Tα Παράξενα!

Τη Νέα Υόρκη, την ονομάζουν το χωνευτήρι, την παρομοιάζω σαν χωνί που αλέθει τους διάφορους σπόρους δηλαδή τις ανθρώπινες φυλές και βγάζει ομοιόμορφους μα και ανομοιόμορφους καρπούς. Τους ανθρώπους της. Πάνω στο άλεσμα όμως επιπλέουν αυτοί που εναντιώνατε, πηδούν απ έξω απ το χωνί, αυτοί που το θεωρούν προδοσία να παρατήσουν τα πάτρια αυτά που ξέρανε μέχρι τώρα, ακόμα και τις ματσαράγκες τους.
Στο άλεσμα των καρπών εκεί είναι που χάνονται υποσχέσεις, συνειδήσεις, μα και ο συντροφικός σύνδεσμος φιλίας ή πατριωτισμού, εφόσον κυριαρχεί ο εγωιστικός ατομισμός, επισήμως και ανεπισήμως. Η ατομική εξυπνάδα, η ατομική ας μου επιτραπεί η λέξη ελληνική κουτοπονηριά, η οποία όμως δεν χωρά πλέον στην σημερινή κοινωνία.
Το βλέπω, το αισθάνομαι προσπαθώ ν’ αλλάξω ν’ απομακρυνθώ, να διαλαλήσω ότι η συμπεριφορά μας έχει αλλάξει ότι απεχθάνομαι την κουτοπονηριά, την υστεροβουλία μέχρι σήμερα δεν το έχω καταφέρει, το γιατί είναι διότι με θεωρούν έναν από τους ίδιους κι αυτό με πονάει.
Πεθαίνει ο άνθρωπος, πενθούν τα παιδιά του, οι γυναίκες του, τρέχουν οι άλλοι, να καρπωθούν αν υπάρχει κέρδος, από τις στάχτες του θα ξεφυτρώσει ένα μεγάλο δένδρο, της μνησικακίας που τους πράσινους καρπούς του θα τρέξουν να κόψουν οι τα κροκοδείλια δάκρυα φέροντες, χωρίς να ξέρουν ότι η ζωή είναι ένα τίποτα, ένα μεγάλο κενόν μιας ματαιότητας που ο μόνος που το καταλαβαίνει είναι ο αποθανών, αλλά είναι πλέον αργά… ίσως στην άλλη ζωή!
Βρέχει, έξω είναι μια μέρα σκοτεινή απαισιόδοξη.
Los Mayas dieron la bienvenida al año 5,127, que estará regido por el cargador Kab'lajuj E. Como cada ciclo del calendario maya, este constará de 18 meses de 20 días.
Οι Μάγια καλωσόρισαν το έτος 5,127, το οποίο θα 'βασιλεύει' από τον φέροντα (αχθοφόρο) Καμπ’λαχούχ Ε. Όπως κάθε κύκλος του ημερολογίου των Μάγια, έτσι κι αυτό θα περιέχει 18 μήνες των 20 ημερών.
Από την εφημερίδα Sigloxxi.
Bronx,
Όλοι το περίμεναν αλλά δεν το πίστευαν, καλό παιδί να σου δώσει και την καρδιά του, έσπερνε παιδιά, γυναίκες πολλές μα και τώρα στα στερνά του καμία, έτρεξαν όλοι ελεημοσύνη οι γείτονες, λουσάτο φέρετρο, γυαλιστερό, μεγάλα στεφάνια αυτά με τα πολλά τριαντάφυλλα, ψεύτικα δάκρυα οι πενθούντες, οι στάχτες του το πρόβλημα, τι θα τις κάνουν; Όλοι τις αποφεύγουν, τα παιδιά του αδυνατούν, πέθανε ε! και τι;
Πόσο φτηνή είναι η διπλανή ζωή, τι ουτοπία οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις;

Γι’ αυτό ας πιούμε μια κόπα ακόμα, ας μεθύσουμε, έτσι ίσως να έρθει η λήθη, όχι παρηγοριά αυτή δεν υπάρχει, γιατί είναι μια άγνωστη αναμενόμενη, μόνο ας τραγουδήσουμε όπως λέει και το κάτωθι ρητό.

Cuando me muero no quiero que lloren, quiero que canten en vez de llorar
Όταν πεθάνω δεν θέλω να κλαίτε, θέλω να τραγουδάτε αντί να κλαίτε .

Γαβριήλ