Όταν η φουρτούνα γίνεται στεριανή.

Όταν η φουρτούνα γίνεται στεριανή.

Όταν η Κολομβιανή ναυτιλιακή εταιρία Grancolobiana, θέλησε να ανανεώσει τον στόλο της έβγαλε στο σφυρί τα παλιά της Βαπόρια. Ήταν όλα μότορσιπ Ντήζελ, τονάζ 5.000 με δυο μηχανές οι οποίες κινούσαν την προπέλα σε ένα άξονα, κατασκευασμένα στη Γερμανία. Έλληνες μικρό- εφοπλιστές έτρεξαν και αγόρασαν δυο από αυτά τα βαπόρια, το Ciudad de Bucaramanga, και το Ciudad de Cuenca. Το ένα βαπόρι το αγόρασε παλιός καπετάνιος μαζί με έναν εστιάτορα που είχε ρεστοράν κοντά στου δίδυμους πύργους, όλοι Κεφαλλονίτες. Ένας μέλος πληρώματος από τους κολομβιανούς ναυτικούς έμεινε με το βαπόρι, ήταν ο παραμάγειρας Ασούζα από το χωριό Clemencia 30 χιλιόμετρα από την Καρθαγένη. Όταν το βαπόρι αυτό ήρθε στο Puerto Barrios Guatemala, καπετάνιος ήταν ένας παλιός μου γνωστός Κεφαλλονίτης όπου είχαμε ταξιδέψει μαζί στις Ινδίες, αυτός ως γραμματικός εγώ δε, σαν καμαρότος Chief Steward.
Μόλις με είδε χάρηκε, με πιάνει από το μπράτσο και μου λέει: δεν γίνεται, θα έρθεις μαζί μου, χρειάζομαι καμαρότο. Το βαπόρι ήταν χρόνο-ναυλωμένο από την United Fruit Co. Ταξίδια τακτικά ανάμεσα Νέα Υόρκη Καραϊβική.
Το σκέφτηκα, λέω ας πάω ένα δυο ταξιδάκια να ξεσκάσω μέχρι τη Νέα Υόρκη, ο καπετάνιος είναι γνωστός, φίλος έτσι μπαρκάρισα, το πρώτο εμπόδιο στο επόμενο λιμάνι έφυγε ο μάγειρας, είχε πιάσει μια φιλενάδα κι έμεινε στο Puerto Cortez Honduras. Ξέρεις μου λέει ο καπετάνιος πρέπει να πιάσεις μάγειρας, δεν γίνεται αλλιώς. Καμαρότος ήταν ένα καλό παιδί από την Πρέβεζα. Δεν είχα άλλη επιλογή και μπήκα στην κουζίνα, είχα παραμάγειρα τον Ασούζα, μάλιστα μου έλεγε αν ήθελα να μου προμηθεύσει διαβατήριο και χαρτιά Κολομβίας ενός αδελφού του που είχαν σκοτώσει οι αντάρτες, όλα νόμιμα, αν ποτέ.
Το δωμάτιό μου απέναντι από την κουζίνα ήταν το πρώτο δωμάτιο στη μέση. Σε αυτό το δωμάτιο δεν κοιμήθηκα ποτέ στο κρεβάτι, είχε ένα καναπεδάκι, εκεί ξάπλωνα, γιατί θεωρούσα τον εαυτόν μου προσωρινό. Αυτή η ιδέα του προσωρινού μου έδινε κάποια αυτοπεποίθηση στον εαυτόν μου, ένα θάρρος ότι είχα κάπου να ακουμπήσω, ότι κάπου είχα φτιάξει δική μου φωλιά γεμάτη θαλπωρή όπου με περίμεναν. Στη Νέα Υόρκη που φθάσαμε εμφανίστηκε και η κ. Ρίκα. Πέρασε απ’ την κουζίνα, έριξε μια ματιά. Ξέρεις μου λέει, θα έρθω μαζί σας ταξίδι, σήκωσα τους ώμους μου, τι να της πω; Δεν με ενδιάφερε.
Ρώτησα ποια είναι αυτή ;
Είναι η εφοπλιστίνα μου είπαν. Ε! από τότε άρχισαν πιο πολύ τα προβλήματα, αυτή ερχόταν στην κουζίνα, έμπλεκε μες τα πόδια μου, συνομιλούσε με τον παραμάγειρα, είχαν πιάσει φιλία, μάθαινε σπανιόλικα, έφτιαχνε γλυκά, μου έλεγε μην ανοίξεις τον φούρνο και πέσει, έτρεξα κι εγώ άνοιξα τον φούρνο έπεσε το γλυκό, τότε μ’ έπιασε ένα νευρικό γέλιο γέλαγα για ώρες. Αυτή μαρμάρωσε στάθηκε όρθια με έδειχνε κι έλεγε για δες τον γελάει.
Όταν το βαπόρι έφτασε στο Puerto Barrios, μου λέει ο καπετάνιος, δεν θα μπεις στην κουζίνα να μαγειρέψεις, θα αφήσεις τον παραμάγειρα και θα πας την κυρία Ρίκα κι εμένα βόλτα με το ταξί σου.
Αυτή λοιπόν φίλοι μου φορούσε ένα δίχτυ για μαγιό, παρέα με τον καπετάνιο τους πήγαινα συνήθως σε ακροθαλασσιές και μετά πήγαινα σπίτι μου.
Αυτό γινόταν κάθε ταξίδι μέχρι που ο εφοπλιστής ήρθε μια μέρα στη Νέα Υόρκη και μας είπε θα φύγετε μόλις τελειώσετε με τα αμπάρια ανοιχτά, θα τα κλείσει το πλήρωμα, ώστε να μην προλάβει να επιβιβαστεί η κ. Ρίκα. Πρώτο μας λιμάνι ήταν το Kingston Jamaica, πια η έκπληξη! Στο μόλο του λιμανιού μας περίμενε η κ. Ρίκα.
Λέγατε ότι θα μου ξεφύγετε πήρα αεροπλάνο και ήρθα, τα ίδια κι από την αρχή, στο γυρισμό στη Νέα Υόρκη φουντάραμε στο πράτιγο, εκεί στο αγκυροβόλιο ήρθε καινούργιος καπετάνιος, ξεμπαρκάρισαν τον παλιό καπετάνιο εκεί αρόδου, έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη τους. Μαζί χάθηκε και η κ Ρίκα. Όλα άλλαξαν. Λέω κι εγώ πιος ξέρει πότε θα ξανάρθω στη Νέα Υόρκη, ας πάω στο εστιατόριο του συνεταίρου του εφοπλιστή να γνωρίσω και τα κατατόπια της Νέας Υόρκης. Ήταν ένας κοντός χοντρούλης Κεφαλλονίτης, ο Φ. Μ. τι θα έλεγες του λέω αν μου έδινες εργασία στο μαγαζί σου, έτσι κι έτσι, πρόκειται να φύγω απ’ το βαπόρι, αν μου υποσχεθείς δουλειά θα μπορούσα να έρθω νόμιμα.
Με κοίταξε κάπως ύποπτα, μετά μου λέει μα ξέρεις μάγειρας; ξέρω απάντησα.
Ε! όχι παιδί μου, εμάς δεν μας κάνεις. Στον γυρισμό του βαποριού στην Γουατεμάλα ξεμπαρκάρισα. Πέρασαν τα χρόνια, κάποια πόρτα άνοιξε, τα κατάφερα ήρθα στη Νέα Υόρκη νόμιμα, ανακατεύθηκα με τους νόμιμους μετανάστες, αυτούς που είχαν έρθει με διαβατήρια και βίζες.
Σε μια εκδήλωση σε κοινοτική εκκλησιαστική αίθουσας στη Νέα Υόρκη, ξαφνιάστηκα όταν φίλος μου παλιός ναυτικός από τα Φραγκάτα Κεφαλονιάς (η τύχε τα έφερε και δουλεύαμε μαζί, στο ίδιο εστιατόριο) με φώναξε και μου παρουσίασε την κυρία Ρίκα. Αυτή μαρμάρωσε από την έκπληξη όταν με είδε, νόμιζα ότι θα ευρισκόσουν στη Γουατεμάλα, δεν πίστευε στα μάτια της ότι ζούσα στη Νέα Υόρκη. Μα πως είναι δυνατόν έλεγε και ξανάλεγε να σου επιτρέψουν να έρθεις; Αλήθεια πως τα κατάφερες; Την κοίταξα, είχε γεράσει οι ρυτίδες αυλάκωναν το πρόσωπό της, έφταναν μέχρι το λαιμό της, μετά σα να μετάνιωσε, να έρθετε μαζί με τον φίλο σου από το σπίτι, μας έδωσε την διεύθυνση, ένα βόρειο προάστιο της Νέας Υόρκης. Θυμήθηκα το διάβα της απ’ το βαπόρι, τις στάχτες, τα ερείπια.
Όχι, δεν πήγαμε.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης