Όχι, η σκηνή δεν ήταν πριν χιλιάδες χρονια, αλλά μόλις Χθες

Οι δυο μου εγγονούλες, Ελένη και Κλεοπάτρα

Όλοι φωνάζουν για την υπερθέρμανση της γης, παράδειγμα δεν έχω κανένα, τουναντίον αν πάμε όπως πάμε θα χρειαστούμε να ζούμε σε παγοκαλύβες, Igloo

Σας αναλύω μια σκηνή πως ήταν η ζωή όταν γεννήθηκα, που όμως έμοιαζε με αυτή των αρχαίων, ως από ευκολίες.
Είχα ένα «φακότο» μικρό στενό τσουβαλάκι ριγμένο στον ώμο, μαζί με την μάνα, τον πατέρα, τα δυο μικρότερα αδέλφια πηγαίναμε να μαζέψουμε ελιές. Ήταν ένα χωραφάκι όλο πέτρα γεμάτο πέτρες στρογγυλεμένες λες και προ αιώνες η γη αυτή ήταν κάτω από την θάλασσα, ή κάποιο τεράστιο ποτάμι κυλούσε και έγλειφε τις πέτρες μέχρι που να γίνουν στρογγυλές. Ποτέ δεν το σπέρναμε τι να σπείρεις; Είχε μέσα τρεις ρίζες ελιές, δυο μεγάλες παλαιές και μια νεαρά, την οποία γνωστός βοσκός της περιοχή την είχε πετσοκόψει και όχι μόνο αλλά της είχε βγάλει και την φλούδα του τρυφερού κορμού της.
Πηγαίναμε λοιπόν να μαζέψουμε ελιές, στο μονοπάτι από δεξιά συναντάγαμε το ερείπιο της εκκλησιάς του Άϊ ψεύτη, στο χωραφάκι αυτό θα καθόμαστε όλη μέρα, είχαμε φέρει και φαγητό, θυμάμαι φακή, ψωμί λάδι κι ένα κρεμμύδι ολόκληρο, μια μπουκάλα νερό από την στέρνα αυτό που μαζεύαμε από τα κεραμίδια.
Η μάνα ανέβηκε πάνω στο δένδρο, ο πατέρας με έναν λούρο τίναζε τα έξω κλαριά, εμείς τις μαζεύαμε από κάτω, ο κάθε ένας σε δικό του σακουλάκι. Ήταν Νοέμβρης και κρύο, αν τύχη κι έβρεχε εκεί πιο κάτω ήταν μια σπηλιά, πηγαίναμε και καθόμαστε περιμένοντας να σταματήσει.
Όταν ερχόταν η ώρα του φαγητού που ποτέ δεν ήταν αρκετό απλώναμε μια πετσέτα κατάχαμα άσπρη με κόκκινες ρίγες, με μια πέτρα σπάζαμε το κρεμμύδι και το τρώγαμε δαγκωνιές μαζί με λίγη φακή και ψωμί. Έπρεπε να τελειώσουμε πριν μας πιάσει η νύχτα, μετά φορτωνόμαστε στην πλάτη ο κάθε ένας μας ένα τσουβαλάκι με ελιές και παίρναμε το δρόμο του γυρισμού. Σε ένα παλιό λινό βάζαμε τις ελιές μέχρι που να συναχθούν όλες, πολλές φορές άναβαν, έβγαναν έναν αχνό σα να ήταν αναπνοές φαντασμάτων, μετά ανάβαμε τον λύχνο η μάνα φύσαγε ένα κούτσουρο από την χόβολη να βγάλει φλόγα να ανάψουν τα ξύλα να μαγειρέψει κάτι αν υπήρχε, ακόμα και κουρκούτι.
Όταν τελειώναμε τις ελιές φωνάζαμε τους λιτρουβιαρέους οι οποίοι ερχόταν τις μέτραγα, με έναν τενεκέ πετρελαίου, κάθε δυο τενεκέδες ήταν ένα κιλό, τις κουβαλούσαν στην πλάτη τους, όταν τελείωναν το στύψιμο, μας έφερναν το λάδι στο σπίτι πάλι στην πλάτη τους μέσα σε ασκιά από τομάρι γίδας, το μετρούσαν δε, σε παλιάτσες, κάθε παλιάτσα 2 γαλόνια από 8 πίντες το κάθε γαλόνι. Κάθε 2 πίντες ένα κουάρτο κάθε πίντα 4 καρτεζί, κάθε καρτεζί 4 ουγγιές, κοκ.
Στο σπίτι, στο κατώι είχαμε κάτι πήλινα πιθάρια, εκεί έβαζαν το λάδι, το χειμώνα δε με το κρύο έπηζε σαν βούτυρο. Λάδι από το λιτρουβιό όπου δυο λιθάρια τα κινούσε ένα άλογο κι άλεθαν τις ελιές, τόσα κιλά ελιές, τόσες παλιάτσες λάδι έβγαλαν οι δικές σας, οι λιτρουβιαρέοι πληρωνόταν με ποσοστά.
Η σκηνή από το μέρος που γεννήθηκα, τα σταθμά είναι Ενετικής, ή αγγλικής προελεύσεως, εμείς δε οι κάτοικοι, θα πρέπει να ήμαστε απόγονοι των αρχαίων ελλήνων αφού τίποτε δεν είχε αλλάξει, ούτε τα πιθάρια, ούτε οι στάμνες (μπότης) που πίναμε νερό, ούτε οι «παδέλες» πήλινες κατσαρόλες, καμιά πρόοδος κανένας σύγχρονος πολιτισμός δεν μας είχε αφομοιώσει εκτός από τα σταθμά.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης