Έτσι, Για Μια Φορά Ακόμα…

Στην ζωή μου μέσα πάντα μου αρέσει να μαθαίνω κάτι καινούργιο, έχω επισκεφθεί πολλές δεκάδες χώρες στον κόσμο, σε όλες αυτές αναμιγνύομαι με τους ντόπιους, και προσπαθώ να μάθω, τα πιστεύω τους, την ιστορία τους…
Έτσι για μια φορά ακόμα επισκέφθηκα φιλοξενούμενος τη μυθική χώρα, όπου η φιλοξενία είναι συνώνυμη με την Μπέσα σύμφωνα με τον συγγραφέα Ισμαέλ Κανταρέ σε κάποιο βιβλίο του που είχα διαβάσει πριν χρόνια.

Η συνομιλήτρια μου δασκάλα σε δημοτικό σχολείο της Πρεμετής με κοίταξε με έκπληξη, έβγαλε μια φωνή και είπε, σε άλλη γλώσσα Αλβανική που εγώ δεν κατάλαβα αλά μου τα εξήγησε μετά που χωρίσαμε η κυρία φίλη και γνωστή μου η οποία χρησίμευε σαν διερμηνέας. Της έδωσα την εντύπωση όχι ενός κοινού ανθρώπου, αλλά ενός πολύ έξυπνου που ξέρει πολλά. Δεν έδωσα καμία σημασία… το όνειρό της δασκάλας ήταν να μάθει Αγγλικά, παρέα μας ήταν και δυο χαριτωμένα παιδάκια της 8-10 ετών. Η σκηνή σε καφετερία της Χιμάρας, όπου απολάμβανα ένα νόστιμο εκμεκ-καταϊφ
Στην συζήτησή μας πάνω πάντα μέσω διερμηνέα τι ρώτησα τι διδάσκει, πόσες τάξεις έχει το σχολείο, για τα περίχωρα της Πρεμετής που ήταν όλα Ελληνικά, για τις μάχες των Ελλήνων, μας τα είχαν μάθει στο Ελληνικό σχολείο της είπα…
Τη ρώτησα αν θεωρούσαν τους εαυτούς τους απόγονους των Ιλλυρών, γιατί η σημαία τους έχει τον Βυζαντινό δικέφαλο αετό, «τουλάχιστον έτσι νομίζω,» αν όλοι οι Αλβανοί της διασποράς μιλάνε την ίδια γλώσσα, Κόσσοβο, Σκόπια, κλπ.
Υπολόγισα μορφωμένη γυναίκα θα πρέπει να με κατατοπίσει, στις απορίες μου.
Μια όμορφη τεράστια παραλία στην τοποθεσία Λιβάδι περίπου 10-15 χιλιόμετρα από τη Χιμάρα. Εκεί πηγαίναμε για μπάνια, με το προηγούμενο καθεστώς ήταν στρατιωτική ζώνη απαγορευόταν η πρόσβαση.
Εντυπωσιάστηκα από τα καταφύγια πολεμίστρες χωμένες στη γη, ερειπωμένες, απομεινάρια μιας επίδειξης ισχύος του προηγούμενου καθεστώτος.
Εκεί συνάντησα και τον σύζυγο της δασκάλας, καθηγητής κι αυτός νομίζω γυμναστικής ήταν μπλεγμένος στην πολιτική και γύριζαν να αγοράζουν ψήφους για κάτι εκλογές που ερχόταν. Απέναντι από την παραλία μακριά φαινόταν μια γλώσσα στεριάς προς το βορειοδυτικό μέρος. Προσπαθούσα να καταλάβω, η Κέρκυρα είναι πιο νότια, ρώτησα τον άνδρα αυτόν. Ναι, είναι ο Αυλώνας μου είπε.

Μετά η συζήτηση άνοιξε για τις τόσο γνωστές Αλβανικές τοπωνυμίες, όπου πολλές φέρνουν Ελληνικές ρίζες, για την δημιουργία του κράτους το 1912, για κατάκτηση της Αλβανίας από τους Ιταλούς πριν τον Β! παγκόσμιο πόλεμο…
Μια συζήτηση όπου ανταλλάσαμε απόψεις χαμογελώντας. Μετά έφυγε να πάει στη γυναίκα του πιο πέρα.
Σαν βράδιασε, η οικογένεια όπου με φιλοξενούσε πήγαμε σε εστιατόριο εκεί στην παραλία για φρέσκο ψάρι. Ο φίλος που μου έκανε τον διερμηνέα μαζί με τους άλλους και τις γυναίκες άρχισαν να γελούν. Τους κοίταξα κατάπληκτος,
Ξέρεις τι μας είπε στο τέλος αυτός που συζητούσατε μαζί, ότι θα πρέπει να είσαι κατάσκοπος… με τόσα που ξέρεις και ερωτήσεις που κάνεις, φαίνεσαι ύποπτος… εδώ φάνηκε και η επιρροή της συζύγου του…
Έστω κι αν ομολόγησα, ότι δεν ξέρω τίποτα…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης