κατέληγαν οι προύχοντες της πόλης για φαγητό σερβιρισμένο σε άσπρα τραπεζομάντηλα, οι διάφοροι πλασιέ φαρμακευτικών εταιριών, γιατροί, δικηγόροι και οι στρατιωτικοί της Αμερικανικής αποστολής, όχι οι ντόπιοι στρατιωτικοί δεν χωρούσαν. Ξάφνου φάνηκε το ξανθό λουστράκι, γιος μια γυναίκας του λιμανιού και σκανδιναβού ναυτικού. Στο ένα χέρι κρατούσε το κασελάκι με τα εργαλεία για λούστρο, απ’ το στόμα του κρεμόταν ένα αποτσίγαρο, με το άλλο χέρι άνοιξε την πόρτα του ταξί μου, στρογγυλοκάθισε στο μπροστινό κάθισμα, πάμε μου λέει, σε ζητά η Ελένα ιδιοκτήτρια μπαρ με γυναίκες.
Την Ελένα την ήξερα, ήταν αδελφή της πεθαμένης στη γέννα γυναίκας ενός φίλου μου έλληνα ναυτικού.
Έτρεξε μόλις με είδε, ξέρεις μου λέει: έχουν βάλει φυλακή τέσσερεις έλληνες ναυτικούς, μου το είπε ο Αλφόνσο ένας ταξιτζής που τους έφερε από το άλλο λιμάνι.
-Μα γιατί;
-Αρνήθηκαν να πληρώσουν το ταξί, τους φάνηκαν πολλά τα χρήματα, κι αυτός τους πήγε στην αστυνομία.
Βρήκα τη μάνα του Αλφόνσο η οποία γύριζε στους δρόμους κρατώντας απ’ το σχοινί μια αγελάδα, την έβοσκε στα χαντάκια στις άκρες του δρόμου και σε μια τσάντα πούλαγε καλλυντικά Avon αυτά που έβγαιναν από βαπόρια λαθραία σε κορίτσια του μπαρ, αυτές που φτιαχνόταν για να λάμπουν στα φώτα της νύχτας, ώστε να θαμπώνουν τους ναυτικούς. Τη ρώτησα για το γιο της,
-ψάχνει να σε βρει, μου είπε.
Με βρήκε.
-Τι έγινε; του λέω;
Τέσσερεις Έλληνες ναυτικοί μπήκαν στο ταξί μου, σταματήσαμε σε όλα τα μπαρ, έριχναν μια ματιά στο κάθε ένα, μετά γύριζαν πίσω, πάμε σε άλλο, και σε άλλο, κοκ.
Ξέρεις πως είναι τα πράγματα κάθε σταμάτημα-ξεκίνημα είναι καινούργια ταρίφα, έτσι όταν τους είπα την τιμή άρχισαν να φωνάζουν ότι τους κλέβω.
-Θα πάω στην αστυνομία και θα μου πληρώσετε και το αγώι προς την αστυνομία, τους είπα.
-Πάγαινε όπου θέλεις.
Τους πήγα στην αστυνομία, χωρίς δεύτερη κουβέντα τους έβαλαν στα κρατητήρια.
Η Ελένα μου λέει θα πάμε μαζί, εσύ θα εξηγήσεις στους ναυτικούς, γιατί δε μιλάνε τη γλώσσα μας, και είναι δύσκολο να μας καταλάβουν ποιος είναι ο νόμος εδώ κι εγώ θα μιλήσω με τον σταθμάρχη.
Ο σταθμάρχης ένας υπολοχαγός της αστυνομίας, όταν άκουσε την ιστορία μας είπε:
-Μα βεβαίως πρέπει να πληρώσουν το αγώι του ταξί που ήρθε ως εδώ, αλλά και όλα τα αγώια που χρωστούν, θα πληρώσουν και πρόστιμο και όχι μόνο αυτό αλλά θα πληρώσουν και υπερωρίες τέτοια ώρα να φέρουμε τον γραμματέα να ετοιμάσει την αίτηση για να αφεθούν ελεύθεροι.
Το γραφείο του γραμματέα ένα παλιό τραπέζι πάνω σ’ ένα τσιμεντένιο βρώμικο πάτωμα, ένα φως φθοριούχο γεμάτο έντομα των τροπικών, που μόλις και μετά βίας φώτιζε το χλωμό πρόσωπο του, οι τοίχοι ένα βαθύ πράσινο χρώμα, μια χειροκίνητη γραφομηχανή που έτριζε σα να σερνόταν φίδι, κάθε που πατούσε τα πλήκτρα.
Στο βάθος φαινόταν μια μεγάλη πόρτα και πίσω από αυτή κάγκελα κι ένα δωμάτιο γεμάτο κρατούμενος, οι περισσότεροι κρατούσαν και μια ψάθα υπό μάλης, για να την βάλουν στο τσιμεντένιο πάτωμα να περάσουν τη νύχτα. Μια βρώμα ουρίας κι ένα σούσουρο σαν φουσκωτό ποτάμι που ρέει λάσπη έφτανε ως τα αυτιά μας.
Ο σταθμάρχης είπε:
-Θα πληρώσετε 50 δολάρια πρόστιμο, χώρια το ότι χρωστάτε τέσσερα αγώγια στον ταξιτζή, πράγματι έτσι έγινε. Τους συμβούλεψα, εδώ μην κάνετε τους μάγκες, υπάρχει δικτατορία πληρώστε και γυρίσετε στο βαπόρι, αν σας βάλουν φυλακή σας ξεχνούν, ή αν θέλετε ας πάτε στο μπαρ να γλεντήσετε. Η Ελένα έφυγε ευχαριστημένη προεξοφλώντας την ευγνωμοσύνη των ναυτικών, με τη βοήθεια της βγήκαν από το κρατητήριο, η δε αστυνομία έμεινε και αυτή ευχαριστημένη αφού εισπράχθηκαν 50 δολάρια, οι δε ναυτικοί έμειναν κι αυτοί ευχαριστημένοι, θα μπορούσε να πέρναγαν τη νύχτα τους στην ψειρού, ή να έχαναν και το βαπόρι τους και μετά άντε γύρευε.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

********************************************************************************************