Η αόρατη αυτοκρατορία της Γερμανίας

Η παρούσα επιστολή δημοσιεύθει στην εφημερίδα Νέας Υόρκης Εθνικός Κήρυξ την 8η Μαρτίου 2010
* * *

Είμαι ένας απλός μετανάστης, ένας από τους πολλούς που είχαν φύγει από την πατρίδα, ήταν μια εποχή που οι άλλες πατρίδες τάιζαν τους σκύλους με λουκάνικα κι εμείς δεν είχαμε ούτε ψωμί. Γράφω το παρόν από αγάπη για την πατρίδα που μας γέννησε.

Βλέποντας τη σημερινή κατάσταση άθελά μου έριξα μια ματιά στο παρελθόν, ακριβώς πριν τον παγκόσμιο πόλεμο τότε που στην Ελλάδα κυριαρχούσε το κρατικό μονοπώλιο στο αλάτι, στο πετρέλαιο, στα σπίρτα, που με τα έσοδά τους πληρωνόταν το ελληνικό χρέος, που του είχαν επιβάλλει, οι ξένες δυνάμεις.

Σήμερα η Γερμανία, ξανά δημιουργεί μια αόρατη αυτοκρατορία με το να σέρνει το άρμα των χωρών του ευρωπαϊκού νομίσματος, χωρίς όμως να υπολογίσει ότι μέσα σε αυτή την Ένωση μπήκαν χώρες με δυο ταχύτητες, η μία νυσταλέα, προϊόν καλοπέρασης, ωχαδερφισμού, πολιτικής του άσε κι αύριο και η άλλη μεθοδική, παραγωγική προγραμματισμένη.
Η φυσική εξέλιξη ήταν η σύγκρουση, η ταπείνωση των ελλήνων με το να τους επιβάλλουν παρατηρητές, πάνω απ το κεφάλι τους, να παίζονται κερδοσκοπικά παιχνίδια εις βάρος τους και όχι μόνο αλλά και ο λαός να διαμαρτύρεται στους δρόμους, εναντίων μιας κατάστασης που οι πρωτεργάτες ήταν οι έχοντες και κατέχοντες τα ηνία, οι οποίοι έβαλαν την προσωπική τους ευημερία πάνω από το καλό της πατρίδας και σήμερα σφυρίζουν αδιάφορα.
Και διερωτώμαι μήπως είναι μια καινούργια υποδούλωση του Ελληνισμού, μια νέα ροή πραγμάτων ώστε να μας κατακτήσουν υποχρεωτικά και ειρηνικά όλες μας τις διοικητικές θέσεις μια νέα κατοχή από ξένους; Ένας νέος ζυγός που ούτε βόδια δεν αντέχουν;
Μα τόσο ανίκανη ήταν η ελληνική τάξη αυτή η οποία κυβερνούσε και κυβερνά, ή οποία εναλλάσσει την σκυτάλη αναμεταξύ της;

Που είναι η εθνική μας περηφάνια, η φιλοπατρία, είμαστε το έθνος των Ελλήνων για χιλιάδες χρόνια κάτω από επιρροές ξένων κρατών, γιατί να μην μπορούμε να ξαναφτιάξουμε μια Ελλάδα, τίμια, αφού έχουμε όλα τα φυσικά κάλλη ιστορία, κλίμα. Πρέπει να καταδικαστούν αυτοί που ξεδιάντροπα πλούτιζαν σε βάρος του έθνους, (παλαιά λεγόταν δοσίλογοι, σήμερα δεν ξέρω) αυτοί που μας άνοιξαν τον δρόμο προς τον ξένο ζυγό που φτάνει ολοταχώς αυτόν που μας παροτρύνει να πουλήσουμε μια σταλιά γης ένα νησάκι, ακόμα και τον Παρθενώνα για να εξοφλήσουμε το χρέος μας;
‘Έλεος πια.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Bronx, New York