Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Η Τροχιά μιας σφαίρας...



Ένα κομματάκι χωράφι εκεί πίσω από την εκκλησία της Παναγίας της κρήνης, δίπλα από τον λάκκο του νερού που ανάβλυζε από τη γη, ανήκε στην οικογένειά του παππού, ήταν αυτό που είχε κληρονομήσει από τον προ-προ πάππου του, όταν είχαν έρθει πρόσφυγες από την Πάργα όταν την πούλησαν οι Άγγλοι στον Αλή Πασά περίπου 1807. Ήταν ποτισμένο με ιδρώτα των προγόνων του, αυτών που το έλαβαν σαν πληρωμή με την υποχρέωση να καλλιεργούν τα χωράφια της πλούσιας αυτής οικογένειας στα Ποταμιανάτα.

-Η γειτόνισσά μας είχε δυο κατσίκες, από αυτές αγόραζε η μάνα λίγο γάλα, έτσι για να πίνουν τα μικρά. Ο άνδρας της γειτόνισσας μαζί με τα παιδιά του έβγαναν κάρβουνα στο βουνό.
Ο πόλεμος ήταν στο ζενίθ του, ο πατέρας μαζί με έναν άλλο χωριανό είχαν πάει να σκάψουν το χωράφι αυτό, σαν μεσημέριασε η μάνα μας είχε φύγει να τους πάει φαγητό, μπιζέλια με ψωμί σούπα. Στο σπίτι μείναμε μόνοι.
Ξάφνου ακούστηκαν πυροβολισμοί μαζεμένοι, μετά μοναχικοί. Ο κόσμος βγήκε από τα σπίτια του να δει τι τρέχει, εγώ πήγα πάνω στο ανυψωμένο αλώνι της στέρνας και κοίταγα, η γειτόνισσα βγήκε στην αυλή της κι έλεγα : ωχ! Τα παιδιά μου που νάνε άραγε;
Ο μπάρμπας μου που ήταν άρρωστος από φυματίωση κατάλαβε τον κίνδυνο, ανέβηκε στην στέρνα και με πήρε στην αγκαλιά του, με έμπασε μέσα στο σπίτι. Τι είχε συμβεί; Οι Γερμανοί ανέβαιναν από τον κάμπο προς το χωριό, το οποί ο ήταν χτισμένο στην πλαγιά του βουνού, σε υψόμετρο 200 μέτρων, τα καφενεία γεμάτα κόσμο, κάποιος τους είδε και φώναξε, έρχονται Γερμανοί, τότε όλοι τρέξανε να φύγουν, αυτό είδαν οι Γερμανοί και τους έβαλαν στις τουφεκιές
.
Ένας Γερμανός μπροστά από την εκκλησία του Αϊ Δημήτρη σήκωσε το όπλο και πυροβόλησε απέναντι στα Μαρκάτα. Τα δυο χωριά αυτά τα χωρίζει ένα πλατύ αυλάκι, θα έλεγα μια χαράδρα που παλαιά θα πρέπει να ήταν ποτάμι μια και το έδαφός της είναι γεμάτο γουλιά πέτρες στρογγυλές από αυτές που γλύφει η θάλασσα. Κι όχι μόνο αλλά μια φορά κάθε τόσο σέρνει δηλαδή κατεβάζει νερό απ' τα βουνά και παίρνει σβάρνα ότι βρει μπροστά του όπως τον δρόμο κλπ…
Η σφαίρα βρήκε στην κοιλιά την γειτόνισσα, που είχε βγει στην αυλή της να δει για τα παιδιά της.
Έτρεξαν όλοι την έβαλαν στο κρεβάτι, ο τσαγκάρης του χωριού προσπαθούσε να συνεννοηθεί με τους γερμανούς, έλεγαν ότι ο Γερμανός ήταν γιατρός, μαζί με τους άλλους χώθηκα κι εγώ στο δωμάτιο, όταν την ξεγύμνωναν να δουν το τραύμα, η γριά Κ… με έπιασε από το αυτί και με έβγαλε έξω. Λέγανε ότι η σφαίρα της είχε τρυπήσει το βασιλικό άντερο.
Δεν υπήρχαν ούτε φάρμακα ούτε γιατρός, έτσι πέθανε η γυναίκα.

Σήμερα έχουν απομείνει ερείπια, κουκουβάγιες λαλούν τη νύχτα, το χωράφι χέρσο, ο λάκκος του νερού άχρηστος ξεχειλίζει, χάνεται, οι άνθρωποι οι περισσότεροι σκορπισμένοι σε τσιμεντουπόλεις.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης



11 σχόλια:

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Γαβριήλ,αληθινές μνήμες,λίγο αταχτοποίητες-όπως και η εποχή τους.Δεν πειράζει όμως,ο αναγνώστης πιάνει την "τροχιά της σφαίρας, αυτής που τρυπάει την μήτρα της μάνας και την ψυχή του παιδιού ,που ζει για να ...θυμάται.

Μαριάνθη είπε...

Έρχονται οι επετειακές μέρες εθνικής περηφάνιας κ. Γαβριήλ και χρωματίζονται οι θύμησες του παρόλογου του πολέμου σε όσους έταξε η ζωή να το ζήσουν.
Κάθε τόπος, κάθε μικρό παιδί κείνης της εποχής και τώρα μεγάλος πια, έχει να μαρτυρά τα δεινά,τον τρόμο, την ανέχεια του πολέμου.
Ας τα μελετήσουμε καλά οι νεότεροι γιατί-όπως λέει- λαός που δε διδάσκεται από την ιστορία του καταδικάζεται να την ξαναζήσει...
Πολλούς χαιρετισμούς.

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,

Εκείνοι που έφυγαν (!) μάλλον που τους "έφαγαν"... πάνε!
Εκείνοι που έμειναν, πόσα και πόσα τράβηξαν, κι ακόμα δεν ξεπλένονται από τη μνήμη.

Ο Δημήτρης μου, 8 χρονών παιδάκι... θυμάται τη μάνα του μ' ένα μακρύ μπεζ παλτό, να περπατάει από τον Πειραιά μέχρι την Πειραιώς (κοντά στην Ομόνοια Αθηνών) για να επιστρέψει μ' ένα κατσαρόλι νεροζούμι και...μετρημένες φακές...,
πολλές φορές "ραντισμένη" με αίμα ανθρώπων που κυριολεκτικά σκοτωνόντουσαν για να πάρουν σειρά έστω και γι' αυτό το ζουμί...
Πάντα προσεύχονταν -τρία παιδιά και δυο θείες- για να επιστρέψει...
Μια μέρα, λέει, όταν είχε αργήσει, ο Δημήτρης πήρε το δρόμο για να την εύρει (!) κι έπεσε σε φασαρία με έλληνες και γερμανούς... όπου εκτός από τους τουφεκισμένους... το κεφάλι ενός έλληνα έφτασε κοντά στα πόδια του...
Ο τρόμος και το αίμα τον πέτρωσαν... μα κατάφερε να γυρίσει σπίτι...
από τότε, ο Δημήτρης, όταν δει αίμα, κιτρινίζει, ασπρίζει και μισο-λυποθυμάει, ακόμη και τώρα, όταν πάει για τυπικό τεστ αίματος...
Συγγνώμη για την μακροσκελή αναφορά.
Θα σας πω όμως, κάτι που σπάνια συμβαίνει στη ζωή μας...
Δυόμισι χρόνια μετά το πρώτο μας παιδί, κι ενόσω εργαζόμουν στην Μόμπιλ Όιλ... ήμουν έγγυος, στον έκτο μήνα... 19 Ιουλίου, την νύχτα κατά τις 4 , έσπασαν τα νερά -όπως το λένε- ...ως που να φωνάξουμε τους γιατρούς
Μπρουκάτο-Πελετιέρη... το έμβρυο
-κοριτσάκι- γεννήθηκε πάνω στο κρεββάτι μας, σπαρτάρισε και μετά ... -μαμμή,γιατρός, ο..Δημήτρης, να παίρνει οδηγίες από τηλεφώνου,εγώ λυπόθυμη...
-Βάλτην σε μια μαύρη σακούλα, γυναίκα-παιδί-και ύστερο, και φέρτα στο Νοσοκομείο...
-Δεν μπορώ, ζαλίζομαι, κάνω εμετό στην μπανιέρα... -θα σου πεθάνει κι η γυναίκα, ρίξε μια κανάτα νερό στο κεφάλι σου... τρέξε!!!

Πώς κατάφερε να μας πάρει στον ώμο, να κατέβει 5 σκαλιά, να με ρίξει στο πίσω μέρος του "μπισκέϊν-Φορντ..." και να οδηγήσει μισή ώρα Αστόρια-Φλάσσινγκ!!!! δεν ξέρω ποιος είχε Άγιο!!!!!!!!!!!
(και μου λέτε... ο... Στρατής φωνάζει...) εγώ, βέβαια, του χρωστάω τη ζωή μου... μα ακόμη,
όταν βλέπει αίμα... γίνεται εκείνο το οκτάχρονο παιδί όπου στα πόδια του κύλησε εκείνος ο έλληνας...
Ποτέ να μη νιώσει κανένας πόλεμο...
μα και τα παιδιά μου, με το 9/11...
π'ερασαν δραματικές μέρες... κι ας μοιάζει ότι είναι άλλη ιστορία!!!!!!!!!!!!!

Να είσαι καλά, Γαβρίλη μου!
Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα έγραφα, έτσι, ανοιχτά, όλα αυτά και σε τόσο λίγο χώρο...
Τίποτα δεν είμαστε... μόνο οι κακίες μένουν...
Πάντα φίλη,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

Μηθυμναίος είπε...

Πονεμένη η ιστορία σου, φίλε μου, και ποιος δεν έχει περάσει παρόμοιες καταστάσεις σ' αυτά τα μαύρα χρόνια της Κατοχής.
Γι' αυτό προτιμώ τις θαλασσινές σου περιπέτειες... απ' τις αδέσποτες σφαίρες.

Μαριάνθη είπε...

Διαβάζοντας τα όσα γράφεις Γιώτα με το ευρύ μυαλό και την ψυχή που διαθέτεις μουρχονται στο νου και θέλω να γράψω τα λόγια του Νίτσε:"Δεν υπάρχει λαός εις τον κόσμο ο οποίος να έχει προσφέρει τόσα εις την ανθρωπότητα όσα οι Έλληνες και να έχει καταπολεμηθεί τόσο πολύ από τόσο πολλούς λαούς οι οποίοι δεν προσέφεραν τίποτα εις αυτήν".
Νομίζω πως αυτά τα λόγια κλείνουν με πολύ κομψό τρόπ νοήματα που αποδίδουν την ανθρωπιά στους Έλληνες και τη βαρβαρότητα όπου αρμόζει. Αυτοί που αφάνισαν συνειδήσεις, καταπάτησαν ψυχές, ρήμαξαν τόπους, αλλά και στήριξαν την πρόοδό τους σε εργατικά χέρια άλλων λαών όπως και του ελληνικού, αυτοί λοιπόν έρχονται τα σύγχρονα χρόνια να πουλήσουν μούρη ως οι εθνοσωτήρες, οι ισχυροί, κ.α.
Σταματώ εδώ τη σκέψη μου γιατί δεν έχει τέλος.
Φιλιά πολλά.

pylaros είπε...

Σπύρο, παίρνοντας ως βάση αυτές τις μνήμες μιας πραγματικότητας που ζήσαμε, σήμερα λέμε Δόξα τω Θεώ, όταν σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν, ή μάλλον υπήρχαν και χειρότερα.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη, Ναι κάθε πόλεμος είναι παράλογος και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι υποφέραμε από μια φυλή που υποτίθεται ήταν ποιο μορφωμένη, ή ας πούμε πιο προηγμένη στην τεχνολογία...

Ακόμη αι σήμερα όπου υπάρχει πόλεμος οι κακουχίες γράφονται με ανεξήτηλο μελάνι στις μνήμες των παιδιών...
χαιρετισμούς,
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα, γράφεις:
(Εκείνοι που έμειναν, πόσα και πόσα τράβηξαν, κι ακόμα δεν ξεπλένονται από τη μνήμη:)

Έχεις απόλυτα δίκιο, τίποτα δεν ξεπλένει τη μνήμη, είναι κάτι που θα πάρεις μαζί σου...
Πράγματι οι ιστορίες του Δημήτρη "φρικιαστικές" το θαύμα-μεγαλείο της ζωής είναι το πως κατορθώσαμε να επιζήσουμε, κάτι που σήμερα μας φαίνεται απίστευτο...

Και η δική σου περιπέτεια, ε! είναι κάτι που δεν ξεχνιώνται.

Χαιρετώ
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο,
Α! έτσι είναι η ζωή ξεχνιώμαι στην αγκαλιά των τροπικών, αλλά καμιά φορά για να σπάσω τη μονοτονία γράφω και κάτι τι από την άλλη μας ζωή, αυτή που μεγαλώσαμε, έτσι για να μην ξεχνάμε...
Ευχαριστώ φίλε
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Συμβαίνει φίλε Γαβρίλη να έχω ζήσει κι΄εγώ, σαν κι΄εσένα την τραγωδία του πολέμου και το δράμα της Κατοχής. Συμμερίζομαι το πόσο σε σημάδεψαν τα όσα έζησες τότε. Δεν είναι δυνατόν να τα κρατήσεις μέσα σου. Κι΄είσαι υπέροχος που με οποιονδήποτε τρόπο μπορείς και τα λες.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Ντένη, είναι η κληρονομιά που κυβαλάμε στους ώμους μας και είναι δικιά μας καθεαυτό δικιά μας μια και μας συντροφεύει έως το τέλος.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ