Καλοκαίρι 2010

Καλοκαίρι πλέον, όλοι μας, τουλάχιστον εμείς που ζούμε στο βόρειο ημισφαίριο, όπως συνηθίζεται, παίρνουμε μια ανάσα ξεκούρασης από το τρέχα, τρέχα του χειμώνα, όσο όμως ζούσα στην ζώνη του τροπικού του καρκίνου εκεί όπου δεν υπήρχε χειμώνας αλλά ένα παντοτινό καλοκαίρι, μόνο εποχή βροχών ή ξηρασίας, οι άνθρωποι εκεί δεν συνήθιζαν να κάνουν διακοπές, ούτε περίμεναν αλλαγή εποχής.

Έτσι λοιπόν πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι εποχιακές διακοπές, που όλα χαλαρώνουν είναι προϊόν της Εύκρατης ζώνης όπου ζούμε, δηλαδή της απόστασης του βορείου πλάτους από τον ισημερινό.

Έχω μια αδυναμία να ξαναγυρίζω τα καλοκαίρια στον τόπο που γεννήθηκα.

Όχι δεν έχει τίποτε το αξιοθαύμαστο, ούτε πολυτέλειες, αλλά είναι αυτός ο τόπος που έριξα την πρώτη μου ματιά, που άκουσε το πρώτο μου κλάμα, είναι οι σκιές των βουνοκορφών που έμπαιναν στις χαράδρες να κοιμηθούν προτού να δύσει ο ήλιος, είναι και το μέτρημα της ώρας με την οργιά μας σύμφωνα με την θέση του ήλιου πάνω στα βουνά, ή τον ορίζοντα, τότε που δεν υπήρχαν ρολόγια.

Όπως είπα στην αρχή ο τόπος μου δεν έχει πολυτέλειες, ούτε ανέσεις, έχει όμως αυτό που δεν αγοράζεται, τις αναμνήσεις μιας αθώας παιδικής ηλικίας, πριν ακόμα πάει σχολείο, μιας ηλικίας που πίστευε ότι ο Θεός τη νύχτα ανάβει σπίρτα στον ουρανό για να φέγγει σε εμάς τους φτωχούς θνητούς.

Και είναι τα Μαρκάτα Πυλάρου Κεφαλληνίας, όσο ακόμα υπάρχουν πριν γίνουν κι αυτά από την εγκατάλειψη σαν τις «Χαμένες Πατρίδες» .

Χαμένες πατρίδες είναι και η γειτονιά που άφησες, χαμένες πατρίδες είναι γιατί δεν μπορείς να ξαναζήσεις εκεί, γιατί άλλαξαν, γιατί ερήμωσαν, γιατί πέθαναν αυτοί που ήταν ο κρίκος σου, γιατί γκρεμίστηκαν μαζί με τα όνειρά σου.

Έτσι θα συναντηθούμε πάλι, τα τέλη Αυγούστου, να ξαναπούμε τις εντυπώσεις μας, μα και τις καλοκαιρινές περιπέτειές μας, που όσο περνά η ηλικία απίστευτο γίνονται ανάλατες…
Να έχετε καλές και χαρούμενες διακοπές,

Γαβριήλ Παναγιωσούλης