Μια Διαφορετική Ζωή

Si entiendes el idioma favor de responder me en el idioma de Cervantes.
Gracias.
Το 'πάσο' μου να μπαινοβγαίνω ελεύθερα στο λιμάνι του Matías de Gálvez, σκοπός μου να εφοδιάζω τα πλοία με τρόφιμα, ή οτιδήποτε άλλο ήθελαν.

Ένας μεγάλος όρμος με άνοιγμα προς τη Καραϊβική είναι ο όρμος του Amatique, όπου προς νότο βρέχει την ακτή της Γουατεμάλας, προς βορρά το κράτος του Μπελίζε.
Στο βάθος του όρμου ένας κολπίσκος εκεί είναι χτισμένο το Puerto Barrios, η πόλη χτίσθηκε και ρυμοτομήθηκε καθώς και ο λιμενοβραχίονας όπου έπεφταν δίπλα 6-8 βαπόρια, από την United Fruit Co. στην μέση του λιμενοβραχίονα υπήρχε σιδηροδρομική γραμμή όπου ερχόταν βαγόνια γεμάτα μπανάνες, ή καφέδες προς εξαγωγή. Η σιδηροδρομική γραμμή έφτανε μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό στο κράτος του Ελ Σαλβαδόρ. Η ρυμοτομία της πόλης τετραγωνισμένη και χτισμένη σε έναν επίπεδο βαλτώδη κάμπο από την United Fruit Co. ήταν αρκετά εκτεταμένη με ανυψωμένους δρόμους, όπου παράλληλα υπήρχαν βαθιά χαντάκια γεμάτα βαλτόνερα, οι βάτραχοι κρυμμένοι στην πυκνή βλάστηση τραγουδούσαν όλη τη νύχτα. Υπήρχε κι ένας λοφίσκος εκεί πάνω στον είχαν κτίσει βίλες στις οποίες ζούσαν οι αξιωματικοί της εταιρίας, είχαν δε κάτι σαν ιδιωτική ζώνη με φρουρούς ονομαζόταν La Colonia.
Ο νυκτοφύλακας που φύλαγε τα γραφεία στο λιμάνι είχε κρεμασμένο στο λαιμό του ένα τετράγωνο κουτί έμοιαζε με ρολόι, κάθε ορισμένο χρονικό διάστημα το έβανε σε κάτι σαν κλειδαριές στις γωνίες του κτιρίου ως σημείο της παρουσίας του, έτσι ήταν υποχρεωμένος να κινείται όλη τη νύχτα. Όλα αυτά ανήκαν στην Αμερικανική εταιρία United Fruit Co. η οποία είχε τεράστιες φυτείες μπανανών.
Η πόλη έμοιαζε σαν αυτές που βλέπουμε σε καουμπόικα φιλμ του περασμένου αιώνα, σε κάθε γωνία και σαλόνι μπαρ με γυναίκες όπου μαζευόταν σαν τις μύγες εκεί όπου έρεε το ναυτικό χρήμα. Τα φορτηγοποστάλε της εταιρίας ‘Τhe Great White Fleet’ ερχόταν δυο φορές την εβδομάδα έφερναν τουρίστες και φόρτωναν μπανάνες. Κίνηση στο λιμάνι αρκετή, ταξί υπήρχαν ολίγα, ta τηλέφωνα σε όλη την πόλη μετρημένα, οτιδήποτε ήθελες έπρεπε να χρησιμοποιήσεις ταξί.

Η κυβέρνηση της Γουατεμάλας προσπαθούσε να πετάξει έξω την αμερικανική εταιρία αρχίζοντας από το να κατασκευάσει δικό της λιμάνι ακριβώς στο άλλο άκρο του κολπίσκου. Έτσι τα Ελληνικής ιδιοκτησίας βαπόρια, εργαζόταν και για τις δυο μεριές τα μεν ήταν χρονο-ναυλωμένα από την Αμερικανική εταιρία, τα δε κουβαλώντας τσιμέντο, πίσσα, από την κυβέρνηση της Γουατεμάλας σε ελεύθερα ταξίδια. Μάλιστα για ένα δυο χρόνια ήρθαν και ελληνικά επιβατηγά με τουρίστες όπως τα ‘Στέλλα Ωκεανίς’ στο κυβερνητικό λιμάνι. Λιμάνι το ποίο δεν υπήρχε απολύτως τίποτα εκτός από τον μόλο αποθήκες και καινούργιες κατοικίες αξιωματικών του πολεμικού ναυτικού της Γουατεμάλας όπου είχε νομίζω δυο τορπιλάκατους όλες κι όλες.
Ίντριγκες, πόλεμοι, επαναστάσεις, δολοφονίες προέδρων, δικτατορίες διαδεχόταν η μία την άλλη. Δεν θα αναλύσω αυτό το μέρος, είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα αλλά θα καταγράφω τις δικές μου προσωπικές περιπέτειες.

Το κυβερνητικό λιμάνι που χτίστηκε απέναντι ονομαζόταν Matías de Gálvez σήμερα, Santo Tomas de Castilla.
Τα βαπόρια υποχρεώθηκαν να μοιράζονται τα φορτία εισαγωγής, κι εξαγωγής ανάμεσα στα δυο λιμάνια, αν και το κυβερνητικό λιμάνι δεν είχε σιδηρόδρομο αλλά εργαζόταν με νταλίκες. Καλές υποδομές πλατιοί δρόμοι, οι νταλίκες περίμεναν σταθμευμένες η μια δίπλα στην άλλη. Έβαλαν και γραμμή φέριμποτ ανάμεσα Γουατεμάλα Μαϊάμι.
Η απόσταση από στεριά ανάμεσα στα δυο λιμάνια 10 χιλιόμετρα. Όταν το βαπόρι έπιανε στο ένα λιμάνι, πρατιγάριζε κανονικά, μετά όταν πήγαινε στο δεύτερο λιμάνι έπρεπε να πρατιγάρει εξ αρχής λες και ήταν άλλο κράτος.
Νύχτα, οδηγούσα για το κυβερνητικό λιμάνι, μαζί μου είχα και τον Ιβάν ένας φίλος. Οι νταλίκες σε τρεις σειρές στην άκρη του δρόμου περίμεναν τη σειρά τους.
Παιδάκια της γειτονιάς έπαιζαν κρυφτούλι τρέχοντας, ξάφνου άκουσα φωνές, βλέπω μπροστά μου ένα παιδάκι, θα ήταν 8-10 ετών φρενάρισα, αυτό σήκωσε τα χέρια του ψηλά τα έβαλε πάνω στο καπό με το τράκο έπεσε κάτω απ το αυτοκίνητο. Τρόμαξα βγήκα έξω, τα πόδια μου στα γόνατα άρχισαν να τρέμουν, μαζεύτηκε κόσμος, ακουγόταν φωνές δεν φταίει ο οδηγός, θαύμα το παιδί είχε πέσει ανάμεσα στις ρόδες, σηκώθηκε τινάχτηκε κι εξαφανίστηκε.
Μου λέει ο Ιβάν πάμε να φύγουμε πριν μας πιάσουν, έβαλα μπρος τη μηχανή και γύρισα σπίτι. Έβαλα το αυτοκίνητο στην αυλή μου, όχι την άλλη μέρα δεν βγήκα για δουλειά. Αλλά αυτό δεν ήταν ζωή έτσι ξαναβγήκα στην πιάτσα.
Ένας χωροφύλακας, με βρήκε μου λέει:
Πριν δυο μέρες σε είδαν που έτρεχες πολύ, είμαι υποχρεωμένος να σου δώσω κλίση…
Δεν είπα τίποτα, να επιμείνω ότι δεν έτρεχα, ίσως να ήταν χειρότερα. Πλήρωσα κι έληξε το συμβάν.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης