Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Μια Διαφορετική Ζωή


Si entiendes el idioma favor de responder me en el idioma de Cervantes.
Gracias.
Το 'πάσο' μου να μπαινοβγαίνω ελεύθερα στο λιμάνι του Matías de Gálvez, σκοπός μου να εφοδιάζω τα πλοία με τρόφιμα, ή οτιδήποτε άλλο ήθελαν.

Ένας μεγάλος όρμος με άνοιγμα προς τη Καραϊβική είναι ο όρμος του Amatique, όπου προς νότο βρέχει την ακτή της Γουατεμάλας, προς βορρά το κράτος του Μπελίζε.
Στο βάθος του όρμου ένας κολπίσκος εκεί είναι χτισμένο το Puerto Barrios, η πόλη χτίσθηκε και ρυμοτομήθηκε καθώς και ο λιμενοβραχίονας όπου έπεφταν δίπλα 6-8 βαπόρια, από την United Fruit Co. στην μέση του λιμενοβραχίονα υπήρχε σιδηροδρομική γραμμή όπου ερχόταν βαγόνια γεμάτα μπανάνες, ή καφέδες προς εξαγωγή. Η σιδηροδρομική γραμμή έφτανε μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό στο κράτος του Ελ Σαλβαδόρ. Η ρυμοτομία της πόλης τετραγωνισμένη και χτισμένη σε έναν επίπεδο βαλτώδη κάμπο από την United Fruit Co. ήταν αρκετά εκτεταμένη με ανυψωμένους δρόμους, όπου παράλληλα υπήρχαν βαθιά χαντάκια γεμάτα βαλτόνερα, οι βάτραχοι κρυμμένοι στην πυκνή βλάστηση τραγουδούσαν όλη τη νύχτα. Υπήρχε κι ένας λοφίσκος εκεί πάνω στον είχαν κτίσει βίλες στις οποίες ζούσαν οι αξιωματικοί της εταιρίας, είχαν δε κάτι σαν ιδιωτική ζώνη με φρουρούς ονομαζόταν La Colonia.
Ο νυκτοφύλακας που φύλαγε τα γραφεία στο λιμάνι είχε κρεμασμένο στο λαιμό του ένα τετράγωνο κουτί έμοιαζε με ρολόι, κάθε ορισμένο χρονικό διάστημα το έβανε σε κάτι σαν κλειδαριές στις γωνίες του κτιρίου ως σημείο της παρουσίας του, έτσι ήταν υποχρεωμένος να κινείται όλη τη νύχτα. Όλα αυτά ανήκαν στην Αμερικανική εταιρία United Fruit Co. η οποία είχε τεράστιες φυτείες μπανανών.
Η πόλη έμοιαζε σαν αυτές που βλέπουμε σε καουμπόικα φιλμ του περασμένου αιώνα, σε κάθε γωνία και σαλόνι μπαρ με γυναίκες όπου μαζευόταν σαν τις μύγες εκεί όπου έρεε το ναυτικό χρήμα. Τα φορτηγοποστάλε της εταιρίας ‘Τhe Great White Fleet’ ερχόταν δυο φορές την εβδομάδα έφερναν τουρίστες και φόρτωναν μπανάνες. Κίνηση στο λιμάνι αρκετή, ταξί υπήρχαν ολίγα, ta τηλέφωνα σε όλη την πόλη μετρημένα, οτιδήποτε ήθελες έπρεπε να χρησιμοποιήσεις ταξί.
Η κυβέρνηση της Γουατεμάλας προσπαθούσε να πετάξει έξω την αμερικανική εταιρία αρχίζοντας από το να κατασκευάσει δικό της λιμάνι ακριβώς στο άλλο άκρο του κολπίσκου. Έτσι τα Ελληνικής ιδιοκτησίας βαπόρια, εργαζόταν και για τις δυο μεριές τα μεν ήταν χρονο-ναυλωμένα από την Αμερικανική εταιρία, τα δε κουβαλώντας τσιμέντο, πίσσα, από την κυβέρνηση της Γουατεμάλας σε ελεύθερα ταξίδια. Μάλιστα για ένα δυο χρόνια ήρθαν και ελληνικά επιβατηγά με τουρίστες όπως τα ‘Στέλλα Ωκεανίς’ στο κυβερνητικό λιμάνι. Λιμάνι το ποίο δεν υπήρχε απολύτως τίποτα εκτός από τον μόλο αποθήκες και καινούργιες κατοικίες αξιωματικών του πολεμικού ναυτικού της Γουατεμάλας όπου είχε νομίζω δυο τορπιλάκατους όλες κι όλες.
Ίντριγκες, πόλεμοι, επαναστάσεις, δολοφονίες προέδρων, δικτατορίες διαδεχόταν η μία την άλλη. Δεν θα αναλύσω αυτό το μέρος, είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα αλλά θα καταγράφω τις δικές μου προσωπικές περιπέτειες.
Το κυβερνητικό λιμάνι που χτίστηκε απέναντι ονομαζόταν Matías de Gálvez σήμερα, Santo Tomas de Castilla.
Τα βαπόρια υποχρεώθηκαν να μοιράζονται τα φορτία εισαγωγής, κι εξαγωγής ανάμεσα στα δυο λιμάνια, αν και το κυβερνητικό λιμάνι δεν είχε σιδηρόδρομο αλλά εργαζόταν με νταλίκες. Καλές υποδομές πλατιοί δρόμοι, οι νταλίκες περίμεναν σταθμευμένες η μια δίπλα στην άλλη. Έβαλαν και γραμμή φέριμποτ ανάμεσα Γουατεμάλα Μαϊάμι.
Η απόσταση από στεριά ανάμεσα στα δυο λιμάνια 10 χιλιόμετρα. Όταν το βαπόρι έπιανε στο ένα λιμάνι, πρατιγάριζε κανονικά, μετά όταν πήγαινε στο δεύτερο λιμάνι έπρεπε να πρατιγάρει εξ αρχής λες και ήταν άλλο κράτος.
Νύχτα, οδηγούσα για το κυβερνητικό λιμάνι, μαζί μου είχα και τον Ιβάν ένας φίλος. Οι νταλίκες σε τρεις σειρές στην άκρη του δρόμου περίμεναν τη σειρά τους.
Παιδάκια της γειτονιάς έπαιζαν κρυφτούλι τρέχοντας, ξάφνου άκουσα φωνές, βλέπω μπροστά μου ένα παιδάκι, θα ήταν 8-10 ετών φρενάρισα, αυτό σήκωσε τα χέρια του ψηλά τα έβαλε πάνω στο καπό με το τράκο έπεσε κάτω απ το αυτοκίνητο. Τρόμαξα βγήκα έξω, τα πόδια μου στα γόνατα άρχισαν να τρέμουν, μαζεύτηκε κόσμος, ακουγόταν φωνές δεν φταίει ο οδηγός, θαύμα το παιδί είχε πέσει ανάμεσα στις ρόδες, σηκώθηκε τινάχτηκε κι εξαφανίστηκε.
Μου λέει ο Ιβάν πάμε να φύγουμε πριν μας πιάσουν, έβαλα μπρος τη μηχανή και γύρισα σπίτι. Έβαλα το αυτοκίνητο στην αυλή μου, όχι την άλλη μέρα δεν βγήκα για δουλειά. Αλλά αυτό δεν ήταν ζωή έτσι ξαναβγήκα στην πιάτσα.
Ένας χωροφύλακας, με βρήκε μου λέει:
Πριν δυο μέρες σε είδαν που έτρεχες πολύ, είμαι υποχρεωμένος να σου δώσω κλίση…
Δεν είπα τίποτα, να επιμείνω ότι δεν έτρεχα, ίσως να ήταν χειρότερα. Πλήρωσα κι έληξε το συμβάν.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

18 σχόλια:

Unknown είπε...

Γαβριήλ μου,
οι αναμνήσεις σου σαν φλας ζωής δημιουργούν εικόνες έντονες για εμάς που τις διαβάζουμε.
Αναρωτιέμαι τις σκέψεις σου εκείνο το 24ώρο που δεν βγήκες για δουλειά.

Καλή σου νύχτα

Μαριάνθη είπε...

Ταξιδέψαμε πάλι σε εξωτικούς για μας προορισμούς! Και είσαι τόσο αυθεντικός!!!
Χαιρετισμούς.

Αστοριανή είπε...

...μικρό το τίμημα για το τρόμο που πέρασες, μαζί και το ..."κοψο-χόλιασμα" του παιδιού...

(δεν μου είπες αν τέλειωσες το διήγημα... περιμένω!)

Αύριο, ετοιμάσου για τη νέα θύελλα...

Θα τα πούμε,
με αγάπη,
Υιώτα

pylaros είπε...

meggie,
Η ζωή μου τότε είχε μεγάλα 'σκαμπανεβάσματα' μια βρισκόσουν στο βυθό μια στην επιφάνεια.
Οι σκέψεις στο σπίτι ήταν του βυθού...
Μετά ήρθε η νηνεμία, η λιακάδα και η αισιοδοξία...
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Τα ταξίδια είναι ένα μέρος της ζωής μου, οι ξένοι εξωτικοί χώροι κι αυτοί ένα μέρος της εμπειρίας μου.

Αγαπητοί μου Μαριάνθη,
Οι διαφορετικές συνήθειες των κατοίκων του ίδιου με εμάς πλανήτη γης, σε οποιδήποτε πλάτος και να βρίσκοντε σου αφήνουν μια γεύση ότι ανήκεις στην ανθρώπινη παγκοσμιότητα,

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Πάγος πέφτει από τον ουρανό,
Μα τι κακό είναι πάλι αυτό;

Ξέρεις στο κράτος αυτό πρωτοέμαθα πολλά, μα πάρα πολλά πράγματα, που δεν έμαθα ή δεν μπόρεσα να μάθω πουθενά αλού.
Είναι λοιπόν κι αυτά μια εμπειρία του από ναυτικός να γίνεις στεριανός, να μάθεις το πως δουλευει η μηχανή του αυτοκινήτου, το να οδηγείς, του να ενοικιάζεις σπίτι, τόσα και τόσα πράγματα που όταν τα έχεις δεν τα εκτιμάς...

Ευχαριστώ Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Comenzando tu post pides lo siguiente: "Si entiendes el idioma favor de responder me en el idioma de Cervantes.
Como tengo la dicha de hablar y escribir este fabuloso idioma, lo poco que quería decirte lo hago como me pides.
Me imagino que te refieres al documento de permiso de entradas al los muelles. Leí tu relato y, como siempre, expones detalles de tu vida y lo haces de manera muy especial (y por esto te he felicitado tantas veces)tan detallado que da la impresión que todo sucedio ayer...

Leo la Nota al pie del documento que dice que: "cualquier mal uso que se haga de este pase, dará lugar a que sea recogido por las autoridades respectivas" y pienso si el accidente con el niño tiene que ver con esto. Y te lo digo porque terminas la historia un poco brusco y no entendí si la multa la tuvistes porque hicistes mal uso del permiso o porque huyeron...

De todas formas me dejó un poco confuso...

P.S. Quiero, además pedirte que me perdones por mi ausencia de unos dias, es que me hacia falta un alejamiento para cambiar un poco de ambiente...
Mis saludos amigo!!!

pylaros είπε...

Amigo Strato,

Me alegro mucho que comenzó a circular, nos hacías falta.
Si estoy de acuerdo mereces una explicación.
La multa me la dieron por el accidente del carro,
No, el permiso nunca me lo revocaron porque siembre trataba de actuar bajo la ley.
¿Ahorra porque escribí este dicho debajo del permiso?

Aquí te relato una bella e increíble historia.
Una vez aquí en Nueva York en el departamento de Inmigración, estábamos esperanto que nos llaman para unas cuestiones de burocracia, entonces entra un señor parecía Cubano el cual no hablaba nada de Inglés. Se dirigió a la audiencia
La mayoría latinoamericanos y preguntó. ¿Alguien de Ustedes habla el idioma de Cervantes?
Todos se miraron entre sí, la mayoría no sabían el significado de la pregunta.
Desde entonces se me he grabado en el cerebro la escena, y me sorprendió la ignorancia de la gente común.
Muchas gracias

Gabriel

Μηθυμναίος είπε...

Me parece muy interesante esto: "el idioma de Cervantes" hicistes bien que lo adoptastes.

Un abrazo amigo!!!

pylaros είπε...

Gracias por su atención

Gabriel

Dennis Kontarinis είπε...

Ατέλειωτες οι εμπειρίες σου από την περιπλάνησή σου στις ξενητιές φίλε Γαβρίλη. Κι' αυτές οι εμπειρίες κι' ο τρόιπος που μας τις προσφέρεις σε κάνει να είσαι ο ξεχωριστός.
Συνέχισε να μας τις χαρίζεις. Μας κάνεις πιό πλούσιους πνευματικά.
Νάσαι καλά φίλε μου
Ντένης

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη, γεια σου,
Δε μοιραζόμαστε όλοι την ίδια μοίρα.
Καθένας με τη δικιά του.
Καθένας με το δικό του καρδιοχτύπι, όπως το αναπάντεχο με το μικρό παιδί: ένα καρδιοχτύπι μέσα σ'αυτό το διήγημα.
Να'σαι καλά,
Νίκος

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,

Ένα τραγούδι Ελληνικό λέει:
Θα σε πάρω να φύγουμε σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη,
Φίλε αυτό έκανα κι εγώ μόνο ότι πήρα παρέα τον εαυτόν μου.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

γεια σου φίλε Νίκο
Είναι πράγματι όπως τα λες ο κάθε ένας με τη μοίρα του, μάλλον θα έλεγα ότι όλοι έχουμε κοινή μοίρα μερικοί ξεφεύγουν από τη λέξη κοινή...
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Justine's Blog είπε...

Αγαπημένε γαβρίλη,
Πρέπει να σού πώ ότι πολύ μου αρέσει το ανακαινισμένο σου μπλόγκ με τη θάλασσα και τον γαλάζιο ουρανό μας.
Κι ακόμη να σού πώ για πολλοστή φορά πόσο μου αρέσουν οι ιστορίες σου. Εχουν μια φυσικότητα και μια ατμόσφαιρα που με παραπέμπει στα μέρη που έζησες.
Φαντάζομαι τί έπαθες με το παιδί ανάμεσα στις ρόδες του αυτοκινήτου σου. Η ζωή σου εκεί ήταν μιά καθημερινή περιπέτεια που σε κρατάει ακόμη σε εγρήγορση.
Φιλί του κρύου και της παγωνιάς

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Γαβριήλ καλή σου μέρα.
Έχεις έναν μοναδικό τρόπο να
αφηγείσαι, όχι μόνον τις περιπέτειές σου στην θάλασσα, αλλά και στην στεριά. Με εντυπωσιάζεις!!
Η μνήμη κάθε ανθρώπου είναι η
ιδιωτική του λογοτεχνία κι ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις. Και στίς καλές,αλλά και στίς άσχημες.
Χαίρομαι να διαβάζω κάθε φορά κάτι
δικό σου, απλό κι ανθρώπινο.
Όσο για το πιτσιρίκι, πραγματικό
θαύμα που επέζησε, αλλά και για
σένα, γιατί άν συνέβαινε το
τραγικό, θα ζούσες ακόμη με τίς
τύψεις.
Πολλούς χαιρετισμούς
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας είναι το χρώμα της ζωής, της σκέψης, της περιέργειας το τι υπάρχει ποιο πέρα στο άγνωστον υπερπέραν.

Χαίρουμαι που σου αρέσουν οι ιστοριούλες μου απορέει από μια ζωή, που πάει πέταξε.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ρισσιάνα,


Γράφεις:(
Η μνήμη κάθε ανθρώπου είναι η
ιδιωτική του λογοτεχνία κι ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις)

Πω, πω δεν το έχω ξανακούσει, αλλά αν το σκεφθούμε είναι έτσι πραγματικώς όπως εσύ το εκφράζεις.


Χίλια ευχαριστώ αγαπητή μου Ρισσιάνα.

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ