Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Αυτό που δεν Χάνεται...




Παππούς, Γιαγιά, Εγγόνια

Η Νέα Υόρκη είναι ένα χωνευτήρι, όπου όμως σου επιτρέπει να κρατάς τα δικά σου πατροπαράδοτα έθιμα, Θρησκεία γλώσσα εορτές και επετείους.
Εμείς οι μετανάστες, ή ας πούμε οι διαμένοντες από χρόνια στο εξωτερικό κατορθώσαμε να επιβιώσουμε και να μεταφέρουμε τις παραδόσεις μας, τη γλώσσα μας, όχι μόνο στα παιδιά μας αλλά και στα εγγόνια μας άλλο τόσο και η ελληνικότητα, η ελληνική παιδεία, τα ελληνικά γράμματα, δεν θα χαθούν αλλά θα επιβιώνουν έστω κι αν τα ελληνικά τους όταν μιλούν έχουν μια κάποια προφορά.
Μια εγγονούλα μου η Κλεοπάτρα βάφτισε ένα κοριτσάκι χθες Κυριακή στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, στο Μπρονξ όπου κατοικούμε από όπου και οι φωτογραφίες….
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

8 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Τι όμορφοι που είστε όλοι!!
Τίποτε άλλο δε θα πω. Μόνο πως χαίρομαι που τυχαίνει να κάνω το πρώτο σχόλιο. Χαιρετισμούς σε όλους και άξια η ανάδοχος.Να ζήσει και το βαπτιστήρι.

Αστοριανή είπε...

Να τους χαίρεσαι,
Γαβρίλη μου.
Πάντα άξια, η νονά.
...και το όνομα αυτής;;;;;

Χαιρετισμούς,
Γιώτα-Δημήτρης

Liakada είπε...

Nα εισαι καλα και να τους χαιρεσαι παντα ολους κοντα σου!
Αυτο που δεν χανεται ....Μπορει τα παιδια και τα εγγονια σου να εχουν "ααρει" προφορα στην ομιλια τους αλλα τη γλωσσα τη μιλουν! Αυτο μετραει! Η γλωσσα .. το πνευμα η Ελληνικη ψυχη.. που κουβαλανε μεσα τους για παντα!
Μην αφησετε να τους το αλλοιωσουν με τπτ οσο κι αν προσπαθησουν!

pylaros είπε...

Χίλια ευχαριστώ Μαριάνθη μου για τα καλά σου λόγια,
Ευχόμαστε κι εμείς να ζήσουν με καλή υγεία η νεοφώτιστος, Κωνσταντίνα η νουνά κι όλοι εμείς....

Χαιρετισμούς
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητη μας Υιώτα, Δημήτρη εκτός από τα χρόνια πολλά ένεκα του Αγίου Δημητρίου σας ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια.
...και το όνομα αυτής Κωνσταντίνα


χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Άξια η νονά, Γαβρίλη μου κι εσύ να τους χαίρεσαι όλους!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Λιακάδα, Καλώς ήλθες στο φτωχικό μου.
Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα για εμάς που ζούμε στο εξωτερικό, (ένεκα του τρόπου επιβίωσης, του περιβάλλοντος, του μοντερνισμού της νέας πατρίδας τους-μας) που συγκρούεται με τις δικές μας παραδόσεις ήθη και έθιμα, είναι πράγματι ένας άθλος το να κατορθώνουμε να κρατάμε και να διαδίδουμε στους απογόνους μας τις δικές μας παραδόσεις, την περηφάνια του να λογίζονται Έλληνες, την γλώσσα μας και τα ελληνικά γράμματα.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ


Η

pylaros είπε...

Στράτο φίλε μου Ευχαριστώ για όλα.


Γαβριήλ