Αχ! Αυτά τα όνειρα.

Αχ! Αυτά τα Όνειρα.

Στα όνειρα δεν χρειάζεται να βάλουμε φωτογραφίες ή εικόνες, μια και τα όνειρα από μόνα τους τις ζωγραφίζουν.

Από μικρό παιδί είχα ένα όνειρο, μου άρεσε να γράφω, το όνειρό μου ήταν να βλέπω τον εαυτό μου ακουμπισμένο σε ένα τραπέζι με μολύβι και χαρτί να αποτυπώνει τα γεννοβολήματα της πένας μου, να ζω σε έναν όλο-δικό μου κόσμο. Αυτό έκανα μικρός, όταν έξω χιόνιζε, στο κρύο του χειμώνα μουτζούρωνα χαρτιά κοιτάζοντας απ’ το τζάμι τις νιφάδες. Τα καλοκαίρια ξαπλωμένος στο πάτωμα διάβαζα ότι έπεφτε στα χέρια μου. Τώρα ευρισκόμενος στο άλλον άκρον τη νήματος της ζωής, στρώνομαι στο γράψιμο. Αλλά με πιάνει μια βαριεστιμάρα, στη στιγμή αλλάζω γνώμη και λέω: Α! άστο για αύριο, κανένας δεν με κυνηγά. Το πρόβλημα μου όμως είναι ότι το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Πάντοτε υπάρχει το σήμερα, το αύριο είναι υποθετικό.

Για να βρω τη ζωή των ονείρων πέρασα από διάφορα στάδια στο ρουν της ζωής μου. Πέρασα χρόνια χωμένος στο βασίλειο της θάλασσας, να κάνεις μέρες, μήνες, να δεις στεριά κι όταν εμφανιστεί εκεί στο βάθος του ορίζοντα κάποιος φώναξε στεριά, στεριά λες και ήταν ο Κολόμβος που ανακάλυψε τις Δυτικές Ινδίες, να τρέχεις στην κουπαστή να μυρίζεσαι την διαφορετικότητα του αέρα. Τότε τα όνειρα άρχιζαν να παίζουν παιχνίδια με τη φαντασία, όνειρα που κρυβόταν στις πράσινες ακτές, όνειρα μα και περιέργεια που αντανακλούσαν στα φώτα μια πολιτείας, τα ίδια όνειρα που πετούσαν τη νύχτα εν πλω στην τροχιά του φεγγαριού, αυτά που με νανούριζαν στο κούνημα των κυμάτων, κοιτάζοντας τον φωσφορίζοντα αφρό, αυτόν που άφηναν τα απόνερα της προπέλας, μα και όνειρα του άγνωστου μέλλοντος, του πως θα είναι η ζωή μου μετά από χρόνια.

Κάποτε λοιπόν αποφάσισα κι έσπασα αυτόν τον κλοιό της θαλασσινής ζωής, με το να δραπετεύσω στα πράσινα όνειρα, σε ένα τοπίο σχεδόν παρθένας ζούγκλας συντροφιά με το κορίτσι μου, εκεί όπου δεν υπήρχαν ανθρώπινοι νόμοι, αλλά ούτε και υποχρεώσεις, προς καμίαν κοινωνία, αφού δεν υπήρχε. Μα ούτε κι ευκολίες μιας σύγχρονης ζωής. Έτσι αφού ικανοποίησα ένα μέρος της ζωής των ονείρων μου, ξανά γύρισα στην ωμή πραγματικότητα.

Μετανάστευσα στην πόλη του μεγάλου μήλου, αυτή με τους ουρανοξύστες και τα πολλά φώτα, έλα όμως που τα όνειρα εδώ σταματούν να είναι όνειρα, έτσι μετά από μεροκάματα σε εργασία που δεν μου άρεσε, όχι ότι γεννήθηκα τεμπέλης, αλλά ήταν επιβεβλημένη για να μπορώ να υπάρχω, να κερδίζω τα της οικογενειακής επιβίωσης. Τα ουτοπικά όνειρα επαναπατρισμού, μου έδιναν δύναμη να αντέχω τη συνέχιση της ζωής και με την ελπίδα ότι κάποτε θα έρθει η ευλογημένη ώρα να ξεκουραστώ να πάρω σύνταξη, να απολαύσω τα τόσα όνειρά μου, να ασχοληθώ με αυτό που μου αρέσει, και όχι μόνο αλλά να αισθανθώ ελεύθερος από υποχρεώσεις. Όταν πλέον φθάσεις στην κορυφή της ανηφόρας αυτού του επιτεύγματός σου απότομα σταματάς, αισθάνεσαι άδειος. Κοιτάς προς τα πίσω, μετράς τα άνυδρα χρόνια που χάθηκαν στην μάχη του μεροκάματου, στην πόλη του μεγάλου μήλου. Όχι μόνο αυτό, αλλά εφόσον ανακατεύεσαι με τα βιβλία με την γραφή, αυτά που δεν έχουν υλικό κέρδος, οι υπόλοιποι συμπατριώτες σε θεωρούν σαν να μην ανήκεις στην κάστα τους.

Τίποτε δεν λειτουργεί όπως θα ήθελες, σου απομένουν μόνο τα όνειρα, αυτά που υπάρχουν και παραμένουν όνειρα, είναι ένα κομμάτι του γνήσιου εαυτού σου, ένα άπιαστο κομμάτι της καθεαυτό φανταστικής δικής σου ζωής, όπου δεν χωρούν αλλότριες επεμβάσεις.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη