Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Εντυπώσεις από το Ιόνιο,

Η Σπηλιά Παπανικολή Αγία Ευφημία, Πύλαρος Κεφαλονιά
Κολύμπι στον Σκορπιό
Σκορπιός, Κολύμπι

Αυτό που είναι ελεύθερο στην πατρίδα μας, είναι αυτό που πάμε για να βρούμε, να απολαύσουμε, αυτό που τόσο μας λείπει εδώ στα ξένα, το φως, ο ήλιος και η θάλασσα.
Περπατώντας το σούρουπο στο λιμανάκι της Αγίας Ευφημίας Πυλάρου Κεφαλληνίας περιεργαζόμουν τα διάφορα ιστιοφόρα, ‘κότερα’ μάλλον κοίταζα τις πολύχρωμες σημαίες του νηολογίου τους, προσπαθώντας να βρω σε πιο μέρος της υφηλίου υπήρχαν αυτά τα κρατίδια, έ δεν χωρά αμφιβολία ότι είναι παράδεισος αυτών που δεν πληρώνουν φόρους. Μα και τι όμορφες σημαίες, κίτρινες και μπλε, άλλες με το σταυρό της Μάλτας στη μέση, μα και κάτι ονόματα, Άγιος Βικέντιος, νησιά των Καϋμάν, και Κάϊκος, κι άλλα πολλά.
Δεν χόρταινε το μάτι μου.
Εκεί παράμερα στην άκρη του μόλου ήταν αραγμένο κι ένα Ελληνικό, όχι ιστιοφόρο αλλά να κάτι σαν εκδρομικό. Και είχε ένα όνομα που σε έκανε περήφανο, «Παλάτι του Ίκαρου» αλλά δυστυχώς ήταν στην Αγγλική γλώσσα, Ikaros Palace. Μάλιστα μια πινακίδα έγραφε εκδρομές μαζί με άλλα ονόματα και στον Σκορπιό, Νησί του Ωνάση.

Πήγα ρώτησα, μου άρεσε η ιδέα, το είπα και στην οικογένεια και μια και δυο βρεθήκαμε στο κατάστρωμα, μια παρέα από 6 άτομα. Σε λιγάκι το βαποράκι γέμισε τουρίστες, αγγλική ήταν η γλώσσα του τόπου, δηλαδή η γλώσσα που μίλαγαν απ’ το μεγάφωνο. Μας εξηγούσαν στο κάθε νησάκι που περνούσαμε, μας πήγαν στο Μεγανήσι στη σπηλιά του Παπανικολή εκεί όπου το υποβρύχιο με το ίδιο όνομα κρυβόταν κατά τον Β! παγκόσμιο πόλεμο κι έβγαινε μόνο όταν περνούσαν εχθρικά καράβια, για να τορπιλίσει.
Σταματήσαμε πάλι στο Μεγανήσι, ανεβήκαμε στο Σπαρτοχώρι, μα θα ήταν και 100 σκαλιά, Με την ψυχή στο στόμα, λαχάνιαζα, αλλά έλα όμως που η παρέα πήγαινε μπροστά.
Πίσω στο καραβάκι μας έλεγαν για τα δίπλα νησάκια ότι τα έχουν αγοράσει διάφοροι μεγιστάνες, όλα καταπράσινα. Να που υπάρχει κι ένα αρχιπέλαγος εδώ δίπλα μου κι εγώ αρμένιζα να τα βρω στην καραϊβική μονολογούσα.
Μετά μας έπλεξαν την Ιστορία του Ωνάση από εκεί που ξεκίνησε, μέχρι την κατάληξή του στον Σκορπιό, μας είπαν πολλά για την αγάπη του τη Μαρία Κάλας, λιγότερα για την Ζακελήν.

Τα βαποράκι πήγε σιγά, σιγά κι άραξε, σε έναν κολπίσκο, στο βάθος φαινόταν τα τρία σπίτια του Ωνάση, έμοιαζαν σα να μας παρακολουθούσαν, αυτό με τα τζάκια του ιδίου, τα άλλα δυο αν κατάλαβα καλά της Μαρίας Κάλλας και της Ζακελήν. Το Βαποράκι μας ακούμπησε την πλώρη του στην άμμο, με το μεγάφωνο είπαν, ελεύθεροι να βουτήξετε όλοι στη θάλασσα από την πρύμη για κολύμπι, ουρά οι επιβάτες βούτηξαν και κολύμπησαν γύρω απ το βαπόρι, σκέφτηκα ήταν το ίδιο μέρος όπου κάποτε κολυμπούσαν η τέως πρώην κυρία των ΗΠΑ, η Μαρία Κάλας, όλοι οι κροίσοι του χρήματος μα και της πολιτικής. Ίσως στο νερό να έχουν κατακάτσει κάποια υπολείμματα έτσι ας πούμε του DNA αυτών που φιγουράριζαν κάποτε στα πρωτοσέλιδα των τότε εφημερίδων
.
Όχι δεν πατήσαμε στην στεριά.
Μετά μας έδειξαν το οικογενειακό κοιμητήριό τους, ένα κάποιο εκκλησάκι, τον μόλο όπου έδενε το Χριστίνα, το κτίριο της ηλεκτρικής, μία άκρα απόλυτη σιγή επικρατούσε. Ένιωθες σα να ήσουν σε ένα τοπίο όπου βασίλευε η αιωνιότητα, Σκεπτόμενος το διάβα της ζωής καταλάβαινες ότι όλοι εμείς οι θνητοί παίρνουμε την ίδια βάρκα, αυτή που πλέει τον Αχέροντα, εκεί όπου υπάρχει η ισότητα, αυτή που τη χάλαγε το τιτίβισμα των επιβατών και οι εξηγήσεις για κάθε τι από το μεγάφωνο, κι αυτό βεβαίως στην Αγγλική, με υπότιτλους στα Ελληνικά. Πρέπει να πω ότι οι εκδρομείς ήταν ως επί το πλείστων ξένοι κατά 95%.
Αναχωρώντας από τον Σκορπιό για το Νυδρί Λευκάδας Κάναμε έναν κύκλο γύρω απ’ το Μαδούρι το νησί του Α. Βαλαωρίτη, μας έδειξαν την έπαυλή του.
Το Νυδρί ένα ωραιότατο λιμάνι, και πράμα παράξενο αν και είναι κοντά στην Κεφαλονιά είχε την δική του χαρακτηριστική προσωπικότητα, με το άγαλμα του Ωνάση να δεσπόζει στο κέντρο, σα να ήταν αιώνιος περιπατητής, με το ένα χέρι να κρατά το σακάκι του στον ώμο.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

12 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Γειά σου φίλε μου
Υπέροχος αυτός ο περίπατος στο λευκαδίτικο αρχιπέλαγος Πράγματι πολλά και ωραιότατα τα νησάκια εκεί το ένα πλάϊ στο άλλο.
Χαίρομαι που σου δόθηκε η ευκαρία να τα απολάυσεις και να μας τα μεταφέρεις τόσο όμορφα.
Νάσαι καλά φίλε.
Ντένης

Αστοριανή είπε...

...έλα,βρε Γαβρίλη μου! δεν έφτανε που δεν πήγαμε πουθενά,ούτε και στο... Τζωνς Μπιτς... ακόμη τους παρακαλάω... -καμια μέρα θα πάω με τα... πόδια, ΜΟΝΗ μου!...-
να βλέπω τις ανεπανάληπτες ομορφιές και μέσα μου να σκάω!!!

Χαίρομαι που ήταν και η Ορτανζ μαζί σου, πράγματι όμορφες στιμές...
Να είστε καλά, να πηγαίνετε κάθε φορά, γεροί και δυνατοί.
Καλώς ήλθες, Φίλε στα δικά μας...
Υιώτα

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη, ήταν κι αυτό ένα απρόοπτο ταξιδάκι, ομολογώ ότι δεν τά ήξερα τα μέρη αυτά. Η ειρωνία είναι ότι είναι τόσο κοντά στο μέρος που γεννήθηκα δυο ώρες με το βαποράκι αυτό...
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Μα ακόμα έχεις καιρό, είναι καλοκαίρι για μια βόλτα μέχρι το Τζωνμπιτς, αλλά αυτό που μετράει είναι η παρέα. Στην Πρώτη φώτο αυτή που είναι πάνω από το κείμενο τα τρία παιδιά που κάνουν μπάνιο κοντά στο βαποράκι είναι τα τρία εγγονάκια μου, πήγαμε παρέα όλοι μαζί, έτσι κι εγω ξανάγινα νεανίας, αν ποτέ!!!

Ευχαριστώ,
χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Πόσο όμορφα περιγράφεις όλα όσα έζησες τούτο το καλοκαίρι στην Πατρίδα...
Εικόνες που το μάτι μ' ενα τσακ αποταμιεύει...ενώ η πένα σου γεμίζει σελίδες ολόκληρες..
Σαν να ζούσαμε μαζί σου όλο τούτο.. σαν να χαιρόμαστε με τον ενθουσιασμό σου πλάι πλάι...
Να είσαι καλα και του χρόνου να μας διηγηθείς τέτοιες μαγικές στιγμές !!!
Πολλά ηλιοχαμόγελα για μια όμορφη εβδομάδα !!!

pylaros είπε...

Μου άρεσε αυτή σου η έκφραση (Εικόνες που το μάτι μ' ένα τσακ αποταμιεύει...)
Πρωτότυπημα κι αληθινή.

Οι κολυμβητές μοιάζουν σαν να εμβαπτίζοντε σε μια Θεϊκή αθανασία της Ελληνικής γαλάζιας θάλασσας...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

pretty cool stuff here thank you!!!!!!!

pylaros είπε...

Thanks, but ID ????????

Gabriel

Μαριάνθη είπε...

Ένα καλοκαίρι λοιπόν γεμάτο ήλιο και θάλασσα κ. Γαβριήλ!!Τι άλλο θα μπορούσε άλλωστε να΄ναι αφού το γεύτηκες στην Ελλάδα με τους αγαπημένους σου. Απολαμβάνω και γω τις φωτογραφίες . Στέκομαι πιο πολύ σε αυτή από την Αγ. Ευφημία καθότι μια γειτόνισα μου στο Πλωμάρι είναι από κει και μου έχει μιλήσει για τον τόπο της. Χαιρετισμούς πολλούς σε όλους σας.

pylaros είπε...

Πάει σχεδόν πέρασε και το καλοκαίρι αυτό, Ασφαλώς θα γύρισες στην Θεσσαλονίκη αγαπητή μου Μαριάνθη, μαζί με οικογένεια.
Αυτό το καλοκαίρι το περάσαμε πολύ ωραία, δεν ξέρω ένεκα που είμασταν όλοι μαζί.
τώρα ακόμα έχουμε μπροστά μας καλές μέρες πριν τον χειμώνα, αύριο δευτέρα ανοίγουν τα σχολεία μόνο για τους εκπαιδευτικούς, όχι για τους μαθητές τα οποία ανοίγουν την τρίτη 7 Σεπτεμβρίου.

Διάβασα τα του Πειραιά το ένα Ανθολογία μου άρεσε πάρα πολύ, το άλλο ο Αρχαίος Π. δεν το τελείωσα,
χίλια ευχαριστώ.
πολλούς χαιρετισμούς οικογένεια,

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ι. Ν. Αγ.Βαρβάρας-Οσ. Σάββα είπε...

Μπήκα στο ιστολόγιό σας από το ιστλόγιο ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ και η λέξη Πύλαρος με συγκίνησε.
Είναι πολύ ωραίο να ακούς για την πατρίδα σου, την κεφαλλονιά, στα πέρατα της γης.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κεφαλλονιά στο χωριό Χαλιωτάτα της Σάμης και η Πύλαρος είναι η κοντινή, καθημερινή μας σχεδόν καλοκαιρινή βόλτα κατα τους θερινούς μήνες των διακοπών.
Σήμερα ζω στην Πάτρα , αλλά η Κεφαλλονιά , η πατρίδα μου, πάντα με συγκινεί.
Να είστε καλά και να επισκέφτεστε συχνά την πατρίδα σας. Σας έχει ανάγκη και μάλλον την έχετε και εσεις.

π.Γερασιμάγγγελος Στανίτσας

pylaros είπε...

Καλώς όρισες στο φτωχικό μου Πάτερ!! Αχ! αγαπητέ μου Συμπατριώτη, αυτά τα διπλά ονόματα που μόνο Κεφαλλονίτες τα έχου με συγκινούν.
Είχα ένα θείο Γερασιμοπαναγή, επίσης και ο ιστορικός συγγρφέας Αγγελοδιονύσης Δεμπόνος.
Χάρηκα πάρα πολύ που επισκέφτηκες την Πύλαρο, Ναι είναι ΄το μέρος που γεννήθηκα το χωριό Μαρκάτα Παλαιότερα κοινότης Μακρυωτίκων.
Στα Χαλιωτάτα είχαμε πάει προ 3-4 χρόνια με φίλους αυτοί να αγοράσουν χοντρικός κρασί και λάδι...
Τη Σάμη την επισκέφτουμε κάθε καλοκαίρι μια και είναι το λιμάνι εισόδου για τους Πυλαρινούς
Το ταξίδι μου στην Πύλαρο κάθε καλοκαίρι, είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μου είναι αυτό που με αναζωογονεί και είναι το μόνο μέρος όπου αισθάνομαι άνετα...
Χάρηκα πολύ και σας
Ευχαριστώ


Γαβριήλ Παναγιωσούλης,
Νέα Υόρκη