Αν υπήρχε μια αληθινή Μαργαρίτα,

Ήρθες, ήρθες καλοκαίρι κι ο Θεός πολλά με το άγιο του το χέρι σκόρπισε καλά…
Έτσι άρχιζε ένα τραγούδι που μας μάθαιναν στο σχολείο λίγο πριν τις εξετάσεις..
Σήμερα μας είναι άγνωστο του τι θα μας φέρει τούτο το καλοκαίρι, έτσι κι εγώ σκεπτόμενος τα παλιά, κοίταξα να κόψω μια μαργαρίτα να την ξεφυλλίσω, αλλά αυτές που βρήκα ήταν όλες ζωγραφιστές.

Αν υπήρχε μια αληθινή μαργαρίτα!
Στην ζωή μου περπάτησα σε αρκετές ανθρώπινες κινούμενες αμμουδιές, καμιά τους δεν στάθηκε ικανή να με νικήσει, τώρα όμως μετά την ωρίμανση της ηλικίας ξανάρχεται στη μνήμη νοσταλγικά η νοοτροπία του τότε περιβάλλοντος.
Ταξί, ταξί, άνοιξε την πόρτα και μπήκε, κάθισε δίπλα μου, ήταν μια παρδαλή, έτσι κάπως μεσόκοπη, κάπως νοστιμούλα.
Πήγαινέ με στο ράστρο είπε, μια γειτονιά όπου ζούσαν μετανάστες έγχρωμοι από την Τζαμάικα είναι αυτοί που τους είχε φέρει η αμερικανική εταιρία μπανανών United Fruit Co. για τις φυτείες της ως άτομα πιο αντοχής από τους ντόπιους ιθαγενείς. .
Ο δρόμος ήταν από χώμα, είχε βρέξει και οι ρόδες του ταξί χωνόταν στην λάσπη.
Η επιβάτης μου βιαζόταν να φθάσει στην ακρογιαλιά, την ήξερα από πριν ήταν δασκάλα σε σχολείο της γειτονιάς.
Στην διεύθυνση αυτή ζούσε μια γυναίκα μετανάστης έγχρωμή είχε την φήμη ότι μπορούσε να σου πει την τύχη καπνίζοντας ένα πούρο με προσοχή να μην της πέσει η στάχτη κι ανάλογα με το σχήμα της θα ήταν και το μέλλον σου, η τύχη σου.
Δεν ξέρω πιο πολλά.. έμεινα με τον στόμα ανοιχτό, από την έκπληξη, μου έκανε εντύπωση η επιβάτης μου, δασκάλα το επάγγελμα, αυτή που μαθαίνει γράμματα τα παιδιά, να πιστεύει σε τέτοια, μάλλον κάποια αγάπη θα είχε, ποιος ξέρει; Κοίταξα γύρω μου αν υπήρχε μια κάποια μαργαρίτα να της την δωρίσω ώστε να την ξεφυλλίσει να μάθει την τύχη της. Έλα όμως που στα τροπικά δεν φυτρώνουν μαργαρίτες!

Δεν υπήρχε ούτε μια.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης