Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Τα απόκρυφα της θάλασσας


Τα απόκρυφα της θάλασσας,

Αυτά που δεν λέγονται



Τις γυναίκες τις φανταζόμουν σαν αρωματισμένα όμορφα λουλούδια, αιθέρια πλάσματα, ανέγγιχτα μπιμπελό γεμάτα αγάπη, τρυφερότητα, όπως αυτή η ξανθομαλλούσα που άφησε τα ίχνη της στην καρδιά μου επάνω, απ’ του θρανίου τ’ ανεκπλήρωτα όνειρα.
Στο Ρίο Τζανέιρο Βραζιλίας, πρωτάρης εγώ με το βαπόρι στο λιμάνι φορτωμένο κάρβουνο μείναμε 40 ολόκληρες μέρες, όχι ακόμα δεν είχα ενηλικιωθεί ήμουν μόλις στα 16, οι γυναίκες του λιμανιού με κυνηγούσαν, με πέρναγαν για αμερικάνο. Ω! θεέ μου τι ειρωνεία; Εκεί κάτω απ’ το άγαλμα του Χριστού Σωτήρα, να μας βλέπει απ’ την κορυφή του λόφου καμπούρη και δίπλα από την πλαζ Κοπακαμπάνα, εκεί στους δρόμους του Ρίο, εκεί στο Φλωρίδα μπαρ, εκεί όπου η σάμπα ήταν στην ημερησία διάταξη, γλεντώντας με φίλους ναυτικούς, γνώρισα τις γυναίκες.
Θεέ μου, βοήθησέ με, τι ωμή ζωώδη συμπεριφορά, τι απογοήτευση, κατέρρευσαν τα ανθρώπινα ιδανικά, έκλεισε η ψυχή, η καρδιά έγινε πέτρα, τι περίμενα να βρω και τι βρήκα
Η Αβάνα με έμαθε τα μυστικά του γυναικείου κορμιού, χωρίς ποτέ να κατορθώσουν ν’ αγγίξουν την καρδιά μου. Τι κι αν μου τραγουδούσαν το τραγούδι: Si naciste sin corazón en el pecho, tú no tienes la culpa de ser así… «Κι αν γεννήθηκες χωρίς καρδιά στα στήθια δεν φταις εσύ που είσαι έτσι,» τι κι αν μου διάβαζαν ποιήματα, τι κι αν χόρευαν μαζί μου, όλα αυτά με άφηναν ασυγκίνητο, η καρδιά μου κρύα παγωμένη χωρίς το παραμικρό σκίρτημα.
Τα χρόνια περνούσαν στην αγκαλιά της θάλασσας, ωρίμασα έγινα άνδρας, η ζωή μου απλή, το αίνιγμά της όμως ήταν τι να κρύβει ένα γυναικείο κορμί εκτός από τη γενετήσια διαφορετικότητα. Ήταν δια εμένα ένα δίλημμα, δεν μπορούσα να καταλάβω τη δύναμη της γυναίκας, υπερηφανευόμουν ότι ήμουν άτρωτος, εκτός από γυναικεία κορμιά, αντικείμενα του πόθου, του σεξ, δεν ήξερα τίποτε άλλο, ούτε με ενδιέφερε να μάθω.
Έβλεπε και κορόιδευα τους συναδέλφους ναυτικούς που ήταν δέσμιοι με μια γυναίκα. Μέσα μου βαθιά ήθελα να πιστεύω στη γυναίκα άνθρωπο, στην αγάπη, στον έρωτα, αλλά ήταν τόσο δύσκολο να παραδεχθώ την ύπαρξή τους, όπου και να κοίταζα δεν υπήρχαν πουθενά, έτσι αρμένιζα ξέγνοιαστος στον κόσμο ολόκληρο, γλεντούσα με γυναικεία κορμιά, έως να κουραστώ οπότε γύριζα στο βαπόρι.
Έβλεπα τη θάλασσα σαν να ήταν η μάνα μου, τα βαπόρια το σπίτι μου, τη ζωή της στεριάς, της νιότης τα καρδιοχτύπια, τις παρέες δεν τα είχα ζήσει, η ζωή που μου έμαθαν στο χωριό, αυτά που μας έλεγε ο Δάσκαλος, ο παπάς, η γέννηση του κόσμου απ’ τον Αδάμ και την Εύα όλα ήταν ψέματα, νόμιζα ότι μου τα είχαν διδάξει επίτηδες, για να μην τους ξεχάσω, φαινόταν ότι με κορόιδευαν, με έκαναν να πιστεύω ότι η ζωή προερχόταν από ένα βασίλειο Αγγέλων, αυτό που με έκανε και κοκκίνιζα από ντροπή όταν κοιτούσα τα κορίτσια. Έτσι μεγάλωνα με μια απίστευτη αφέλεια, το μέρος που γεννήθηκα η θύμηση του ένα άπιαστο όνειρο, τα πολλά χρόνια στη θάλασσα ο βούρκος των λιμανιών, με είχαν αποξενώσει. Περίμενα να έρθει κάποτε μια ευκαιρία, αλλά ούτε εγώ ήξερα τι εννοούσα έτσι έλεγα, μετά θα γύριζα στην Ελλάδα. Κόσμος μου ήταν ο κίνδυνος των κυμάτων, η αρμύρα της θάλασσας η επιβίωση σε καιρό φουρτούνας, τη μοναξιά μου την ικανοποιούσα με γυναικεία κορμιά, στα διάφορα λιμάνια. Στη ζωή μου ποτέ δεν είχα γνωρίσει γυναίκα που να μην κοιτά τον λεπτοδείκτη του ρολογιού της αφού πωλούσε το κορμί της με την ώρα. Πάντοτε είχα μια περιέργεια το πώς είναι φτιαγμένη μια γυναικεία καρδιά, μια γυναίκα αυτή που δεν μετρά την παρουσία μου με τους λεπτοδείκτες του ρολογιού.
Έτσι ένα βράδυ σε λιμάνι των τροπικών καθώς έσβηνε η μέρα και ο ορίζοντας είχε στολιστεί μ’ ένα πορτοκαλί χρώμα κουρασμένος κοίταζα τον ήλιο που εξαφανιζόταν, είδε τον εαυτό μου σαν απομεινάρια φλόγας που πάει να γίνει στάχτη, να χαθεί, τρόμαξα, για πρώτη φορά αισθάνθηκα μόνος, βγήκα στη στεριά, να κάνω ένα περίπατο είχα βαρεθεί τα τόσα πολλά γυναικεία κορμιά, την εκμετάλλευση, τη λάσπη των λιμανιών.
Τη ζητούσα; Μια τρυφερή ψυχή, ένα άνοιγμα καρδιάς, μια κουβέντα αγάπης, μια ρομαντική ύπαρξη, ένα λουλούδι, ένα γιασεμί, μια ντροπαλή ματιά, αντί αυτών συναντούσα, γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες. Πλάσματα άγνωστα, σώματα προσφερόμενα, υστερόβουλα, τα έκανα πέρα, βαρεμένος περπατούσα, περπατούσα, περπατούσα. Άρχισε να βρέχει δυο ηλίανθοι για να με προστατεύουν μου έδειξαν μια καλύβα, από φύλλα φοινικιάς και στη μέση της πόρτας το χαμόγελο μιας γυναίκας. Εκεί σταμάτησα, ο ήλιος του χαμόγελου με τύφλωσε, ήταν η αρχή της αλλαγής, μιας υπερφυσικής κατάστασης αυτής που χτυπά σαν κεραυνός που δεν ήξερα ότι υπήρχε.
Αλήθεια, τι αφελής που ήμουν!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη





18 σχόλια:

Justine's Blog είπε...

Γαβρίλη μου,
Πόσο χρώμα ναυτικό έχει η περιγραφή σου και πόσο έλλειμμα ανθρώπινης επικοινωνίας. Πάντως, είσαι ο πιό ρομαντικός γραφιάς που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Και γράφεις με ένα πάθος, σαν έφηβος!
Συγχαρητήρια , ωραία η φωτό,Καλή Αποκριά

Αστοριανή είπε...

Α! Γαβρίλη!
Δεν θα μου πεις τώρα ότι .... έφταιγαν οι ...ηλίανθοι, τα πανέμορφα ηλιοτρόπια που τόσο αγαπώ!!!!
Δεν είχε 'ρθει η ώρα σου,
βρε Γαβρίλη!
Άρχισες και νωρίς-νωρίς...
είσουν και γλυκούλης, (στα νειάτα σου...,) σ' έβλεπαν κι άπειρο!
το ψάρι το έξυπνο... καταπίνει το μικρό!
Έ! αργότερα, δεν γνώρισες το γιασεμί, το ηλιοτρόπιο...(άντε και μου πήρες το ιντερνετικό μου έμβλημα...!!!, την Ορτανσία σου!

Ωραία η αυτοεξωμολόγηση!
Πιπεράτη από καλό πιπέρι...

Η ώρα; 2.05!!!
Έλα, πήγαινε να διαβάσεις τι έγραψε το αγανακτισμένο (δικαίως) "κυκλάμινο"
και τί της απήντησα,
(δικαίως) εκνευρισμένη...
Καλή νύχτα, φίλε μου
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

Έχουν μια ατέρμονη γοητεία τα απόκρυφα της θάλασσας με τα απανθίσματα της καρδιάς.
Όπως και να΄χει με μπουνάτσες και μποφόρια άντε και με κανένα μελτεμάκι πιάσατε λιμάνι όπως η ζωή δείχνει. Αυτό πιστεύω φέρνει και το χαμόγελο της ικανοπίησης. Πολύ ωραία η φωτογραφία.
Καλή Αποκριά!!

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη, γεια σου,
Αν ο Sigmund Freud ζούσε σήμερα, η γνώμη του σ'αυτό το διήγημα ίσως να ήταν: Ηθική αυτοσυνείδηση και αξιολογισμός της ψυχής.
Εγώ το λίγο που μπορώ να πω είναι να'σαι καλά να μας ταξιδεύεις στα περιβόλια της ζωής και της λογoτεχνίας.
Νίκος

Ανώνυμος είπε...

Γαβριήλ
ωραίες οι εμπειρίες όταν καταλήγουν όπως κατέληξαν σε σένα.
Φυσικά,κι όταν αχόρταγος πάνω στα τα γυμνά γυναικεία κορμιά φύλαγες πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου την ιδανικότητα του έρωτα που ικανοποιεί τη σάρκα μέσα από την ψυχή.Πάντως,και έτσι να έμενες όπως ήσουν θα ήσουν ο πιό αθώος αμαρτωλός.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Τα χρώματα, οι θαλασσινές αναμνήσεις και ο ρομαντισμός συναντούνται, και στήνουν χορό, όπου και τα γερατειά λαμβάνουν μέρος μια και είναι έτσι φτιαγμένη η ζωή από τη φύση, ο άνθρωπος να κυλά στο ρυάκι παρέα με το χρόνο της μνήμης.

Επίσης, καλές αποκριές
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή Υιώτα, για τους ηλίανθους εκτός από τα άνθη, εννοώ τους κορμούς τους όπου ήταν και είναι τόσο χοντροί σαν να υποβαστάζουν μια πόρτα.
Κανονικά δεν είναι αυτοεξωμολόγηση, αλλά ο καθρέφτης μιας κοινωνίας άγνωστης στα μάτια ενός μικρού παιδιού που έπρεπε να πάρει μέρος χωρίς να ξέρει τίποτα.

Τα βαπόρια και η θάλασσα δεν είναι ποτέ τα ίδια, π.χ. σαν αυτά που ξέραμε, σε κάθε γεωγραφικό πλάτος ή μήκος αλλάζουν άνθρωποι συνήθειες καταστάσεις.

Ευχαριστώ,
(Είδα και το κυκλάμινο, θα του απαντήσω)

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Πάντοτε στη ζωή πιάνουμε λιμάνι, αλλά αν και σε λιμάνι, ο χαρακτήρας μένει όπως τον έπλασαν οι γαλάζιες φουρτούνες και τα αφρώδει κύματα, στου κόσμου τις ακρογιαλιές.

χαρούμενες αποκριές
Ευχαριστώ,

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Νίκο φίλε μου, αξιολογισμός ψυχής μέσα από του παρελθόντος τις περιπέτειες στα λιμάνια της παγκοσμιότητας.

Δεν ξέρω, ίσως να είναι και αυτό,
πάντως με το να γράφω δεν αισθάνομαι αποκομένος από το παρελθόν μου αλλά μια συνέχεια της ύπαρξής μου...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Σπύρο με ξάφνιασες, τόσο και τόσο καιρό είχα να σε δω στα πέριξ,
Τα ιδανικά του ανθρώπου δεν τον παρατούν ποτέ, τα φέρνει μέσα του, έτσι κι εγώ αυτή η ψυχική εσωτερική δύναμη ήταν ο σύντροφός μου, ίσως γι' αυτό έβλεπα πράγματα που άλλοι τα αγνοούσαν. Που δεν τους έδιναν σημασία, πάντως η αμαρτία δεν υπάρχει, είναι όλα φυσικά, είναι λέξει μόνο όταν εκτελείς θρησκευτικά καθήκοντα, όσο για την αθωότητα, ε! αυτή ίσως να με ακολουθεί από πίσω μετεμφιεσμένη σε αφέλια.
Φίλε ευχαριστώ που επισκέφτηκες την ιστοσελίδα μου

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου,
Η ιστοριούλα σου, μοιάζει λουλούδι που φυτρώνει στο βούρκο.
Πολυ ωραίο.
Ν τ ί ν ο ς

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Ντίνο και μάλιστα λουλούδι ποτισμένο με αρμυρό νερό.
Πρωτότυπο!

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Θάθελα να συγχαρώ θερμά τον Γαβριήλ μας για (τα απόκρυφα της θάλασσας) στην Πύλαρο που με άγγιξε πολύ!
Η φωτογραφία του άγουρου, γλυκού παλληκαριού που βρέθηκε πρόωρα κι απροετοίμαστα στην ζωή της θάλασσας που είναι ολοφάνερα και στα γραφτά του, μια ζωή μοναξιάς… είναι στην κρίση μου άκρα συγκινητική. Η ποιητική του ευαίσθητη ψυχούλα αποζητούσε τρυφεράδα και ευωδιά από γιασεμί αντί τον ρεαλισμό του λιμανιού και την απρόσωπη κυνική επαφή από το γυναικείο κορμί της νύχτας…

Το γράψιμό σου Γαβριήλ μου ξεχειλίζει από συναίσθημα και ζωντανή διαχρονική ανάμνηση. Είσαι στην πιο καλή σου φάση στο γράψιμο. Με σηκώνεις μαζί σου και βρίσκω άθελά μου τον εαυτόν μου να βουρκώνει με τις ιστορίες σου! Εύγε σου φίλε μου.
Με απέραντη φιλία και αγάπη,
ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου
Το να προσπαθείς να μελετήσεις και να αναλύσεις τη γυναίκα - γιατί εσύ αυτό προσπαθείς να κάμεις στη αφήγησή σου - είναι ένας μάταιος κόπος. Έχουν άποτύχει όλοι όσοι ασχολήθηκαν μ΄αυτήν. Η κάθε μιά έχει έναν ιδιαίτερο δικό της κόσμο.
Τη γυαναίκα που σου γράφει η μοίρα θα την δεις μπροστά σου είτε ανάμεσα σε ηλιανθούς είτε ανάμεσα σε αγκάθια. Εξαρτάται.Και κάτι ακόμα.
Η ματιά των γυναικών εκφράζει όλα όσα αποσιωπά η γλώσσα.
Νάσαι καλά
Ντένης.

Dennis Kontarinis είπε...

Άκου και τούτο.
Όταν ο Θεός έφτιαξε τον άντρα κάθησε και τον καμάρωνε. Τότε σκέφτηκε. Μπορώ να φτιάξω και κάτι καλύτερο. Κι΄έφτιαξε τη γυναίκα.
Ντένης

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Αχ αυτές οι γυναίκες, είναι απαραίτητες σαν το αλάτι στο φαί, χωρίς αυτές η ζωή μονότονη, άχρηστη, ανάλατη.

Λοιπόν φίλε όλοι μας έχουμε κάποια φυσική εξέλιξη από την παιδική ηλικία στην εφηβεία,
Αυτά που γράφω εγώ είναι διότι δεν υπήρξε φυσική εξέλιξη αλλά μια απότομη μεταλλαγή από το τίποτα στον ολοκληρωτισμό χωρίς το αλατοπίπερο της αίσθησης.
Πολλές φορές είναι δύσκολο να με καταλάβουν, αλλά όταν ψάξεις τον υπότιτλο λέω αυτά που δεν λέγονται…
Φίλε Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αχ! Στέλλα μου, ο υπότιτλος στα μυστικά της θάλασσας είναι (Αυτά που δεν λέγονται) Έτσι λοιπόν κι εγώ έκανα ένα βήμα εμπρός να σηκώσω το πέπλο του υπότιτλου, ας μου επιτραπεί η λέξη του δήθεν «μυστηρίου» της ανθρωπότητας, και να παρουσιάσω στον κόσμο το τι αισθάνεται, το πώς βλέπει την κοινωνία ένα παιδί που κυριολεκτικά είναι σα να πέφτει από τον ουρανό σε μια άγνωστη γη και όχι μόνο αυτό, αλλά από-ζητά αυτό που του λείπει.
Τώρα πιο είναι αυτό; Ε! αυτό το αφήνω σαν αίνιγμα στον κάθε αναγνώστη να το ανακαλύψει.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ