Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Το κλειδί

Κρεμόσουν από μια κλειδαριά σκουριασμένο, σε λυπήθηκα, τέτοια αφοσίωση!

Φτωχό μου κλειδί σου έχουν φύγει και τα δόντια, δεν ανοίγεις ούτε κλείνεις παραδείσους, θυμάσαι τα όνειρα που κάναμε μαζί όταν σ’ έκρυβα κάτω απ’ το κεραμίδι για να μη σε χάσω, τώρα κρέμεσαι σαν πεθαμένο απ’ της πόρτας μου την κλειδαριά, αυτής που άνοιγες στη θαλπωρή της αγάπης της ευτυχίας. Σκούριασες να με περιμένεις, η κλειδαριά γέμισε αράχνες, σάπισε η πόρτα, έφυγε και η θαλπωρή, πέταξε η αγάπη, τα όνειρα σβήστηκαν, γέμισες σκουριασμένες ρυτίδες κι εσύ επιμένεις εκεί πιστό εξακολουθείς να με περιμένεις, μα δεν ξέρεις ότι στην τελευταία μας κατοικία δε βάζουν κλειδί; Δεν σε χρειάζομαι πια, έλα μην κλαις έτσι είναι ο χρόνος είναι ο κυρίαρχος των πάντων, αυτός σε σκούριασε, κι εσένα κι εμένα
Πέταξε ο χρόνος, έφυγαν τα χρόνια, ήρθαν κι αυτοί οι ‘μάστορες’, αυτοί που κατάλαβαν την ανησυχία της ανθρώπινης ψυχής, φτιάξανε θρησκείες μας τις σερβίρανε, διαλέγεις και παίρνεις σύμφωνα με το ότι σου αρέσει, με ότι εσύ προτιμάς την τάδε ή τη δείνα έτσι για να ικανοποιήσεις ένα εσωτερικό σου κόσμο ο οποίος ψάχνει για αιωνιότητα, αμφιβάλει και φοβάται, διαβάζεις τα βιβλία της κάθε μιας, τις υποσχέσεις τους, ακούς τα κηρύγματα των προφητών τους, οι περισσότεροι σου υπόσχονται μια θέση σε ένα μελλοντικό φανταστικό υπερπέραν, το παράδοξο είναι ότι ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν αυτόν τον κόσμο. Αισθάνεσαι τον χρόνο που τρέχει, ψηλαφίζεις τη φθορά του. Όμως γεννιέσαι ελεύθερος. Όταν γεννιέσαι άλλοι αποφασίζουν για σένα. Μετά πάει έχασες την ελευθερία σου. Μπαίνεις σε ένα λούκι που άλλοι έσκαψαν, η παράδοση και η τιμή της σκέψης, σε κρατούν δεμένο, πληρώνεις για να πεις το τι πιστεύεις, είναι για να ζήσουν αυτοί που διδάσκουν τις θρησκείες, όχι δεν είναι χαρισμένες από μια ουράνιο δύναμη αλλά man made, είναι business, έλα κατάλαβέ το, μην κλαις αγαπημένο μου κλειδί, υπάρχει η αρχή και το τέλος, όλοι προσπαθούμε να μην φτάσει το τέλος ο κάθε ένας μας χωριστά, έλα όμως που η φθορά του χρόνου δεν συγχωρεί, η μητέρα γη ανυπομονεί.
Υπάρχει και η ερώτηση, τότε γιατί γεννηθήκαμε ποιος ο σκοπός μας; Μα και γιατί εφόσον όταν ωριμάσουμε πιο σοφοί γεμάτοι πείρα, να φεύγουμε; Όταν γεννιέται το ανθρώπινο γένος είναι σαν να γεννιέται για πρώτη φορά; Σα να μην ξέρει τίποτα, αθώο; Ξέρεις αγαπημένο μου κλειδί σκέφτομαι και με έχει νικήσει μια η σκέψη, η μητέρα γη κάνει ανακύκλωση των προϊόντων της σύμφωνα με το χρόνο που μας φθείρει, ο οποίος είναι κι αυτός συνέταιρος της, την διατάζει… Εμείς, εσύ κι εγώ είμαστε προϊόντα της μητέρας γης.
Έτσι είναι φτωχό μου κλειδί δεν υπάρχει πια η κλειδαριά σου, μόνο η θύμηση της. Αυτή που μας φύλαγε τη νύχτα απ’ τους κλέφτες, τα κοράκια, και τ’ άγρια τα ζώα, απ’ τους άλλους τους ανθρώπους. Σκούριασες και συ που μας κλείδωνες στη σιγουριά μες το μαύρο το σκοτάδι, αυτό πού -άπλωνε η νύχτα μαζί με τα στοιχειά της, καλικάντζαρους και άλλα.
Έχε γεια!
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

10 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Gavrili mou!
Den ftanei pou m' ekanes na vourkwsoun ta matia mou...
exw ki afto to "tetoiwmeno" to computer pou mou exase kai thn ellhnikh glwssa...

Ti epa8es, kale mou File, ... an kai ypologizw:
dyskola nea gia ton Denny, filoi gyrw gyrw fevgoun... h katastash, h vroxh, oi katastrofes...,
oi ef8ynes pou pote' den teleiwnoun...

mhpws eixes apanthsh apo ta tests pou ekanes??? htan kala, mou eipes...

To kleidi

einai mia ekkriksi pou den mporeis na thn paravlepseis, eite
an8rwpina, eite logotexnika...

Otan liewnei h psyhh... efkolh lysh DEN yparxei...
mono,
afth h Gh pou gia kapoio logo mas efere, na thn perpathsoume, kai na xaroume...
isws exei gia mas kati allo...

Ton pono, Thee' mou den antexw!
to fysiko pono! ths kardias, kapws volevetai...

Oti kai na einai, efxomai na einai ola kala, ki afto apla na htan ena ksespasma tou myalou...
Se filw,
Yiwta

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Κάθε ένας μας έχει έτσι ας πούμε ένα μεράκι εκεί όπου βρίσκει ξεκούραση, εκεί όπου ξαποστένει.
Το δικό μου 'ξαπόστημα' είναι όταν μου δίνεται η ευκαρία να τα γράφω, γράφω και να τα πετάω, έστω και στον κάλαθο, ακόμα και να δημοσιεύω και μερικά.
Το μπλογκ μου-μας μου δίνει την ευκολία, μαζί και την ευκαιρία να παρουσιάζω δημοσιεύω μερικές σκέψεις μου και το πιο σημαντικό είναι ότι δεν τις λογοκρίνει κανένας π.χ. ο εκδότης, άρα είναι 100% pure
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, είδα σήμερα τον Μάκη,
Με το Ντένη μίλησα στο τηλέφωνο τα νέα του απελπιστικά, άσχημα.
τι να πω κι εγώ μόνο υπομονή και καρτερία...
Τα βιντεάκια σου θα τα δω όταν πάω στον υπολογιστή με τη φωνή...

χαιρετισμους Δημήτρη
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Λοιπόν κ. Γαβριήλ εγώ θα σταθώ στο κλειδί αυτό το παλαιό όπως της φωτογραφίας.Μουσειακό είδος πια!!Σε κάποιες πόρτες, σε κάποια σπίτια του χωριού αν υπάρχουν ακόμη τέτοιες κλειδαριές που να ανοίγουν με αυτά, τα βαριά, σιδερένια, μαυρισμένα κλειδιά. Τι μου΄φερες στο νου με τούτη την εικόνα!!...Υπάρχει για μένα μια πόρτα που ανοίγει με τέτοιο κλειδί. Ευλαβικά το κρατώ.
Κάθε κλειδί ανοίγει ή κλείνει όμως πόρτες στη ζωή αν το δούμε από άλλη οπτική γωνία.Και συ με αυτό μας άνοιξες την καρδιά σου σαν εξομολόγηση. Μου άρεσε ο τρόπος που έγραψες τις σκέψεις σου.
Καλή εβδομάδα.

Μηθυμναίος είπε...

Μπορεί, φίλε μου Gabo, (… έτσι του άρεζε να τον λένε ο Gabriel Garcia Marquez) το «φτωχό» σου κλειδί να μην «ανοίγει ούτε να κλείνει παραδείσους»… ξέρει όμως πολύ καλά να ξεκλειδώνει αναμνήσεις. Τις αναμνήσεις σου…

Κι αναρωτιόμουν πάντα πως τα καταφέρνεις να θυμάσαι τόσα… Τώρα ξέρω, έχεις αυτό το κλειδί (… μουσειακό είδος το λέει η Μαριάνθη) που ταιριάζει στην κλειδαριά του μυαλού και της καρδιάς σου.

Να ‘σαι καλά!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Όπως λες κι εσύ το κλειδί αυτό είναι στη σημερινή εποχή Μουσειακό και όμως με αυτό μεγαλώσαμε, μάλιστα ήταν τόσο εμγάλο ώστε υπήρχε προβληματισμός πως να το φέρνουμε μαζί μας όταν βγαίναμε, π.χ. για να μάσουμε ελιές, έτσι το αφήναμε κάπου κρυμένο μέχρι να γυρίσουμε σπίτι. Συνήθως κάτω από ένα κεραμίδι.
Μερικοί το χρησημοποιούσαν και σαν όπλο σε ανάγκη...
Παλαιά σύνεργα, όχι δεν έχουν περάσει αιώνες αλλά να ήταν μόλις χθες. Σήμερα βλέπουμε πόσο γρήγορα τρέχει ο κόσμος η τεχνολογία, η επιστήμη τόσο γρήγορα ώστε το μυαλό αδυνατεί να συνχρονηστεί με τα καινούργια δεδομένα.
Χαιρετισμούς
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αχ! αυτό δεν το ήξερα το "Gabo"
Φίλε μου ευχαριστώ για την αναφορά σου στον G.G.M.
Είναι μεγάλη μου τιμή για την σκέψη σου αυτή.

Το γραπτό μου αυτό είναι αποτέλεσμα μιας κοινής κρύας, ωμής, λογικής, την οποία καμουφλάρει η κοινωνία για να γίνεται μια πιο ανθρώπινη πιο ανεκτική η ζωή μας πάνω στον πλανήτη μας.
Όπως ο μεταξοσκώληκας κλείνεται στο 'καβούκι' του αυτό που παράγει μετάξι, άλλο τόσο και οι άνθρωποι η κάθε φυλή, η κοινωνία, έχει δημιουργήσει το δικό της 'καβούκι', αυτό που πιστεύει και δοξάζει, είναι όμως φυσικόν να υπάρχει διαφορετικότητα αν και έχουμε όλοι μας την ίδια πηγή προέλευσης...

Χαιρετισμούς,
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Ένα κλειδί που ανοίγει πόρτες
πόρτες ζωής ..πόρτες ονείρων…
και συ ελπίζεις πάντα ν ανοίξεις την πόρτα του δικού σου Παράδεισου..
Μα κοίτα ..όλα είναι ρευστά ..όλα είναι σαν το ζυμάρι…
εμείς είμαστε ο Παράδεισος
Άκου με
εμείς
ο κάθε κόκκος άμμου μέσα σ αυτόν τον ουράνιο θόλο..
μικρός μα σημαντικός
η γαλήνη ..η ομορφιά της ψυχής
εκείνο το μοναδικό αποτύπωμα που αφήνει η σκιά μας
επάνω στο σύνολο….
Εκείνη η απίστευτη αυθεντικότητα του κάθε ενός που μιλάει στην ψυχή του άλλου
Στο ξαναείπα η κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της …τα πιστεύω..τα ιδανικά της
και η πείρα , ο αγώνας , η στάση ζωής που κουβαλάει ο καθ ένας
μιλάει στα μάτια του άλλου μοναδικά….
Αυτός είναι ο Παράδεισος κάλε μου φίλε …τον κερδίζει ο καθ ένας με την μοναδικότητα του..
Κι αυτή η αποδοχή …είναι τόσο σημαντική !!!
Χαίρομαι τόσο να σε διαβάζω

Υ.Γ.
όσο γι αυτο που με ρωτησες
θα τα ανοιξω τα σχολια μα οχι ακομα

καλό βράδυ εύχομαι

pylaros είπε...

ἒχεις Απόλυτο δίκιο (η κάθε ὴλικία ἒχει την ὸμορφιά της, ὰγαπητή μου Δέσποινα,

Εὒρηκα ἒναν υπολογιστή της Apple (ὂχι δεν εἶναι δικός μου, εἶναι της κόρης μου) ο ὀποίος ἒχει δυό ὲλληνικές (φόρμες) της γλώσσας μας, το μονοτονικό και το πολυτονικό,

Προσπαθῶ να γράψω στο πολυτονικό σύστημα, τη γλῶσσα που μου ἒμαθαν στο σχολείο στην Ελλάδα,
Ὰισθάνομαι τόσο περήφανος!


Ευχαριστῶ για τα τόσα ὂμορφα λόγια σου.

Γαβριήλ