Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Τα ίχνη μιας περιπέτειας στον αέρα.

11 Σεπτεμβρίου 2001

Τα ίχνη μιας περιπέτειας στον αέρα.
Στο αεροδρόμιο της Ρώμης περίμενα σειρά να επιβιβαστώ σε αεροπλάνο της Αλιτάλια για Νέα Υόρκη. Είχα φθάσει νωρίτερα με πτήση Αλιτάλια από Αθήνα
Ημερομηνία 11 Σεπτεμβρίου 2001. Κάποτε ήρθε το αεροπλάνο, ανεβήκαμε στους αιθέρες ο πιλότος ως συνήθως μας καλωσόρισε μας είπε την ώρα που περίπου θα φθάναμε στη Νέα Υόρκη. Στο σπίτι στη Νέα Υόρκη είχε μαζευτεί όλη η οικογένεια και με περίμεναν να κόψουμε την τούρτα γενεθλίων της εγγονής μου.
Είχαμε περάσει τις ακτές της βόρειας Γαλλίας και πετάγαμε πάνω απ’ τον ατλαντικό, όταν σε μια αγγλική γλώσσα που με το ζόρι καταλάβαμε τι έλεγε μας ανακοίνωσαν, πρέπει να γυρίσουμε πίσω στη Ρώμη. Το αεροπλάνο έκανε λοιπόν στροφή, κατόπιν αρκετής ώρας πτήσης φάνηκαν μπροστά μας οι ακτές της Γαλλίας.
Στην καμπίνα επικράτησε ανησυχία, μας είπαν ότι είχαν κλείσει τα αεροδρόμια της Νέας Υόρκης, οι επιβάτες άρχισαν να διερωτώνται τότε γιατί δεν πάμε σε αεροδρόμιο άλλης πολιτείας; Άρα δεν μας λένε την αλήθεια. Μάλιστα όταν κατάλαβαν ότι μας έκρυβαν την αλήθεια, τόσο ποιο πολύ ανησυχούσαν. Κάποιοι που είχαν κινητά τηλέφωνα προσπαθούσαν να τα ενεργοποιήσουν, σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι, σε μια στιγμή γίναμε όλοι θεοφοβούμενοι, θρήσκοι, μια κοπέλα στο απέναντι κάθισμα δεν σταμάτησε κάθε πέντε λεπτά να σταυροκοπιέται και να ανοίγει κάτι φυλαχτά, εικόνες. Δεν μας έλεγαν τίποτα, παρά μόνο ότι πρέπει να επιστρέψουμε στη Ρώμη. Τότε σκέφτηκα και το είπα μάλιστα στους συνεπιβάτες μου, αν υπήρχε κίνδυνος θα πηγαίναμε σε αεροδρόμιο της Γαλλίας που ήταν κοντά μας…


Έτσι φτάσαμε στη Ρώμη ήταν νύχτα βγήκαμε έξω, γινόταν χαμός, πάω στη εταιρία λέω τι να κάνω, που να πάω; Μου απαντούν να πας στο προξενείο σου, να λάβεις οδηγίες, άντε να βρεις άκρη.

Μετά άλλαξα τακτική λέω θέλω να πάω Ελλάδα, πράγματι με έβαλαν σε αεροπλάνο για Αθήνα όπου φτάσαμε μετά τα μεσάνυκτα. Χαράματα έφτασα στο σύνταγμα, μέχρι να βγει ο ήλιος πήγα στην Πλάκα σε ένα παλιό ξενοδοχείο, δεν κοιμόταν κανένας ήταν κρεμασμένοι όλοι στην τηλεόραση, και τότε μόνο έμαθα τα καθέκαστα για την καταστροφή των διδύμων πύργων. Πήγα σε ένα δωμάτιο να ξεκουραστώ, αφού ξημέρωσε πήγα σε σπίτι φίλου, στην γλυφάδα, έκανε μια ζέστη αποπνικτική.

Έτσι όπως ήμουνα με τον ιδρώτα να τρέχει, με την απελπισία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, την οικογένειά μου να με περιμένει, μην ξέροντας πιο θα ήταν το επόμενο βήμα, η γυναίκα του φίλου μου, έχοντας μια έμφυτη καλλιτεχνική ροπή, κάθισε απέναντί μου κι αποθανάτισε την μοναδική αυτή στιγμή σε σκίτσο μιας απελπισμένης μορφής. Όταν μετά από 15 μέρες αναμονής στην Κεφαλονιά πήγα να τους αποχαιρετίσω μου έκαναν δώρο τις στιγμές αυτές σκιαγραφημένες, σε χοντρό χαρτί, που ανέδινε σκέψεις, που αποτυπωνόταν σε ρυτίδες, σε σταγόνες ιδρώτα, να μουσκεύουν τα ανακατεμένα εναπομείναντα μαλλιά που σαν βρώμικο χιόνι είχαν καταλάβει τους κροτάφους μου, μου έμεινε το σκίτσο το οποίο με ακομπανιάρει σαν ένα ακόμη ενθύμιο, στης ζωής το πολύπλοκο αίνιγμα, του πεπρωμένου και της τύχης.
Συμβάντα που άφησαν τα ίχνη τους, σε όλη την οικουμένη, σε εκατομμύρια ανθρώπους, μα και στον κάθε ένα μας ατομικά αναλόγως το πόσο τον επηρέασαν.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη


9 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Φίλε μου, φαντάζομαι την έγνοια σας στον αέρα, δίχως να ξέρετε την πραγματική αιτία κι όπως πάντα ο νους να βάζει το κακό. Να λοιπόν που έτυχε να ζήσεις στους αιθέρες, έστω και εν αγνοία σου τις στιγμές που άλλαξαν τον κόσμο...

Κι εγώ, στη Βενεζουέλα τότε ακόμα, το είδα στη τηλεόραση και νόμιζα πως ήταν σκηνές από ταινία. Μετά συνειδητοποίησα το τι συνέβη...

Το σκίτσο να σου πω ότι είναι θαυμάσιο!!! Και πράγματι αποτυπώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις.

pylaros είπε...

Φίλε μου, Mil gracias,
Στην εξοστόρηση των συμβάντων δεν ήθελα να αναφέρω τη λέξη 'πανικός' αν και υπήρχε για να μην παρεξηγηθώ από τους συνεπιβάτες μου αν καμιά φορα διαβάσουν το παρόν.

Ευχαριστώ φίλε για τις νύχτες της Ρόντας...
saludos
Gabriel

Μαριάνθη είπε...

Περιπέτειες διά θαλάσσης, ξηράς και αέρος πλέον! Ε! τι να πω κ. Γαβριήλ φαίνεται πως είστε από τους τυχερούς που η ζωή τους δεν αναλώνεται σε λιμνάζοντα ύδατα.
Το σκίτσο "μιλάει"!
Χαιρετισμούς.

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε Γαβρίλη.
Συμμερίζομαι την αγωνία σου. Καταλαβαίνω πως μπορεί να έννοιωσες κείνες τις στιγμές εσύ και οι συνεπιβάτες σου.
Ήταν πραγματικά από τις πλέον τραυματικές εμπειρίες που μπορεί να ζήσει κάποιος.
Έζησα αυτή την τραγωδία παρακολουθώντας την καταστροφή από την 7η Λεοφόρο που ήταν τα γραφεία μας τότε.
Μας έβγαλαν από τα κτίρια και από το δρόμο είδαμε όλοι μας αυτά τα μεγαθήρια να καταρρέουν σαν να ήσαν χάρτινα.
Άστα. Στιγμές που καλύτερα να μην τις θυμώμαστε.
Το σκίτσο αποτυπώνει με απίστευτη ακρίβεια τα συναισθήματά σου.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,Στην κυριολεξία τρομάξαμε όταν έτυχε αυτό το περιστατικό στον αέρα, ίσως δια να μην με αφήσουν να πλήξω σε λιμνάζοντα ύδατα, τα οποία όσοι δεν τα έχουν τα επιθυμούν.


Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε ντένη, ήταν μια ημερομηνία που όλοι μας έχουμε κάτι να πούμε.
Απίστευτο κι όμως συμβήκε!

Όσο για το σκίτσο αντιπροσωπεύει σκέψεις και φιγούρα εκείνης της στιγμής.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Kalo mina se olouuuuuus!!
Apo mia Athina pou psinetai, xairetismata!!
Yiwta
Astoriani

Ανώνυμος είπε...

Γερασιμάκη μου, καμάρωσα το τόσο εκφραστικό πορτραίτο σου και διάβασα μ’ ενδιαφέρον και συγκίνηση το ολοζώντανο δραματικό γραφτό σου για το περιπετειώδες και τώρα ιστορικό ταξίδι σου στις 11 του Σεπτέμβρη-έτος 2001

Αυτή η ημερομηνία θα παραμείνει σημαδιακή στην πανανθρώπινη κοινωνία και συνείδηση. Όλοι θα κουβαλάμε κάποια δραματική ιστορία μέσα μας συνυφασμένη με την τρομοκρατία και τα Δίδυμα που απίστευτα χάθηκαν παίρνοντας μαζί τους τόσο αθώο κόσμο και άλλαξαν δραστικά την εικόνα μιας ψευδαίσθησης- πως υπάρχει ασφάλεια όταν ένας είναι υπερδύναμος
και κρατά σημαντικά τα ινία και την τύχη των λαών…
Τα άκρα δημιουργούν πάντα τα άκρα όπως έχει αποδείξει η ανθρώπινη ιστορία κι αυτό είναι ένα απόσταγμα…
Νάσαι πάντα καλά φίλε μου, δημιουργικός και ωραίος για να σε χαιρόμαστε με όλη μας τη φιλία κι αγάπη.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ.. 6.2.09 ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Στέλλα, πράγματι είναι όπως τα λες, όλοι υποφέραμε εκείνη την ημέρα τα χειρότερα, αυτοί που ήταν στους πύργους οι οποίοι σκοτώθηκαν.
Gια εμάς τους απέξω μπόρα ήταν και πέρασε, άφησε όμως τα ίχνη της
Ευχαριστώ
Γαβριήλ