Σε άλλη Γη, σε άλλα Μέρη...

Σημερινά Χιόνια 27 Ιανουαρίου 2011

Ας πούμε ότι βρώμαγε, ή ας πούμε ότι μύριζε όλος αυτός ο κόσμος, ρώτησα, γιατί;
Είναι από το λάδι καρύδας αυτό που άλειφαν τα κορμιά τους, τα μαλλιά τους μα κι απ το σαπούνι που χρησιμοποιούσαν.
Αγκυροβολημένοι στον Δέλτα του Γάγγη και Μέγνα ποταμών που χύνονται στην Θάλασσα της Βεγγάλης, έχοντας παρέα εκατοντάδες εργατών που ξεφόρτωναν ρύζι από τα’ αμπάρια του πλοίου σε μαούνες, αυτοί που έτρωγαν τη νύχτα στο κατάστρωμα του βαποριού από μια κοινή ξύλινη γαβάθα γεμάτη βραστό ρύζι στη μέση είχε ένα βαθούλωμα με κόκκινη σάλτσα γέμιζαν τα δάχτυλά τους με ρύζι το βούταγαν στην σάλτσα και το έφερναν στο στόμα τους. Αυτοί που μετά το φαγητό βαρούσαν τα ταμ, ταμ, άρχιζαν ένα τραγούδι, λυπητερά σα να μοιρολογάνε, αυτοί που έκαναν τις φυσιολογικές τους ανάγκες στηριζόμενοι σε δυο σανίδια στερεωμένα στην κουπαστή του βαποριού, πάνω στην επιφάνεια του ποταμού, και μετά έβγαναν νερό από το ίδιο το ποτάμι κι πλενόταν. Και μετά είχαμε και τους τελωνειακούς ντυμένοι στις άσπρες στολές τους, οι οποίοι δεν έτρωγαν τίποτε πριν νυχτώσει ήταν βλέπεται η εποχή του ραμαζάνι. Πριν φτάσουμε στην Chittagong, Μπανγκλαντές, περάσαμε από το Κολόμπο Σριλάνκα, εκεί είχαμε προμηθευτεί τρόφιμα και τσιγάρα.
Όχι δεν είχαν αμερικάνικα, ή ήταν πιο ακριβά, τότε πήραμε αγγλικά τα 555, τα black cat, capstan, players και άλλες μάρκες που δεν θυμούμαι.
Τότε ήταν της μόδας τα αμερικάνικα τσιγάρα ΚΕΝΤ ο Μαρκόνης, ένας Βραζιλιάνος όλο γκρίνιαζε, ερχόταν στην τραπεζαρία, άναβε τσιγάρο κοίταζε την μάρκα και βλαστημούσε, ήθελε ΚΕΝΤ, οι φιλονικίες στο πλήρωμα πολλές, η κουζίνα φτωχή ο μάγειρας αρνιόταν να ζυμώσει ψωμί δεν το λέει η σύμβαση αφού ήμασταν σε λιμάνι μα και τι λιμάνι ο Γάγγης ποταμός ο ιερός ποταμός των Ινδών.

Tο πλήρωμα οι μισοί έλληνες οι υπόλοιποι από όλες τις φυλές του κόσμου. Μετά άντε να βρεις λογική. Πόσες φορές είχα επιθυμήσει να τα παρατήσω όλα κάτω και να φύγω, ο καπετάνιος ένας ηλικιωμένος από την Σάμο καλός άνθρωπος, καπετάν Παναγιώτη δεν αντέχω άλλο φεύγω:
-ρε που θα πας κάτσε εδώ μαζί, το πρόβλημά του, δεν μιλούσε ξένη γλώσσα.

Έτσι μια μέρα μπάρκαραν δυο μαϊμούδες, μια ξανθιά, την έφερε μέσα ο υποπλοίαρχος, της είχε ένα λουρί στο λαιμό και την έδενε έξω από την πόρτα του δωματίου του, όταν δε ερχόταν στην τραπεζαρία για φαγητό έφερνε συνοδεία και την μαϊμού καθόταν δίπλα του στο τραπέζι. Αυτή δεν με χώνευε γρύλιζε και μου έδειχνε τα δόντια της όταν με έβλεπε, την φώναζε Νάρδα, άλλη μια πιο μαυριδερή είχε φέρει ο Μαθιός ένα Συριανός και την έβαλε στην Πρύμνη όπου ήταν το δωμάτιό του. Από κάπου μπήκε και ένας μαύρος γάτος, ε! μ’ αυτόν γίναμε φίλοι.

Κατά κάποιον τρόπο είχε χαθεί η πειθαρχία στο βαπόρι. Ο πρώτος μηχανικός ένας Αργεντινός μίλαγε μόνο Ισπανικά ερχόταν για φαγητό στην τραπεζαρία και έφερνε μαζί του μια φωτογραφία και μου έλεγε. Να πως τρώμε στα Αργεντίνικα βαπόρια, στην φώτο ήταν αυτός με γαλόνια πλάκα και μια ανθοδέσμη μπροστά του, δεν μπορούσε να καταλάβει που βρισκόμαστε. Τα ψυγεία πότε δούλευαν, πότε όχι. Πολλές φορές πίναμε νερό στο πέλαγος χρησιμοποιώντας χειροκίνητη αντλία, το βάζαμε στο ποτήρι και περιμέναμε να κατακάτσει η άμμος.

Η ζέστη αποπνικτική, τα καφετιά νερά του ποταμού τρέχανε με ορμή, που και που εμφανιζόταν πλεούμενα με πανιά. Αφού ξεφόρτωσαν μέρος του φορτίου μας πήγαν στο μόλο. Το βράδυ μαζί με δυο φίλους βγήκαμε έξω, στη στεριά, γίναμε η περιέργεια των ντόπιων, μας παίρνανε από πίσω μια ουρά παιδιών μας ακολουθούσε φωνάζοντας μπαξίς μετά αυτά τα τρίκυκλα ποδήλατα σταματούσαν σε κάθε μας βήμα προσφέροντάς μας ταξί, μετά άλλοι μας έπιαναν απ το χέρι να μας κεράσουν τσάι, μετά συναντήσαμε ένα τζαμί γεμάτο γονατιστούς ασπροφορώντας άνδρες… μετά γυναικεία μάτια μας κοίταζαν με περιέργεια όσο τους επέτρεπε ο φερετζές τους μέσα από τις άμαξες…

Τι άλλο να πω παρά να θυμηθώ με νοσταλγία το τραγούδι, την πατρίδα, μα και την γλώσσα μας…
‘θα σε πάρω να φύγουμε σε άλλη γη άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει…’

...τι ειρωνεία, άρχισα την διήγηση από λάθος ξένα μέρη.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης