Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Η Σύνδεση

Φιλονικούσαν δυο σχολιαστές πάνω σε ξένη ιστοσελίδα, ξάφνου πετιέται ένας τρίτος και τους γράφει, ρε σεις δεν πάτε να ανοίξετε δικό σας μπλογκ έτσι θα διαβάζεται μόνοι σας τα δικά σας γραπτά και θα χαιρόσαστε θα ικανοποιείτε το εγώ σας, αντί να μας γεμίζεται με ανοησίες;
Ομολογώ εντυπωσιάστηκα, η αλήθεια είναι ότι το μπλογκ σου δίνει την ελευθερία να εκφραστείς, όπως εσύ νομίζεις καλύτερα.

Η πρωτοτυπία του θέματος παίζει πρωταρχικό ρόλο, κάτι που να μην είναι κοινό, έτσι λοιπόν ψάχνω στο μυαλό μου να γράψω κάτι το ασυνήθιστο.
Βάζω μπροστά τη μηχανή των αναμνήσεων, είναι λίγο σκουριασμένη αλλά υπάρχει μια διαφορά, η μηχανή αυτή είναι δική μου, δηλαδή μέσα σε αυτή ενηλικιώθηκα, οπότε μου ανήκουν όλα τα Copyright.

Μια πλατεία με φοίνικες και παγκάκια, μπροστά από μια μεγάλη εκκλησία, εκεί είχαμε βγει παρέα με το φίλο μου, τον Jose Dueña. Είμαστε ναυτικοί πλήρωμα από το ίδιο βαπόρι κάναμε βόλτες στην πλατεία Cienfuegos Cuba. Ξάφνου παρουσιάστηκε μια πιτσιρίκα, χαιρέτισε, ο Χοσέ μου λέει κάνε της παρέα αν θέλεις εγώ πάω σπίτι μου. Ήταν από εκείνα τα μέρη. Με τα στάνταρ της Κούβας τίποτα το παράξενο, κάναμε βόλτες, πήγαμε για ένα ποτό, για καφέ, μετά μου έσκασε το παραμύθι.
Ξέρεις μου λέει θα περάσουμε τη νύχτα μαζί αλλά έχω ένα πρόβλημα, ζω με την μάνα μου, αυτή με περιμένει να γυρίσω, με ψώνια, λοιπόν δώσε μου10 δολάρια να της τα δώσω ώστε να πάει μόνη της στην αγορά και περίμενέ με να γυρίσω θα περάσουμε τη νύχτα αγκαλιά. Κοίταξα την εκκλησία απέναντί μας, κοίταξα και τα αγάλματα, σαν καλός χριστιανός την πίστεψα! Ένα ακόμη μάθημα, το ρήμα περιμένω έμεινε μια κουκίδα, που σα διάττοντας αστέρας χάθηκε στο άπειρο της ζωής.

Ένα μικρό λιμανάκι στην Κούβα Isabela de Sagua, ναυτικοί εμείς ψάχναμε για διασκέδαση, κάποιος μας είπε έχει χορό ο δήμος, γιατί δεν πάτε κι εσείς, όλοι οι Κουβανοί φορώντας γουαγιαβέρας καθισμένοι στην βεράντα στις καρέκλες τους αυτές που δεν έχουν πόδια αλλά δυο καμπύλες και κουνιόταν σα να νανουρίζουν μωρά, μέσα στην αίθουσα ορχήστρα και χορός. Στα σκαλοπάτια της βεράντας μας σταμάτησαν, όχι μας είπαν απαγορεύονται οι ναυτικοί. Θυμώσαμε, πήραμε ταξί και πήγαμε στο εσωτερικό της Κούβας μια πόλη Sagua La Ggrande, εδώ κάπως άλλαζε ο κόσμος, όχι δεν υπήρχε διασκέδαση έπρεπε να το πάρουμε απόφαση θα γυρίζαμε στο βαπόρι, όπως φύγαμε, εν τέλει κάτι βρέθηκε, εκεί στη σκοτεινιά, στη λάσπη ασυνήθιστοι οι ντόπιοι από ναυτικούς έχασα τα λεφτά από την τσέπη μου.

Νέα Υόρκη, ξέμπαρκοι ναυτικοί, γυρίζαμε από δωμάτιο σε δωμάτιο, από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, δεν ήταν εύκολο να σου ανοίξουν τις πόρτες τους οι εδώ ομογενείς. Κάτω στην 8η λεωφόρο τα καμπαρέ το Βρετάνια το Πορτ Σάιντ, το Αιγυπτιακοί Κήποι, κάθε γωνία και μπαρ, αλητεύαμε, πηγαίνοντας να ακούσουμε το «Ο χάρος την πόρτα μου χτυπά χτύπα κι εσύ καμπάνα…» και να δούμε χορεύτριες του χορού της κοιλιάς αυτές που τους έβαζες τα δολάρια στη ζώνη.
Μέχρι που να βρούμε κάποιον να μας συστήσει στο σύστημα δηλαδή το πώς να βρεις φιλενάδα, να μην μας φοβάται, δηλαδή να μας παρουσιάσει σαν τίμιους, νοήμονες ναυτικούς εδώ στη Νέα Υόρκη πέρναγε ο καιρός και θα έπρεπε να φύγουμε, αν όμως γνωρίζαμε την πρώτη οι άλλες ερχόταν αλυσίδα…

Τώρα πολλές φορές περπατώ τα βράδια στα μοναχικά δρομάκια της γειτονιάς μου, εδώ στο Μπρονξ, αναπνέω ελεύθερα, σαν αναλαμπές έρχονται στο μυαλό μου οι παλιές μου περιπέτειες, ξαναβρίσκω την σύνδεση του τότε με το σήμερα, πάνω στον ίδιον τον εαυτόν μου. Είναι αυτές όπου με έπλασαν, θυμώνω με την σημερινή κατάσταση μου, μου φαίνεται ότι έχω χάσει κομμάτι του εαυτού μου, αισθάνομαι αδύναμος να γυρίσω πίσω, απίστευτο κι όμως είναι αυτή η αδυναμία μου που με ηρεμεί, την χρησιμοποιώ σαν γέφυρα που ενώνει το χθες με το σήμερα, το τότε με το τώρα, έτσι εξακολουθώ να απολαμβάνω τη ζωή, σε μια ουτοπία ότι τίποτα δεν άλλαξε!

Γαβριήλ
Παναγιωσούλης







11 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μας,
συνήθως οι...Κεφαλλονίτες και ειδικά οι ναυτικοί, έχουν καλό όνομα για την ...εξυπνάδα τους!!!
Τώρα, τα γλυκά μάτια της κοπελιάς,... ο πόθος για...(...τελειούλες...)... όπου και να είσαι, όταν έχεις ...προετοιμαστεί με ...δίχως αντίσκηνο... όλο και κάτι θα τύχει να σε βγάλει από το "σκοπό σου"...
Σ΄όλες τις περιπτώσεις που αναφέρεις... νομίζω φτηνά τη γλύτωσες... -αφού όλα πληρώνονται...- αυτό ισχύει και για τις αναμνήσεις σου, που πράγματι έχουν την ιδιαίτερη γοητεία τους...
Αλήθεια, στην αερογέφυρα, ποια είναι; την γνωρίζω;...
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
ΝΥ

Μαριάνθη είπε...

" ξαναβρίσκω την σύνδεση του τότε με το σήμερα, πάνω στον ίδιον τον εαυτόν μου." ...
Πολύ μου αρέσει αυτή η φράση. Στέκομαι.
Ενδιαφέρουσα και η αναδρομή κ. Γαβριήλ που κάνεις.
Ωραία και η φωτογραφία, μάλλον το πρόσχαρο πρόσωπο.
Πολλούς χαιρετισμούς.
Εδώ έχουμε μουσκέψει κανονικά. Η βροχή πολύ φλυαρεί!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
όπως ξέρεις οι αναμνήσεις είναι οι αυθεντικές στιγμές που ζούσε κάποιος.
Ένεκα ας το πούμε τόσα χρόνια στο να ψάχνει να βρει τον παράδεισο έξω από τα σύνορα ορισμένου κράτους, έστω κι αν αυτός ο παράδεισος ήταν σαν το αεικίνητο της νεότητας.

Είναι αυτες (οι αναμνήσεις) που δεν χωρά νοθεία.

Στην αερογέφυρα αυτη είναι η Ορτένσια, στις ακτές του Μεξικού Ειρηνικός Ωκεανός, όπου είχαμε πάει διακοπες...

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Όπως το αναφέρεις κι εσύ είναι κι αυτό μια αλήθεια το (ότι ξαναβρίσκω την σύνδεση του τότε με το σήμερα πάνω στον ίδιο τον εαυτόν μου)

Έτσι είναι η ταυτότητα του κάθε ένος μας γραμμένη από το πεπρωμένο ή ας πούμε από την διαφορετικότητα περιπέτειας ενηλικίωσης του κάθε ανθρώπου.

Αχ! αυτή η διαφορετικότητα πολλές φορές είναι τόσο όμορφη!

Είδα την βροχή στην παρέλαση της 28ης Φθινόπωρο για καλά.

Η γέφυρα είναι από το Μεξικό, η Φωτο είναι η Ορτένσια όπου είχαμε πάει διακοπές πριν καιρό,
στο Puerto Vallarta


Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Unknown είπε...

Εγώ ήρθα απ'ευθείας ... να συναντήσω τις αναμνήσεις σαν γέφυρα ουτοπική, σύνδεσης παρελθόντος - παρόντος.

Όλα αλλάζουν και διαρκώς θα αλλάζουν εκτός από εμάς τους ίδιους ...
έτσι μου φαίνεται εμένα.

Χαίρομαι που με φώναξες,
χαίρομαι που σε βρήκα.

Μηθυμναίος είπε...

Αγαπητέ μου φίλε,
Για να δεις τι είναι οι συμπτώσεις… Θα σχολιάσω τη «Σύνδεσή» σου με την πρώτη παράγραφο (αυτούσια) του αυριανού μου άρθρου στην εφημερίδα, δίχως άλλα λόγια.

Ίσως είναι οι μέρες τέτοιες, ίσως η μελαγχολική διάθεση που επιβάλει τούτη η εποχή. Κάτι οι γνωστές βόλτες μου στο παρελθόν –διαπιστώνεται πως οι επαναλήψεις με χαρακτηρίζουν- βρέθηκα πάλι εκεί πίσω, εκεί που η ανάμνηση ανακατεύεται με την τρέχουσα στιγμή κι ο χρόνος παγωμένος μας κοιτάζει με νοσταλγία, να αναζητώ και να σκαλίζω ξανά, όλες τις μικρές στιγμές και λεπτομέρειες, τα όνειρα και τις πράξεις μου. Όλα αυτά που έχτισαν, στο διάβα τους, τη ζωή μου. Αυτά που έμοιαζαν να έχουν λησμονηθεί, ξανάρχονται στο νου. Κι όπως ανακατεύονται στη στάμνα της μνήμης, γίνονται βίωμα, παρόν και μέλλον. Χρόνος που δεν γυρίζει πίσω. Πόσες φορές δεν θα θέλαμε, όλοι μας, να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο. Να ξαναζήσουμε στιγμές από την αρχή. Να κάνουμε άλλες επιλογές. Να διορθώσουμε λάθη. Να αλλάξουμε αυτά που δεν μας άρεσαν. Όμως, ζούμε το τώρα, τη στιγμή. Είναι αδύνατο να επιστρέψουμε στο τότε. Μόνο με τη μνήμη το κάνουμε.

pylaros είπε...

Καλώς ήλθες στη γειτονιά μου meggie.
Έχεις απόλυτο δίκιο όλα αλλάζουν γύρω μας εκτός από τον εαυτόν μας.

Είναι αυτός ο ίδιος όπου αν και άλλαξε από την τριβή του χρόνου, αν και η πείρα της ζωής τον έπλασε εξωτερικά διαφορετικό η προσωπικότητά του, το πιστεύω του παρέμεινει το ίδιο...

Χάρηκα πολύ
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ξέρεις τι σκέπτομαι οι μελαγχολικές μέρες του φθινοπώρου, τα ξερά φύλα αυτά που πέφτουν από τα δένδρα, αυτά που φυσσά ο αέρας και είναι σα να θέλουν να ανακατευτούν να μπερδευτούν στα μαλλιά σου, καθώς σε τυφλώνουν, τότε έρχεται η περισυλλογή ξαναζούν οι αναμνήσεις ένα αντίδοτο στην καρτερία του ερχομένου Χειμώνα.

Σύπτωση;
Μάλλον όπως λες ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Ευχαριστώ φίλε

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Αν κατάλαβα καλά κύριε Γαβρίλη
στον πρόλογό σας, "δυό γαιδούρια
εμαλώναν σ έναν ξένο αχυρώνα" η
"με ξένα κόλυβα μνημονεύαν" και
μπήκε ο τρίτος και τους ηρέμησε.
Αυτές τίς παροιμίες έλεγε ο
παππούς μου. Σοφά λόγια. Και δεν
είχε τελειώσει πανεπιστήμιο!!!
Όσο για αυτά που γράφετε, δικά σας,
καταδικά σας, αξιοσημείωτα.
Παρελθόν, σκληρό μα γεμάτο
περιπέτεια και αναμνήσεις, κι
αυτό μετράει. Είμαι περαστική
απο το μπλόγκ σας και έκανα ένα
σταμάτημα και ξεκουράστηκα, με
ταξιδέψατε σε χώρες μακρυνές.
Κι αυτή η μουσική, ειναι του
Fernado Valadez; η κάνω λάθος;
Χαιρετισμούς
Ισμήνη

pylaros είπε...

Καλώς ήλθες στην μπλοκογειτονιά μου αγαπητή μου Ισμήνη.
Η αρχή είναι ακριβώς όπως το έλεγε ο Παππούς σου.

Τα υπόλοιπα δημοσιεύματα είνα καθεαυτό δικά μου τα οποία πηγάζουν από εμπειρίες της ζωής μου, μπορώ να πω θέματα πρωτότυπα.

Χάρηκα ποθ ΄πως λες ξεκουράστηκες, θα χαρώ να ξανάρθεις...
Ναι μάλιστα η μουσικ'η από ότι ξέρω είναι του Fernando Valadez, είναι αυτή που ήταν κάποτε της μόδας όταν ταξίδευα Λατινική Αμερική.

Ευχαριστω
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.