Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

AN!

Η Καθημερινή Τρίτη 14η Ιουλίου 1959


Μια ματιά στα περασμένα, τότε που η Ελλάδα ανήκε στο βασίλειο της δραχμής, τότε που φώναζαν 30 δρχ. το δολάριο! Το Ευρώπουλο ούτε καν είχε συλληφθεί ακόμα. Μια εποχή όπου ζούσα τρυπωμένος, θαλασσοδαρμένος στις πλώρες, αυτές που δεν έπιαναν λιμάνι, λες και ήταν σπηλιές πρωτόγονων ανθρώπων, αυτών που περίμεναν να πατήσουν στεριά, να γνωρίσουν άλλους ανθρώπους, να φέξη ο ήλιος και για αυτούς!

Σήμερα ρωτάμε τι άλλαξε, για εμάς; Εκτός βεβαίως η φθορά του χρόνου, σε αυλάκια ρυτίδων, και ασήμια στα μαλλιά που όμως καλλιεργούν την σκέψη και τα πολλά αναπάντητα αν! και αν! και αν!
Όμως έτσι είναι η ζωή όλα τα αν είναι υποθετικά, οπότε είναι σαν να μην υπάρχουν, έλα όμως που σου βασανίζουν το μυαλό, και το σημαδεύουν με τόξα,
σαν αυτά της θεάς Άρτεμις, αυτή όμως κυνηγούσε θηράματα, όχι όνειρα, σαν αυτά που με θαμπώνουν και με κυνηγούν με το υποθετικό αν! και αν!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



12 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...Γαβρίλη μου,
σε καταλαβαίνω απόλυτα!
τελείως διαφορετικές εμπειρίες κ.λ.π.
μα το ερώτημα είναι το ίδιο:
γιατί βρεθήκαμε εδώ,
γιατί μείναμε εδώ,
τι διαφορά θα είχαμε αν μέναμε στην Αθήνα...
για ποιον θα ήταν η διαφορά...
και πιο το καλό της αλλαγής!!!
κι άλλα, κι άλλα...
Ξέρεις,
για μας, τώρα, ο ερχομός του μωρού προέχει... το μικρό αυτό ανθρωπάκι που γεννιέται σε καιρούς ζαλισμένους...
Το "αν" το δικό σου,
είναι και δικό μας,
μας αγγίζει,
μα η ζεστασιά της οικογένειας γύρω,
είναι το καλύτερο φάρμακο.
Που θα πάει;
ο...γεραμπής μόνο γνωρίζει.
Χαιρετισμούς,
Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Πολλά τα «αν» στη ζωή μας φίλε. Μαζεύεις, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία και σκορπάς σ’ αυτά που επιθυμείς και βασανίζουν το μυαλό σου.

Μαριάνθη είπε...

Πάντα με τραβά σα μαγνίτης το κιτρινισμένο χαρτί εφημερίδας. Οι λόγοι πολλοί.
Όσο για τα "αν' κάποιες φορές τα συνοδεύει το " στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα" και κάποιες άλλες το " ευτυχώς που ...δεν!!!....'
Να σαι καλά, καλό απόγευμα.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα, καλήμερα σας,
Είναι πολύς καιρός που σκέπτωμαι μάλλον φανταστικά όνειρα το πως θα ήμουν, αν το βαπόρι αργούσε λιγάκι ακόμη να πιάσει στο λιμάνι, αν η ατμόσφαιρα στο Lions Club ήταν κάπως πιο φιλική, αν και αν και αν που τελειωμό δεν έχουν!

Είναι μια φιλοσοφία που πρέπει να παραδεχτούμε ότι στη ζωή μας υπάρχει ένα μονοπάτι πεπρωμένου που είναι πολύ δύσκολο να το αποφύγεις απλούστατα τώρα που έχεις καιρό για χάσιμο δηλαδή για να σκεφτείς λες αν τότε κι αν, κι αν.


Σας εύχομαι όλα να σας έρθουν καλά κι ευχάριστα...

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Τα αν είναι τα κατακάθια της ζωής, δηλαδή τώρα που φτάσαμε σχεδόν στο τέλος μου έρχονται στην μνήμη διάφορες καταστάσεις και ονειρεύομαι αν είχα κάνει αυτό ή εκείνο, ή αν και πάντοτε μένω με την αμφιβιλία.
αλλά το κυριότερο είναι ότι πρέπει να το πάρω απόφαση ότι δεν υπάρχουν άλλα Αν και αν...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Όσο και να σου φανεί παράξενο κι εμένα με ελκύουν τα κιτρινισμένα φύλλα παλαιών περιοδικών κι εφημερίδων, τα διαβάζω μέχρι και την τελευταία λεξη,

Για τα Αν όλα είναι υποθετικά άρα δεν εχουν καμιά επιρροή στην σημερινή μας ζωή,

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε μου
Αυτά τα "ΑΝ" έχουν γίνει για να βασανίζουν τη σκέψη μας.
Μιλλιούνια τα "ΑΝ" φίλε μου που βασανίζουν και μένα. Όμως, πίστεψέ με, απάντηση δεν υπάρχει. Αλλά και αν βρεθεί μια απάντηση τι θα αλλάξει; Οι ρυτίδες, όπως αναφέρεις, υπάρχουν και τα ασήμια στα μαλλιά παραμένουν.΄
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Είναι όπως τα λες φίλε μου στα ΑΝ δεν υπάρχουν απαντησεις εξ άλλου γιαυτό είναι ΑΝ!

Και λες και σκέφτεσαι αν τι θα ήμουν σήμερα, ή που θα ήμουν επιτέλους αυτά τα Αν θα μας τρελάνουν

Χαιρετώ σε Ντένη

Γαβριήλ
υ.γ Θυμάσε που κάποτε έπεσε η δραχμή 100% από 15 πήγε 30 το δολάριο, ήταν επί Μαρκεζίνη! Αχ! αθώες δικές μου εποχές

Unknown είπε...

Γαβρίλη μου,
νομίζω πως τα "ΑΝ" δεν μας βασανίζουν γιατί ζητούν απαντήσεις,
τρόπος για να μας πουν ιστορίες είναι.

Απόλαυσέ τες σαν τις πραγματικές σου.

Την αγάπη μου

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Γαβριήλ καλή σου μέρα,
πολλά τα "αν" και τα "γιατί", όμως έτσι είναι η ζωή κι ας την παίρνουμε όπως έρχεται. Με ενοχές σταματάμε να ζούμε.Τα μικρά παιδιά δίνονται ολοκληρωτικά στην παρούσα στιγμή.
Καταφέρνουν να περιέχονται εντελώς
μέσα σ αυτό που κάνουν. Είτε ζωγραφίζουν, είτε κτίζουν έναν πύργο στην άμμο. Καθώς μεγαλώνουμε, πολλοί απο μας μαθαίνουμε την τέχνη να σκεπτόμαστε και ν ανησυχούμε για
πολλά πράγματα μαζί.Επιτρέπουμε
σε περασμένα προβλήματα και
μελλοντικές έγνοιες να συνωστίζονται στο παρόν μας.
Το θέμα είναι ότι κανένας μας δεν
έχει καμμιά εγγύηση ότι θα είναι
εδώ και αύριο. Το μόνο που έχουμε
σίγουρο είναι το τώρα. Ας ζούμε
λοιπόν το παρόν κι ας το
απολαμβάνουμε χωρίς γκρίνια, ας
λέμε κι ένα "Δόξα σοι ο Θεός"
που έχουμε την υγειά μας και τα
μυαλά μας τετρακόσια.
Χαιρετισμούς
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

maggie,
Πράγματη είναι όπως το σκέφθηκες, όλα αυτά τα όνειρα των ΑΝ! οι ιστορίες τους,
Γράφεις:
(Απόλαυσέ τες σαν τις πραγματικές σου.)

Η αλήθεια
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ρισσιάνα,

Όταν ωριμάσει η ηλικία όταν αρχίζουμε και διερωτόμεθα, αν είχα κάνει αυτό, ή το άλλο, αν είχα ταξιδέψει εκεί όχι εδώ, τότε μας τρώει και η περιέργεια άρα πως θα ήμουν; που θα ήμουν;

Εσύ δίνεις την πιο φιλοσοφική απάντηση..(Τα μικρά παιδιά δίνονται ολοκληρωτικά στην παρούσα στιγμή.)

Είναι η πραγματικότητα αλλά το μυαλό μας παίζει περίεργες σκέψεις, όταν βεβαίως έχουμε μεγαλώσει.


Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ