Ανά τον Κόσμο!

Εκεί όπου θεωρείται προνόμιο να υπηρετείς στον στρατό.

* * *

-Καλημέρα σας κυρ αστυνόμε, αυτό εδώ σας το στέλνει ο θειος μου,

-Α! μάλιστα παιδί μου, κάθισε, να ρωτήσω κάτι; Πως από τα μέρη μας, δηλαδή εννοώ τι σε έφερε στα νερά μας; Με συγχωρείς για την ερώτηση αλλά θέλω να σε βοηθήσω, δηλαδή τα χαρτιά σου, είσαι κανονικά στη χώρα μας;

-Μα βεβαίως! Είπα.

-Θα ήθελα να δω τα χαρτιά σου.

-Ορίστε το διαβατήριό μου, είναι εν ισχύ.

-Αυτό είναι άχρηστο για εμένα, δεν έχεις κάτι άλλο;

-Γιατί είναι άχρηστο; Διαμαρτυρήθηκα

-Δεν έχεις θεώρηση βίζα παραμονής στην Ελλάδα.

-Έχω το πιστοποιητικό γέννησής μου.

-Ταυτότητα έχεις;

-Έχω, ορίστε!

-Μα αυτή λέει ότι είσαι κάτοικος άλλης χώρας.

-Έχω πράσινη κάρτα του στρατού, ως έφεδρος.

-Όχι, όλα άχρηστα είναι.

Είχα αρχίσει να θυμώνω το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι,

- είμαι γιος του Πέτρου αδελφού του θείου μου.

-Μπορείς να το αποδείξεις ότι είσαι νόμιμο παιδί από νόμιμο ορθόδοξο γάμο;

-Νόμιμο ναι, ορθόδοξο όχι.

-Το νόμιμο δεν ισχύει αναδρομικώς, λογίζεσαι λαθραίος δεν σε βάζω φυλακή γιατί γνωρίζω τον θείο σου.

-Μα δεν ξέρετε τι λέτε είμαι ναυτικός πλήρωμα σε βαπόρι, που βρίσκεται στο λιμάνι.

-Α! ρε πατέρα που μ’ έστειλες.

Μια φωνή ακούστηκε:

- Φύγε γιε μου φύγε, αυτή δεν είναι η πατρίδα που άφησα. Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό, ένα σύννεφο περνούσε, έμοιαζε με σγουρομάλλη άντρα, κατάλαβα ήταν ο πατέρας, δυο δάκρυα κύλησαν απ’ τα μάτια μου, ένοιωσα την πικράδα τους, συνήλθα, θυμήθηκα τον πατέρα που δάκρυζε όταν θυμόταν την πατρίδα του, φοβήθηκα μην επαναληφθεί η ουτοπική ιστορία του και βιάστηκα να φύγω.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης